W życiu wielu ludzi Chrystus jest dzisiaj Wielkim Nieobecnym

Rok: 2012
Autor: Inny

Homilia kardynała Tarcisio Bertone, Sekretarza Stanu
Święto Eucharystii, Łódź – niedziela, 10 czerwca 2012

Księża Kardynałowie,
Czcigodni Bracia Arcybiskupi i Biskupi,
Wielebni księża, osoby konsekrowane, seminarzyści,
Szanowni przedstawiciele władz,
Najdrożsi Bracia i Siostry!

Pełni wdzięczności za dar Eucharystii, powtarzamy dzisiaj ze szczerą wiarą wezwanie uczniów zmierzających do Emaus: „Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił” (Łk 24, 29). Pan Jezus pozostał z nami i będzie z nami zawsze, aż do skończenia świata (por. Mt 28, 20). Dzisiaj Jemu za to dziękujemy. Niech będzie dziś pochwalony Pan ukryty w Najświętszym Sakramencie! Niech będzie pochwalony Pan, który pozostał z nami, który z miłości stał się Chlebem pielgrzymów i przemierza nasze ulice!

Pozdrawiam serdecznie cały Kościół Łódzki. Czynię to w imieniu Ojca Świętego, sternika łodzi Piotrowej, Jego Świątobliwości Benedykta XVI. W sposób szczególny pozdrawiam arcybiskupa Władysława Ziółka, pasterza tej archidiecezji metropolitalnej, któremu dziękuję za zaproszenie i za braterskie powitanie. Pozdrawiam obecnych tu księży kardynałów i innych braci w biskupstwie i kapłaństwie, osoby konsekrowane, alumnów seminarium. Pozdrawiam z szacunkiem przedstawicieli władz cywilnych i wojskowych, lokalnych, regionalnych i parlamentarnych. Serdeczne pozdrowienia kieruję do was wszystkich, bracia i siostry! Jestem wdzięczny Panu, że mogę wraz z wami adorować Chrystusa w Eucharystii. Podobnie jak 25 lat temu, błogosławiony Jan Paweł II, „Pozdrawiam was w imię Eucharystii, z której buduje się Kościół jako Ciało Chrystusa: wspólnota odkupionych w Chrystusie” (13 czerwca 1987).

Z wdzięcznością wspominamy dziś spotkanie Następcy Piotra ze wspólnotą tego miasta i całej Polski. W pielgrzymkach błogosławionego Jana Pawła II, Łódź zajmuje miejsce szczególne. Jakże nie wspomnieć wielkiego święta Pierwszej Komunii dzieci urodzonych w roku jego wyboru? Dziś są to osoby dorosłe i do nich kieruję szczególne pozdrowienie. Oprócz Mszy św. na lotnisku Lublinek musimy także pamiętać o spotkaniu ze światem kultury i nauki oraz tym z tkaczkami łódzkich fabryk. To był naprawdę bardzo specjalny dzień, dar od Pana! Doroczne święto Eucharystii Łódzkiego Kościoła rozpoczęło się od adoracji Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, pod przewodnictwem Następcy Piotra.

1. Idźmy z Chrystusem po ulicach dnia powszedniego

Kościół, wspólnota odkupionych przez Chrystusa, to lud pielgrzymujący do zbawienia. Jakżeż ta nasza codzienna podróż jest podobna do ewangelicznej drogi dwóch uczniów zmierzających do Emaus! Także my jesteśmy pochłonięci życiem codziennym; jesteśmy ogarnięci tak wieloma zajęciami, jesteśmy zaangażowani, lękając się o przyszłość… Jak są nam bliskie te uczucia!

Nie możemy jednak zapomnieć obietnicy zmartwychwstałego Pana, który będzie z nami na zawsze. Nawet teraz, jest On obecny – „Jam jest… Który jest, Który był i Który przychodzi, Wszechmogący (Ap 1,8). Towarzyszy nam dziś w naszym codziennym życiu i znów pyta: „Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze?” . Ewangelista Łukasz zauważa, że dwaj uczniowie „zatrzymali się smutni”. Ich serca były pełne rozpaczy, rozczarowania, przejawiających się w ich odpowiedzi: „A myśmy się spodziewali…” Tę pierwszą część drogi uczniów z Emaus można nazwać „drogą zawiedzionych nadziei”.

