29 listopada Gdańsk stanie się na chwilę polskim Kibeho

W niedzielę 28 listopada minęło równo 40 lat od pierwszych objawień maryjnych w afrykańskiej wiosce Kibeho, a zarazem najbliższych nam czasowo spośród wszystkich uznanych oficjalnie przez Kościół. Ponieważ w tym roku w tym dniu wypada I Niedziela Adwentu, obchody rocznicowe w różnych częściach świata przeniesiono na poniedziałek 29 bm. W Polsce ich miejscem będzie parafia pw. Św. Apostołów Piotra i Pawła w Gdańsku-Jelitkowie.

Program uroczystości przewiduje poświęcenie figury Matki Bożej Słowa (tak nazwała siebie Matka Boża w Kibeho), wystąpienia jednej z widzących – Nathalie Mukamazimpaka i misjonarza ks. Leszka Czeluśniaka MIC z Rwandy, Różaniec do Siedmiu Boleści w wersji z tamtych objawień (w różnych językach) i na zakończenie Mszę Świętą pod przewodnictwem metropolity gdańskiego abp. Tadeusza Wojdy. Całość będzie transmitowana na żywo na kanale YouTube.

Oto krótki reportaż przedstawiający okoliczności, w jakich doszło do objawień i próbujący odpowiedzieć na kilka związanych z tym wydarzeń: od razu rodzi się kilka pytań: czy po tych czterech dziesięcioleciach możemy jednoznacznie stwierdzić, że ludzkość wysłuchała pilnej prośby Matki Bożej o odmawianie pewnej konkretnej modlitwy, o której zupełnie zapomniano i jaka jest w całej tej historii rola pewnego przedsiębiorcy z polskiego Pomorza?

Rwanda

Afryka – a właściwie jej środek geometryczny: niewielkie państewko z zielonym lasem deszczowym na zachodzie, sawanną na wschodzie, z licznymi górami i pagórkami i rozmieszczonymi między nimi malowniczymi jeziorami, ze schodkowo układającymi się tarasami i gruntami ornymi. Niespełna 6 milionami mieszkańców. Oto obraz Rwandy na początku lat osiemdziesiątych XX wieku.

Położona w południowo-wschodniej części kraju niewielka wioska Zaza wydaje się być afrykańskim rajem na ziemi. Sąsiadująca ze słodkowodnym jeziorem Mugesera otocznia jest zielonymi pagórkami i plantacjami bananowców. To właśnie w tej zapomnianej przez świat mieścinie przychodzi na świat w rozbitej rodzinie w 1965 roku Alphonsine Mumureke. Jej rodzice rozwiedli się i opiekę nad swym maleństwem sprawowała wyłącznie matka. Pewnie częściowo z tego powodu dziewczynka od dziecka odznaczała się wewnętrzną skrytością i tajemniczością. Przy tym wszystkim była bardzo pobożna, okazując wielką miłość ku Matce Bożej. Chętnie uczestniczyła we Mszy świętej. Wreszcie kierowana szlachetnymi ideałami zapisała się w gimnazjum do miejscowego harcerstwa. Z czasem rodzina przeniosła się na drugi koniec kraju do miasteczka Kibeho na południowym zachodzie Rwandy. Tutaj mała Alphonsine rozpoczęła w wieku 16 lat naukę w szkole prowadzonej przez siostry ze Zgromadzenia Córek Maryi.

Była sobota 28 listopada 1981 roku, godzina 12.35. Alphonsine krzątała się w refektarzu dla uczennic, usługując przy stole. W pewnej chwili usłyszała wyraźnie skierowane do niej słowa: „Dziecko moje!”. Szybko wyszła na korytarz, skąd dobiegał głos i uklękła, bo zobaczyła niezwykle piękną i urodziwą kobietę. Uczyniwszy znak krzyża zapytała ją, kim ona jest i usłyszała w odpowiedzi: „NdiNyinaWaJambo”, czyli „Jestem Matką Słowa”. Tak rozpoczęły się 40 lat temu w Kibeho najbardziej nam współczesne z potwierdzonych przez Kościół objawień maryjnych.

Zielony księżyc i taniec gwiazd

Mało kto wtedy uwierzył Alphonsine, która z zapałem opisywała piękno zobaczonej postaci. Opowiadała, że skóra Matki Bożej wcale nie była zupełnie biała, że była Ona boso, ubrana w białą tunikę i biały welon a ręce miała złożone na wysokości piersi, z palcami skierowanymi ku górze. Niestety niewielu wysłuchało tych zwierzeń z uwagą, a część wręcz podejrzewało nastolatkę o poważną chorobę umysłową.

