Przemówienie Benedykta XVI w bazylice watykańskiej podczas nieszporów święta Ofiarowania Pańskiego, 2 lutego 2012 r.

Rok: 2012
Autor: Benedykt XVI

Drodzy bracia i siostry,

Święto Ofiarowania Pańskiego, obchodzone czterdzieści dni po Narodzinach Jezusa, ukazuje nam Maryję i Józefa, którzy – posłuszni Prawu Mojżeszowemu – udają się do świątyni w Jerozolimie, by ofiarować swe dziecko jako pierworodnego syna (por Łk 2, 22-24) Panu i wykupić Go przez złożenie ofiary. Jest to jeden z przypadków, w którym czas liturgiczny odzwierciedla czas historyczny, gdyż dziś mija równo czterdzieści dni od uroczystości Bożego Narodzenia. W dzisiejszym święcie jest podejmowany i kontynuowany temat Chrystusa-Światła, którym odznaczał się cykl świąt Bożego Narodzenia i którego uwieńczeniem była uroczystość Objawienia Pańskiego.

Rytualny gest rodziców Pana Jezusa, dokonujący się w stylu pokornego ukrycia, charakteryzującym Wcielenie Syna Bożego, spotyka się ze szczególnym przyjęciem ze strony starca Symeona i prorokini Anny. Idąc za natchnieniu Bożym rozpoznają oni w tym dziecku Mesjasza zapowiadanego przez proroków. W spotkaniu między starcem Symeonem a Maryją, młodą matką, łączą się ze sobą w zadziwiający sposób Stary i Nowy Testament w dziękczynieniu za dar Światła, które zabłysło w ciemnościach i przeszkodziło im w ich zwycięstwie: Chrystusa Pana, światło na oświecenie pogan i chwałę Jego ludu – Izraela (por. Łk 2, 32).

W dniu, w którym Kościół wspomina ofiarowanie Jezusa w świątyni, obchodzony jest Dzień Życia Konsekrowanego. Rzeczywiście epizod ewangeliczny, do którego się odwołujemy, stanowi wymowny obraz darowania swego życia przez tych, którzy zostali powołani, by przedstawiać w Kościele i w świecie, za pośrednictwem rad ewangelicznych cechy charakterystyczne Jezusa, dziewiczego, ubogiego i posłusznego, Konsekrowanego Ojca. W dzisiejszym święcie obchodzimy dlatego tajemnicę konsekracji: konsekracji Chrystusa, konsekracji Maryi, konsekracji wszystkich tych, którzy podejmują naśladowanie Jezusa ze względu na umiłowanie Królestwa Bożego.

Zgodnie z intuicją błogosławionego Jana Pawła II, który po raz pierwszy w roku 1997 obchodził dzień poświęcony życiu konsekrowanemu, wyznaczane są jemu pewne szczególne cele. Przede wszystkim pragnie on odpowiedzieć na konieczność chwalenia i dziękczynienia Boga, za dar tego stanu życia, który należy do świętości Kościoła. Każdej osobie konsekrowanej jest dziś poświęcona modlitwa całej Wspólnoty, która dziękuje Bogu Ojcu, dawcy wszelkiego dobra, za dar tego powołania i z wiarą przyzywa go na nowo. Ponadto z tej okazji pragniemy coraz bardziej dowartościować świadectwo tych osób, które zdecydowały się, by naśladować Chrystusa poprzez praktykę rad ewangelicznych. Czyni się to poprzez krzewienie znajomości i szacunku dla życia konsekrowanego pośród Ludu Bożego. Wreszcie Dzień Życia Konsekrowanego pragnie być, szczególnie dla was, drodzy bracia i siostry, którzy przyjęliście ten stan życia w Kościele, cenną okazją do odnowienia postanowień i ożywienia uczuć, które inspirują darowanie samych siebie Panu. Pragniemy to dziś czynić. Jesteście wezwani, by każdego dnia waszego życia realizować to zobowiązanie.

Jak wiecie z okazji pięćdziesiątej rocznicy otwarcia II Soboru Watykańskiego ogłosiłem Rok wiary, który rozpocznie się w październiku bieżącego roku. Wszyscy wierni, ale zwłaszcza członkowie instytutów życia konsekrowanego przyjęli tę inicjatywę jako dar. Niech przeżywają oni Rok wiary jako czas sprzyjający wewnętrznej odnowie, której zawsze odczuwa się potrzebę, wraz z pogłębianiem istotnych wartości i wymogów swej konsekracji. W Roku wiary wy, którzy przyjęliście powołanie do bardziej bezpośredniego pójścia za Chrystusem przez profesję rad ewangelicznych, jesteście zaproszeni do jeszcze większego pogłębienia relacji z Bogiem. Rady ewangeliczne, przyjęte jako autentyczna reguła życia umacniają wiarę, nadzieję i miłość, które łączą z Bogiem. Ta głęboka bliskość Pana, która powinna być elementem priorytetowym i charakterystycznym waszego życia, przywiedzie was do odnowionej z Nim więzi i będzie miała pozytywny wpływ na waszą szczególną obecność i formę apostolatu pośród Ludu Bożego, poprzez wkład waszych charyzmatów, w wierności Magisterium, abyście byli świadkami wiary i łaski, wiarygodnymi świadkami dla Kościoła i dla współczesnego świata.

Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, za pomocą środków, jakie uzna za najbardziej stosowne, zaproponuje wskazania i dołoży starań, aby ten Rok wiary stanowił dla was wszystkich rok odnowy i wierności, tak aby wszystkie osoby konsekrowane entuzjastycznie angażowały się w nową ewangelizację. Kierując serdeczne pozdrawia do prefekta Kongregacji, abp João Braz de Aviz – którego zaliczyłem do grona osób, które włączę do kolegium kardynalskiego podczas najbliższego konsystorza – chętnie korzystam z tej radosnej okazji, aby podziękować jemu i jego współpracownikom za cenną służbę świadczoną Stolicy Apostolskiej i całemu Kościołowi.

Drodzy bracia i siostry, dziękują również każdemu z was za to, że zechcieliście uczestniczyć w tej liturgii, która także dzięki waszej obecności, wyróżnia się wyjątkową atmosferę pobożności i skupienia. Życzę wszelkiego dobra drodze rozwoju waszych rodzin zakonnych, drodze formacji oraz waszego apostolatu. Niech Dziewica Maryja, uczennica, służebnica i matka Pana wyprasza u Pana Jezusa aby: „ci, którzy otrzymali dar naśladowania Go przez swą konsekrację, umieli o Nim świadczyć swoim przemienionym życiem, podążając radośnie, wraz ze wszystkimi innymi braćmi i siostrami, ku niebieskiej ojczyźnie i ku światłu, które nie zna zmierzchu”(Jan Paweł II, Posynodalna adhortacja apost. Vita Consacrata, 112).

Tłum. st (KAI) / Watykan