50. rocznica śmierci Zofii Kossak-Szczuckiej

50 lat temu, 9 kwietnia 1968 roku, zmarła w Bielsku-Białej, w wieku 78 lat, Zofia Kossak-Szczucka – powieściopisarka, publicystka i działaczka katolicka, wnuczka Juliusza Kossaka, córka Tadeusza Kossaka (bliźniaka malarza Wojciecha). Od lat 20. ub. wieku była związana ze Śląskiem Cieszyńskim, w latach 30. współpracowała z pismami konserwatywnymi i katolickimi oraz wygłaszała odczyty o chrześcijańskim posłannictwie Polski.

Zofia Kossak urodziła się w 1889 w Kośminie k. Lublina. Studiowała malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie i rysunek w Ecole des Beaux Arts w Genewie. W czasie II wojny światowej była współzałożycielką społeczno-katolickiej organizacji Front Odrodzenia Polski oraz Rady Pomocy Żydom (krypt. Żegota). W latach 1943-44 była więziona w KL Auschwitz, a po zidentyfikowaniu właściwego nazwiska została na Pawiaku skazana na śmierć, a następnie uwolniona dzięki akcji władz podziemnych.

Papież: największa wolność to pozwolić
kierować się Duchowi Świętemu

Po wojnie zmuszono ją do opuszczenia Polski. Przez 12 lat gospodarowała na farmie w Kornwalii. W Polsce jej dzieła objęte zostały w kraju całkowitym „zapisem” cenzorskim i wycofane z bibliotek. Po powrocie do kraju (1957) zamieszkała w Górkach Wielkich. Zmarła 9 kwietnia w 1968 roku w Bielsku-Białej.

W 1985 izraelski Instytut Pamięci Narodowej Yad Vashem w Jerozolimie pośmiertnie odznaczył Zofię Kossak medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”.

Zofia Kossak napisała kilkadziesiąt powieści i opowiadań. Największą popularność zyskały takie tytuły jak „Krzyżowcy”, „Błogosławiona wina”, „Suknia Dejaniry”, „Gość oczekiwany”. Jej największym osiągnięciem literackim jest tetralogia „Krzyżowcy” z 1936 roku. Była laureatką Złotego Wawrzynu Polskiej Akademii Literatury (1936), damą Krzyża Oficerskiego OOP (1937) oraz Wielkiego Krzyża Zasługi Rycerskiego i Szpitalnego Zakonu św. Łazarza z Jerozolimy.