33. Światowy Dzień Chorego na Jasnej Górze

Dziś, już po raz 33., przypada ustanowiony przez św. Jana Pawła II, Światowy Dzień Chorego. Na Jasnej Górze o godz. 13.30 w Kaplicy Matki Bożej zostanie odprawiona Msza św. w intencji chorych połączona z sakramentem namaszczenia chorych i indywidualnym błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem.

W tegorocznym orędziu na ten dzień, zatytułowanym „Nadzieja zawieść nie może” (Rz 5, 5) papież Franciszek nawiązuje do przeżywanego w Kościele Roku Jubileuszowego. Zachęca w nim, by zatrzymać się na chwilę i zastanowić nad obecnością Boga blisko tych, którzy cierpią, szczególnie w trzech aspektach, które ją charakteryzują: spotkanie, dar i dzielenie.

Jasna Góra od wieków jest miejscem, do którego przybywają ci, którzy pragną za wstawiennictwem Maryi wyprosić sobie potrzebne łaski a nade wszystko zdrowie. Potwierdzeniem tego, że Matka słucha swoich dzieci i nie pozostawia ich bez opieki jest jasnogórska Księga Cudów i Łask, oraz tak licznie zgromadzone wota na ścianach kaplicy.

Z Jasnej Góry do chorych i cierpiących

– W seminarium nikt nie uczy kapłanów jak praktycznie sprawować Sakrament Chorych; książka jest książką, a fakty i doświadczenia jakich dotykamy, spotykając się z drugim człowiekiem, wyglądają całkiem inaczej. Tu potrzeba umieć przyjąć drugiego człowieka – mówi o. Grzegorz Staszak, który przez wiele lat posługiwał jako kapelan w szpitalu i hospicjum.

Słowa te stanowią także obraz dbałości i wrażliwości paulinów na potrzeby chorych i cierpiących. Odpowiadają na te potrzeby nie tylko podejmując konkretne działania, jak transmisja Mszy św. i umożliwienie włączenia się w różne modlitwy za pośrednictwem Radia Jasna Góra, czy też łączy internetowych, lub przystosowanie nowo wyremontowanych pomieszczeń do swobodnego poruszania się osób niepełnosprawnych. Dbałość ta przejawia się także w ich duchowym rozwoju. O. Staszak przyznał, że sam doświadczył odchodzenia bliskiej osoby, podkreślił, że było to doświadczenie trudne dla całej rodziny. Dostrzegł w tym jednak i dobro, ponieważ umierający bliski był pojednany z Bogiem, wyspowiadał się, przyjął oleje. – Człowiek bez wiary, popada w rozpacz, kiedy nie ma Boga, nie ma odniesienia do miłości, do Chrystusa. Przechodzenie z życia do śmierci, do nowego odkupionego życia zawsze jest trudne – powiedział.

Idąc za nauką Chrystusa przypomniał, że są dwie drogi tego przejścia: nagła i długotrwała. Ta pierwsza powinna być motywacją dla nas do bycia stale pojednanym z Bogiem, na wypadek, gdyby śmierć przyszła „jak złodziej w nocy”. Druga to droga przechodzenia przez cierpienie. – Jezus nam nie tłumaczy cierpienia, ale zbawia nas przez cierpienie. Bez Boga jest rozpacz. Człowieka niewierzący nie ma nadziei na piękniejsze życie. Wszystko się kończy i to nie ma żadnego sensu. A dla człowieka wierzącego jest nadzieja – wyjaśnił o. Staszak.

Przypomniał też za św. o. Pio, że przechodząc kolejne etapy buntu, pojednania i akceptacji, człowiek otrzymuje czas, który staje się jakby czyśćcem i przygotowaniem do jak najszybszego zjednoczenia się z Bogiem. – O. Pio powiedział, że to jest czas wielkiego miłosierdzia, bardzo trudny dla człowieka niewierzącego, ale także dla wierzącego, bo tu jest też weryfikowana jego wiara. Często pojawia się zwątpienie w chorobie, gdzie towarzyszy nam cierpienie. Bóg przez to przeprowadza i gdyby nie było tej nadziei i wiary, myślę, że człowiek popadł by w rozpacz – zauważył paulin.

Ze swojego doświadczenia w towarzyszeniu w odchodzeniu chorym w szpitalu, bardzo mocno zaakcentował także rolę wierzącego personelu medycznego. Wielokrotnie jest on wsparciem dla chorego i potrafi wspomóc go w pojednaniu się z Bogiem. Nastawienie pracowników szpitala było też bezcenną pomocą dla ojca w czasie pandemii, kiedy posługiwał na oddziale covidowym. Usłyszał wtedy zapewnienie, że „ma prawo tu być” i może wchodzić tyle razy, ile będzie potrzeba, bez względu na porę dnia i nocy, natężenie pracy, ale też i koszty związane z każdorazowym zużyciem odzieży ochronnej i procedury dezynfekcji. Jak sam przyznaje, tę postawę ceni po dziś dzień.

