Przemówienie pożegnalne Benedykta XVI na lotnisku w Luandzie 23 marca 2009

Rok: 2009
Autor: Benedykt XVI

Ekscelencjo Panie Prezydencie Republiki

Najdostojniejsi Przedstawiciele władz cywilnych, wojskowych i kościelnych,

Czcigodni Bracia i Siostry w Chrystusie,

Wszyscy Przyjaciele z Angoli!

Żywo poruszony obecnością Waszej Ekscelencji, Panie Prezydencie, w tej chwili mego odlotu, pragnę wyrazić Mu swe uznanie i wdzięczność za wielkoduszną postawę, jaką mi okazał i gotowość do ułatwiania organizowania różnych spotkań, które dane mi było przeżyć. Zarówno do władz cywilnych i wojskowych, jak i do duszpasterzy i odpowiedzialnych za wspólnoty i działające w nich instytucje kościelne, kieruję najserdeczniejsze podziękowania za wszystkie radości, których doznałem w ciągu tych dni, jakie mogłem spędzić wśród was. Słowa uznania winien jestem pracownikom środków społecznego przekazu, funkcjonariuszom służb bezpieczeństwa i wszystkim wolontariuszom, którzy wielkodusznie, skutecznie i dyskretnie przyczyniali się do sukcesu mojej wizyty.

Jestem wdzięczny Bogu za spotkanie z Kościołem żywym i, mimo trudności, pełnym entuzjazmu, który umie nieść swój krzyż i innych, świadczyć przed wszystkimi o zbawczej mocy przesłania ewangelicznego. Nadal głosi on, że nadszedł czas nadziei, włączając się w uspokajanie dusz i zapraszając do doświadczenia braterskiej miłości, która umiałaby otwierać się na przyjęcie wszystkich, w poszanowaniu myśli i uczuć każdego. Nadeszła godzina mego pożegnania przed powrotem do Rzymu, jestem smutny, że was opuszczam, ale szczęśliwy, że poznałem z bliska naród odważny, który jest zdecydowany odrodzić się. Mimo oporów i przeszkód, lud ten pragnie budować swą przyszłość, krocząc drogami przebaczenia, sprawiedliwości i solidarności.

Jeśli mi pozwolicie na końcowy apel, chciałbym prosić, aby słuszna realizacja podstawowych dążeń najbardziej potrzebującej części ludności stanowiła główną troskę tych, którzy piastują stanowiska publiczne, zważywszy na to, że ich zamiarem – jestem tego pewien – jest wypełnić otrzymaną misję nie dla samych siebie, ale mając na względzie dobro wspólne. Nasze serce nie może zaznać pokoju, widząc braci cierpiących z powodu braku pożywienia, pracy, dachu nad głową lub innych podstawowych dóbr. Tymczasem aby zaproponować konkretną odpowiedź tym naszym braciom w człowieczeństwie, pierwszy wyzwaniem do wygrania jest solidarność: solidarność między pokoleniami, solidarność między krajami i kontynentami, która daje początek coraz bardziej wyrównanemu podziałowi bogactw ziemi między wszystkich ludzi.

A z Luandy spoglądam na całą Afrykę, żegnając się do października, gdy w Mieście Watykanie spotkamy się na II Zgromadzeniu Specjalnym Synodu Biskupów, poświęconym temu kontynentowi, gdzie Słowo Boga, który stał się człowiekiem, znalazło schronienie. Obecnie proszę Boga, aby dał odczuć swą opiekę i pomógł niezliczonym uchodźcom i uciekinierom, którzy wędrują w nadziei na powrót do domu. Bóg z nieba powtarza im: „Nawet gdyby twa matka cię zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie” (por. Iz 49,15). Jesteście jak synowie i córki, które Bóg kocha; czuwa On nad waszymi dniami i nad waszymi nocami, nad waszymi trudami i dążeniami.

Bracia i siostry z Afryki, drodzy Angolczycy, odwagi! Nie ustawajcie w dalszym kroczeniu drogą pokoju, dokonując gestów przebaczenia i pracując nad pojednaniem narodowym, aby nigdy przemoc nie zwyciężyła nad dialogiem, strach i zniechęcenie nad ufnością, a gniew nad miłością braterską. To zaś będzie mogło się stać, jeśli uznacie w sobie nawzajem dzieci tego samego i jedynego Ojca Niebieskiego. Niech Bóg błogosławi Angolę! Niech błogosławi wszystkich jej synów i córki! Niech pobłogosławi teraźniejszość i przyszłość tego umiłowanego Narodu. Zostańcie z Bogiem!