Tymczasem Maryja ukazała się jej już nazajutrz, w niedzielę 29 listopada. Od tej pory będzie się jej objawiać niemal co tydzień przez cały grudzień. Nie pomogło jej to jednak, a jej opowieści narażają ją na kolejne szyderstwa i kpiny. Zwłaszcza ze strony rówieśników.

8 maja 1982 roku dziewczynka poskarżyła się Matce Bożej: „Ludzie mówią, że jestem szalona”. Na odpowiedź Maryi nie trzeba było długo czekać. Najpierw z podanymi Jej do poświęcenia przez Alfonsynę różańcami zaczęło dziać się coś dziwnego, szczególnie z jednym: stał się nienaturalnie ciężki. Jak się potem okazało, należał on do jednej z tych uczennic, które najzacieklej wyśmiewały swą koleżankę za jej opowieści o objawieniach. To jednak nie koniec. Jeszcze tego samego dnia tak nauczyciele, jak i uczniowie byli świadkami niezwykłych znaków na niebie: ujrzeli znany już z objawień fatimskich taniec słońca, zielonkawy księżyc, taniec gwiazd i świetliste krzyże.

Dlaczego akurat Rwanda?

Ale to nie cuda na niebie wyjaśniają, dlaczego Maryja pojawiła się akurat w maleńkiej rwandyjskiej wiosce. Poprosiła Ona dziewczynki (wkrótce do Alphonsine dołączyły jeszcze dwie widzące: Nathalie Mukamazimpaka i Marie Claire Mukangango) o przekazanie orędzie ważne dla ludzkości.

Podczas objawienia 2 marca 1982 roku Maryja oznajmiła Marie Claire Mukangango piorunujące słowa, które dziewczynka miała przekazać wszystkim, których spotka: „Żałuj za grzechy! Żałuj za grzechy! Żałuj za grzechy! Nie zwracam się tylko do ciebie, lecz do wszystkich. Ludzie współcześni nie czują już tego zła, które czynią. Kiedy ktoś popełni grzech, nie przyznaje się, że źle postąpił. Proszę was, żałujcie za grzechy. Jeśli będziecie odmawiać tę koronkę, rozważając ją, będziecie mieli siłę do wzbudzenia w sobie skruchy. Dzisiaj wielu ludzi nie potrafi już prosić o przebaczenie. Ci ludzie znów krzyżują Syna Bożego. Przyszłam wam o tym przypomnieć, szczególnie tu, w Rwandzie, gdyż znajduję tu jeszcze ludzi pokornych, którzy nie są przywiązani do bogactw ani do pieniędzy”.

Koronka, o której Matka Boża wspomniała Marie Claire, to Różaniec do Siedmiu Boleści – tajemnicza modlitwa, o której wierni najzwyczajniej zapomnieli. Odmawiana jedynie przez niektóre zgromadzenia zakonne stała się obecnie zanikającym zjawiskiem w niemal całym Kościele. Musiała pojawić się sama Matka Jezusa, aby przypomnieć ludzkości o zbawiennej praktyce wypływającej z nabożnego odmawiania tej modlitwy. Od tej pory to właśnie Marie Claire Mukangango otrzyma za zadanie rozpowszechnienie zapomnianego przez ludzkość Różańca do Siedmiu Boleści na całym świecie, z jednoczesnym poleceniem, aby nie opuszczać Kibeho. Dziewczynka nie miała wtedy zupełnie pomysłu, jak pogodzić te dwa żądania. Dowie się o tym dopiero za jakiś czas…

Od Tepeyac do Kibeho

Andrzej Czachorowski jest przedsiębiorcą. Jego firma, zajmująca się obrotem artykułami spożywczymi, radzi sobie na rynku naprawdę nie najgorzej. Po ludzku rzecz biorąc Andrzej może czuć się w życiu spełnionym. On sam jednak zdążył się już przekonać, że to wcale nie pieniądze, nie firma i nie zyski są w życiu najważniejsze. „Można być w życiu człowiekiem uważającym się za wierzącego, a wcale się nie modlić. To prosta droga do upadku, w istocie do niewiary” – opowiada dziś o swoim nawróceniu.