Dzisiaj Chrystus pyta nas ponownie czym żyjemy: co wypełnia nasze serca, myśl, spotkania, rozmowy… Jezus przychodzi do nas, swoich uczniów, na początku trzeciego tysiąclecia z tym samym planem miłości – wieczny, zawsze aktualny – i pyta: „Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze?”. Zatrzymajmy się także i my na refleksję. Czym żyje dzisiejszy człowiek? Czym dziś żyjemy? Co nas zajmuje? O czym mówimy najczęściej? W kim lub w czym pokładamy nasze zaufanie i dlaczego? Pytania te powinny znaleźć odpowiedź w naszych sercach. Chrystus czeka na naszą odpowiedź.

Na drodze do Emaus, Jezus szedł obok uczniów, ale oni go nie rozpoznali. „Oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali”. Fakt zmartwychwstania obcy był ich myśli. Tak, jak to często bywa dzisiaj: czasami nie rozpoznajemy obecnego Jezusa. Przechodzimy blisko Niego nie zdając sobie z tego sprawy. Niektórzy zapominają, że zostali zaproszeni na niedzielną Eucharystię. To spotkanie z Bogiem bliskim nie wchodzi w ich sposób życia i myślenia, są bardziej zainteresowani sprawami świata, jego propozycjami. Niestety, w życiu wielu ludzi Chrystusa pojawia się dzisiaj jako Wielki Nieobecny. „Oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali”. Jakże jest niekiedy długa i ciemna ta droga zawiedzionych nadziei! Ojciec Święty Benedykt XVI powiedział w Polsce: „Tu doznajemy trudu wędrowców, zmierzających do celu krętymi drogami, pośród wahań, napięć, niepewności, ale z głęboką świadomością, że wcześniej czy później ta wędrówka osiągnie kres. I wtedy rodzi się refleksja: Czy to już wszystko? Czy ziemia, na której «stoimy», jest naszym ostatecznym przeznaczeniem?”(Kraków, 28 maja 2006).

PAGE_BREAK

2. Bóg wnosi w powszednie życie największy dar

Wędrowcy z dzisiejszej Ewangelii osiągnęli swój cel w Emaus. Był to cel podróży, ale nade wszystko stał się również miejscem zrozumienia i poznania. Chrystus – ten tajemniczy pielgrzym wciągnął ich. Tłumacząc Biblię, przebudził pamięć, ale nade wszystko na nowo rozpalił nadzieję. Dobrze się z Nim czuli i potrzebowali Go.

Dlatego z głębi serca, proszą: „Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił” (Łk 24,29). To szczególne wzruszenie spotkania z Chrystusem osiąga szczyt. Tak! Rozpoznali Go na łamaniu chleba! I pytali się nawzajem: „Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?” .

Chrystusa można rozpoznać w Eucharystii sprawowanej przez Kościół. Błogosławiony Jan Paweł II wyjaśnił, że „Kościół ma do zaofiarowania Europie najcenniejsze dobro, jakiego nikt inny nie może jej dać: jest to wiara w Jezusa Chrystusa, źródło nadziei, która nie zawodzi” (adhort. Ecclesia in Europa, 18) .

W dzisiejszym drugim czytaniu (1 Kor 11,23-26), Apostoł Paweł przekazuje formułę ustanowieniem Eucharystii: „To jest Ciało moje za was [wydane]… Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej”(wiersze 24-25). Słowo Zbawiciela jest jasne i zobowiązujące. Daje nam On siebie samego, abyśmy mogli stać się jedno z Nim, tak jak On jest jedno z Ojcem. Eucharystia jest największym darem Chrystusa: nie możemy być obojętni na ten dar, powróćmy z miłością do Eucharystii, do Boga, który daje siebie za nas!

Prawdziwy chrześcijanin, który kocha Boga nie może przeżyć niedzieli bez Eucharystii. Drodzy przyjaciele, odkryjmy na nowo piękno regularnego uczestnictwa we Mszy Świętej! Przyjmujemy zaproszenie Chrystusa, który karmi nas Chlebem życia. Niech w naszych sercach wyryte będą słowa papieża Benedykta XVI, który w Warszawie wyjaśnił: „Wiara nie oznacza jedynie przyjęcia określonego zbioru prawd dotyczących tajemnic Boga, człowieka, życia i śmierci oraz rzeczy przyszłych. Wiara polega na głębokiej, osobistej relacji z Chrystusem, relacji opartej na miłości Tego, który nas pierwszy umiłował (por. 1 J 4, 11), aż do całkowitej ofiary z siebie” (26 maja 2006).

W pierwszym czytaniu usłyszeliśmy odpowiedź ludu Izraela, pełną podziwu dla paktu przymierza zaproponowanego przez Pana. Entuzjastyczny okrzyk: „Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni” (Wj 24,7). Niech ta odpowiedź wypełnia nasze serce, i niech nie będzie tylko słowem, bo „wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie” (Jk 2,17). Bóg zawsze przychodzi nam z pomocą w chwilach słabości. On jest zawsze z nami. Rozbudźmy w nas wiarę, nadzieję i miłość. Zdając sobie sprawę z obecności Boga wokół nas, módlmy się do Chrystusa: „Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił”.

