450-lecie pierwszej wspólnoty Karmelitów Bosych

Budowanie braterstwa we wspólnocie jest wielkim wyzwaniem, bo nie chodzi tu o struktury zakonne, ale o relacje – mówił prowincjał krakowskich karmelitów bosych o. Tadeusz Florek OCD, który w kaplicy Karmelitańskiego Instytutu Duchowości przewodniczył Mszy św. na 450-lecia powstania pierwszej wspólnoty braci. Podkreślał, że świat potrzebuje świadectwa wspólnot promieniujących Ewangelią.

W kaplicy Karmelitańskiego Instytutu Duchowości zgromadzili się krakowscy karmelici bosi, ich przyjaciele i osoby świeckie, zafascynowane duchowością Karmelu. Mszy św. przewodniczył o. Tadeusz Florek OCD, przełożony Krakowskiej Prowincji Karmelitów Bosych. W homilii podkreślał zatroskanie św. Teresy o Kościół. – Chciała zapobiegać podziałom i zrobić wszystko, by ludzie poznali piękno i dobroć Boga, i poszli za Nim – opowiadał zakonnik.

– Życie pierwszych braci upływało na długich okresach modlitwy osobistej, w płodnym milczeniu, oraz na działalności apostolskiej. Głosili kazania, katechizowali, udzielali sakramentów – kontynuował, dodając, że w ich domu każdy mógł znaleźć coś dla siebie, bo panował w nim klimat prawdziwego braterstwa, świętości, prostoty i zaangażowania.

Na koniec karmelitański prowincjał zauważył, że świat współcześnie potrzebuje takich wspólnot, o których mógłby powiedzieć: „Zobaczcie, jak oni się miłują”. Podkreślał także, że budowanie braterstwa we wspólnocie jest wielkim wyzwaniem, bo nie chodzi tu o struktury zakonne, ale o relacje. – Podstawowym zadaniem jest tworzenie wspólnot promieniujących prawdą i pięknem, będących miejscami wzrostu i inspirowanych Ewangelią – stwierdził.

Podczas Mszy św. bracia odnowili śluby zakonne jako wyraz całkowitej przynależności do Jezusa i Kościoła.
Zakon karmelitów powstał na przełomie XII i XIII w. na Górze Karmel w Ziemi Świętej. W XVI w. św. Teresa od Jezusa i św. Jan od Krzyża podjęli się w Hiszpanii jego reformy, wskutek czego powstały dwie gałęzie karmelitów, tj. karmelici dawnej obserwy, zwani trzewiczkowymi i karmelici bosi.

Zakon karmelitów bosych w Polsce ma dwie prowincje – krakowską i warszawską. Prawie 400 polskich zakonników pracuje w kraju, na misjach w Burundi i Rwandzie, w Argentynie i na Syberii, na Białorusi, Słowacji i Ukrainie. Istnieje też klasztor polskich zakonników w Rydze na Łotwie, a jeden ze współbraci posługuje na Węgrzech. Zakonnicy z Polski obecni są w zachodniej Europie (Niemcy, Włochy) i w Stanach Zjednoczonych. Polskich karmelitów bosych nie brakuje także w centralnych instytucjach zakonu w Rzymie i na Górze Karmel w Ziemi Świętej.

W pierwszą niedzielę Adwentu, 28 listopada 1568 roku kilku śmiałków rozpoczęło nowe, eksperymentalne życie wspólnotowe w Duruelo. Za klasztor posłużył im prosty domek, położony z dala od miasta Ávila. Nowe pokolenie mnichów znalazło miejsce i warunki, które odtwarzały prostotę rodzinnego domu Jezusa, a zarazem nawiązywały do samotnych grot pustelników z góry Karmel. Długie rozmowy ze św. Teresą od Jezusa, własny zapał i przygotowanie stanowiły fundamenty dla pierwszych dwóch bohaterów tej historii: młodego Jana od Krzyża, którego święta pozyskała w kryzysowym dla niego momencie, oraz Antoniego de Heredia, doświadczonego przełożonego.