Niewątpliwie wielką rolę w jego nawróceniu odegrała sama Matka Boża. To właśnie dla Niej przedsiębiorca zaczął zgłębiać tajemnice kolejnych objawień maryjnych. Zaczytywał się zarówno w orędziu wygłoszonym przez Nią pod meksykańskim wzgórzem Tepeyac, jak w Jej słowach, skierowanych do młodej Bernadetty we francuskich Pirenejach. Na razie były to jednak podróże palcem po mapie z wnikliwą lekturą szczegółów tych objawień. Z czasem udał się do Gietrzwałdu. I gdy uważał, że z miejsc maryjnych poznał już właściwie wszystkie, pewnego dnia podczas przeglądania wiadomości w telefonie wpadła mu w oko informacja o najbardziej nam współczesnych objawieniach – w rwandyjskim Kibeho. Natychmiast podjął decyzję, nie zdając sobie nawet sprawy, jak bardzo pielgrzymka do Afryki Środkowej zmieni jego życie, wywracając je do góry nogami.

Cud w polskim zakładzie karnym

Wróciwszy z Rwandy Andrzej długo nie potrafił otrząsnąć się z szoku, wyjść ze zdumienia. Teraz już doskonale wie, po co tam pojechał. Od poznanego na miejscu księdza Leszka Czeluśniaka MIC, misjonarza posługującego od lat w tym niewielkim kraju, otrzymał przed wyjazdem kilkadziesiąt różańców, których w Polsce nikt już nie produkuje. Czachorowski miał je rozdać w ojczyźnie – jako zaczyn, jako ziarno mające dać początek czemuś większemu.

– Pójdziesz teraz ze mną do osadzonych i powiesz im dokładnie to samo, co mnie przed chwilą – poruszony świadectwem Andrzeja ksiądz Tomasz wstaje powoli od drewnianego stołu w więziennej rozmównicy. Jest tutejszym kapelanem. Posługuje w sztumskim Zakładzie Karnym już czwarty rok.

– A jeśli nikt nie przyjdzie na spotkanie? – zaoponował zaskoczony propozycją Andrzej.

– To trudno. Bądźmy otwarci i róbmy swoje – powiedział z delikatnym uśmiechem duchowny.

W salce, w której zwykle odbywają się podobne spotkania, na razie nikt się nie pojawił. Andrzej siedział obok księdza Tomasza i ze zdenerwowania rysował coś długopisem na kartce. Czy to właśnie tak ma wyglądać? Jego „wielka misja” propagowania modlitwy Maryi? Ale w pewnej chwili drzwi do salki uchyliły się i pojawiła się w nich twarz mężczyzny.

– Czy to tutaj ma odbywać się spotkanie z panem, co będzie mówić o Maryi z Kibeho? – zapytał nieśmiało.

– Tak, tak, zapraszamy – Andrzej z podekscytowania aż wstał z miejsca.

Mężczyzna usiadł na jednym z rozstawionych plastikowych krzesełek. Na razie był jedynym, który się pojawił, ale już po kilku minutach w salce obecnych było łącznie siedmiu więźniów.

– Co ksiądz na to? – szepcze do kapelana nieco zawiedziony frekwencją Andrzej. Za parę chwil rozpoczął swoje świadectwo.

– Ty rób swoje. A resztę zostaw Maryi… – odpowiedział ze spokojem duchowny.

Dopiero gdy opowiadał historię objawień w afrykańskim Kibeho i matczyną prośbę Najświętszej Panienki co do Różańca do Siedmiu Boleści, dotarło do Andrzeja, że słuchających go w tej chwili jest dokładnie tylu, ilu potrzeba do wspólnego odmówienia tej modlitwy.

Więźniowie z entuzjazmem podchwycili propozycję biznesmena w sprawie wykonania specyficznych różańców, których tak bardzo brakuje w Polsce. Wieść o niezwykłej historii, jaka wydarzyła się w dalekiej Afryce, szybko obiegła cały zakład karny. Na następne spotkanie z Andrzejem przyszło już nie siedmiu, ale prawie pięćdziesięciu osadzonych.

– Widzisz? – uśmiechnął się ksiądz Tomasz. – To nie nasza rzecz martwić się o efekty naszej posługi. Niebo i tak ma swój plan.

Polskie Kibeho

– W tym roku mamy jubileusz objawień – na twarzy księdza Leszka Czeluśniaka MIC pojawia się rumieniec poruszenia. – Po ludzku patrząc to fatalny czas. W Rwandzie mamy kolejny lock-down. Pielgrzymów jest dużo mniej niż przed pandemią. Prace remontowe stanęły, bo nie ma funduszy. Ale przecież nie jesteśmy sami… Marianin przy pomocy Stowarzyszenia Pomocników Mariańskich na warszawskich Stegnach pragnie rozpowszechnić tegoroczne obchody jubileuszu pierwszych objawień w rwandyjskiej wiosce.