Na Jasną Górę po łaski i zdrowie

Każdego Roku, we wspomnienie Matki Bożej Uzdrowienia Chorych, 6 lipca, do Sanktuarium przybywają członkowie Apostolstwa Chorych. Apostolstwo to duchowa wspólnota chorych i cierpiących, którzy odkrywają swoje powołanie do tego, by swoje cierpienia ofiarować Bogu w wielu intencjach. W tym roku, jak podkreśla Renata Cogiel, redaktor miesięcznika Apostolstwo Chorych, będzie to dla nich czas wyjątkowy, ponieważ Apostolstwo świętuje setną rocznicę powstania, odbędzie się także okrągła, sześćdziesiąta ich pielgrzymka na Jasną Górę.

W rozmowie z @JasnaGóraNews przyznała, że aby móc cokolwiek o chorych pisać, trzeba mieć z nimi kontakt. – Na przestrzeni kilkunastu lat mojej pracy zobaczyłam niezwykle bogaty świat ludzi chorych i cierpiących. Oni pragną ofiarować swoje zmagania w różnych intencjach, ale chcą mieć też poczucie, że nie są osamotnieni w swoich przeżyciach – powiedziała. W rozmowie dotknięty został także problem bliskich, towarzyszących samym chorym. – Oni także mają swoje potrzeby. Przeżywają ciężki stan bliskiej osoby. W naszym miesięczniku wiele tekstów kierujemy także do nich – zauważyła redaktorka miesięcznika. Podniosła także pewien problem; podczas sprawowania długoterminowej opieki nad chorym bliskim, opiekunowie często zapominają o sobie. Na skutek eksploatowania siebie, sami podupadają na zdrowiu, dlatego Renata Cogiel zaapelowała, by osoby dbające o chorych, równolegle dbały także o siebie.

Oprócz dorocznej pielgrzymki jednoczącej chorych, na Jasną Górę przybywają też mniejsze grupy. Przykładem są podopieczni Ośrodka Rehabilitacyjnego pw. św. Rafała Archanioła w Rusinowicach. Od ponad 30 lat regularnie, co trzy tygodnie przyjeżdżają na Jasną Górę, by Matce Bożej zawierzyć swoje cierpienia i troski.

Niemalże każdego dnia do jasnogórskiej zakrystii zgłaszają się wierni prosząc o sakrament namaszczenia, by również w ten sposób otrzymać nie tylko pocieszenie duchowe ale i widoczny znak Bożej łaski, która umacnia w trudnościach i dodaje siły w cierpieniu.

Światowy Dzień Chorego

Światowy Dzień Chorego ustanowił papież Polak. Św. Jan Paweł II wyznaczył na nie datę 11 lutego, czyli liturgiczne wspomnienie Matki Bożej z Lourdes. Zamierzeniem Ojca Świętego było „(…) uwrażliwienie Ludu Bożego i – w konsekwencji – wielu katolickich instytucji działających na rzecz służby zdrowia oraz społeczności świeckiej na konieczność zapewnienia lepszej opieki chorym; pomagania chorym w dowartościowaniu cierpienia na płaszczyźnie ludzkiej, a przede wszystkim na płaszczyźnie nadprzyrodzonej; włączenie w duszpasterstwo służby zdrowia wspólnot chrześcijańskich, rodzin zakonnych, popieranie coraz cenniejszego zaangażowania wolontariatu…”.

Każdego roku Głowa Kościoła Katolickiego wygłasza orędzie na ten dzień. W tym roku papież Franciszek przypomina, że „Nadzieja zawieść nie może”, staje się umocnieniem w ucisku. Wskazuje, że choroba staje się okazją do spotkania z Bogiem i pozwala doświadczyć Jego pocieszenia, a właściwie postrzegana, staje się darem, prowadząc tym samym do umiejętności dzielenia się i wzajemnego ubogacania.

Znamiennym symbolem nieustającego od stuleci pielgrzymowania chorych i cierpiących na Jasną Górę są wota dziękczynne. Ściany Kaplicy Matki Bożej „utkane” są ze skarbów kryjących historie uzdrowień wielu wiernych. Obrazują je także setki wpisów do Księgi Cudów i Łask. Historie tych wszystkich ludzi są potwierdzeniem tego, że Matka słucha swoich dzieci i nie pozostawia ich bez swojej opieki.