– Planujemy połączenie Polski z Kibeho. Chcemy, aby po odprawionej w Polsce Mszy Świętej nastąpiło odmówienie Różańca do Siedmiu Boleści w siedmiu językach.

– W Polsce centralą tego jubileuszu będzie mój rodzimy kościół w Gdańsku-Jelitkowie – dopowiada Andrzej Czachorowski. – Swój udział we Mszy w poniedziałek 29 listopada zapowiedział już arcybiskup Tadeusz Wojda. Będziemy czynić starania, aby połączyć się zdalnie z Kibeho i razem z widzącą Nathalie odmówić Różaniec do Siedmiu Boleści.

Słuchając tego przedsiębiorcy nie sposób nie zarazić się jego entuzjazmem. Podobnie jak zdążyli się już nim zarazić więźniowie wszystkich osiemnastu zakładów karnych, które odwiedził dotychczas Czachorowski. Angażując swoje siły w ręczną produkcję różańców. – Niektórzy z nich poświęcają temu zajęciu praktycznie cały wolny czas. Wykonują je w dzień i w nocy. Dla mnie to namacalny cud. Proszę o tym napisać – prosi Andrzej. – O tym powinno się trąbić na dachach! Osadzeni za ciężkie przestępstwa ludzie całymi dniami składają różańce i modlą się na nich!

Rzeczywiście. Zainspirowani historią Matki Bożej z Kibeho osadzeni wyprodukowali do tej pory tysiące różańców. W samym zakładzie karnym w Wejherowie ich liczba przekroczyła już 150 tysięcy.

– Dla mnie ta historia to prawdziwy fenomen. Dowód żywej wiary i namacalnego wstawiennictwa samej Maryi – wykrzykuje z radością Andrzej. – Czy potrzeba nam jeszcze dowodów?

Więzienne Różańce do Siedmiu Boleści trafiły już do 24 krajów: od Stanów Zjednoczonych po Meksyk, od Syrii po Australię, na egzotycznych Filipinach kończąc.

W najbliższy poniedziałek 29 listopada będzie się na nich modlić cały świat (ze względu na to, że 28 listopada jest w tym roku jednocześnie pierwszą Niedzielą Adwentu, uroczystości rocznicowe przeniesiono na dzień następny).

Msza Święta rocznicowa z nabożeństwem do Matki Bożej z Kibeho oraz odmówieniem Różańca do Siedmiu Boleści odbędzie się 29 bm. w gdańskim kościele w Jelitkowie (ul. Kapliczna 15) – początek o g. 17:00.

Oto program uroczystości:

1. Poświęcenie figury Matki Bożej Słowa

2. Wystąpienie widzącej Nathalie Mukamazimpaka i misjonarza ks. Leszka Czaluśniaka MIC #z Rwandy

3. Różaniec do 7 Boleści w wersji z objawień maryjnych w Kibeho (w różnych językach)

4. Eucharystia pod przewodnictwem Abpa Tadeusza Wojdy

Transmisja na żywo na kanale YouTube Parafii pw. Św. Apostołów Piotra i Pawła w Gdańsku-Jelitkowie.

Boleść matki skazanego

A co z produkowanymi przez skazanych różańcami dzieje się dalej? Odpowiedź jest prosta i oczywista zarazem: są rozdawane. Tak, jak o to prosiła nastoletnią Marie Claire sama Maryja, aby modlitwa ta na nowo otoczyła świat. Młoda Afrykanka z pewnością nie mogła się spodziewać, że narzędziem pomocy w jej posłudze okaże się pewien nieznany jej Polak z Pomorza. Prócz inspirowania samych osadzonych do tkania różańców Andrzej Czachorowski sam je bowiem również rozwozi. I to po całym świecie. Robi to najczęściej przy okazji swoich biznesowych podróży. W ten sposób różańce więzienne trafiły już do 24 krajów na wszystkich kontynentach.

– Dopiero z czasem dotarło do mnie, jak bardzo osobista może to być modlitwa dla samych osadzonych – opowiada mocno wzruszony Andrzej. – Jej istotą jest przecież rozważanie każdej z siedmiu boleści, o jakich w przypadku Maryi mówi nam Pismo Święte. Jedną z nich jest proroctwo starca Symeona ze świątyni jerozolimskiej, który przepowiedział Matce Jezusa, co czeka Jej Syna. Maryja już wówczas zaczęła przeżywać wszystko to, co przeżywa de facto też każda matka, gdy dowiaduje się o wyroku skazującym jej syna. Ci osadzeni w zakładach karnych mężczyźni doskonale to wyczuwają. Zwłaszcza, gdy modlą się na Różańcu Siedmiu Boleści po raz pierwszy.