3. Rodzina jest naturalnym środowiskiem rozwoju wiary i miłości do Boga

Po dotarciu do celu swej drogi, do Emaus, uczniowie doświadczyli wartości wspólnoty. Chrystus zasiadł z nimi przy stole i łamał z nimi chleb. Było to doświadczenie wspólnoty Kościoła, którego Głową jest Chrystus. Nie ma Kościoła bez Chrystusa i nie ma Chrystusa bez Kościoła! Wypowiadam te słowa z mocą i radością na tej polskiej ziemi, gdzie tyle razy ten szlachetny naród dawał przykład i świadectwo swej miłości do Chrystusa i Kościoła. Tematem programu duszpasterskiego wskazanym w tym roku przez episkopat polski jest hasło „Kościół naszym domem”. Tak, bracia i siostry! Kościół jest naszym domem! O dom ten – rozumiany przede wszystkim jako wspólnota ludzi, którzy tu mieszkają – musimy się zatroszczyć, musimy go bronić i szanować, a przede wszystkim, kochać! Sześć lat temu w Warszawie, papież Benedykt XVI powtórzył słowa swego błogosławionego Poprzednika, waszego Rodaka: „Polska stała się w naszych czasach Ziemią szczególnie odpowiedzialnego świadectwa” i dodał: „Proszę was, pielęgnujcie to bogate dziedzictwo wiary poprzednich pokoleń, dziedzictwo myśli i posługi wielkiego Polaka, Papieża Jana Pawła II. Trwajcie mocni w wierze, przekazujcie ją waszym dzieciom, dawajcie świadectwo łasce, której doświadczyliście w sposób tak obfity przez działanie Ducha Świętego w waszej historii”(26 maja 2006).

Jeśli myślimy o Kościele jako o domu, myślimy przede wszystkim o rodzinie. Rodzina jest Kościołem domowym, gdzie ludzie wzrastają i uczą się kochać Boga i bliźniego, a także umiłowania Eucharystii. Błogosławiony Jan Paweł II 25 lat temu w tym mieście poświęcił znaczą część swej homilii rodzinie. Powiedział: „Rodzina zawsze była – i nadal pozostaje tym ludzkim środowiskiem, pierwszym i podstawowym, do którego Bóg przychodzi przez wielkie sakramenty naszej wiary, poczynając od Chrztu świętego. Małżonkowie, którzy dają ludzkie życie swoim dzieciom tu na ziemi, zapraszają do ich serc, do całej swojej wspólnoty, Dawcę życia wiecznego” (13 czerwca1987).

Dziś musimy ponownie zatroszczyć się o rodzinę, ponieważ napotyka ona na wiele niebezpieczeństw. Dlatego jest konieczne, aby chrześcijanie z odwagą bronili rodziny, jej bogactwa i wartości. Trzeba umocnić współpracę między rodzinami a katechetami, aby droga rozwoju nowych pokoleń przyniosła jak najlepsze owoce. „Przekazywanie wiary dzieciom, z pomocą innych osób i instytucji, jak parafia, szkoła albo stowarzyszenia katolickie, to obowiązek, o którym rodzice nie mogą zapomnieć, zaniedbać go albo zlecić w całości innym osobom” (Benedykt XVI, Walencja, 8 lipca 2006). Podstawowe znaczenie ma świadectwo wiary i miłości małżonków, lecz ważne jest także dla rodziców świadectwo dzieci. W rodzinie przeżywa się „wyobraźnię miłosierdzia”, otwieramy się na innych: na osoby starsze, na chorych i cierpiących, na całą wspólnotę narodu, Europy i świata. Im trudniejszy jest obowiązek edukacji, tym bardziej rodzice potrzebują modlitwy. Wszystkim rodzinom Łodzi, archidiecezji i całej Polski powtarzam słowa Benedykta XVI: „Życzę, by każda rodzina była wspólnotą modlitwy, przekazu wiary i miejscem kształtowania ducha” (Walencja, Anioł Pański, 9 lipca 2006).

Podsumowanie

Uczniowie z Emaus, po rozpoznaniu w nieznanym wędrowcu Jezusa Chrystusa „W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy”, aby głosić innym, że On żyje. Poruszeni mówili: „Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?”

Drodzy bracia i siostry! Dzisiejsze spotkanie ze zmartwychwstałym Panem, obecnym w Eucharystii niech otworzy nasze serca i sprawi, by one pałały! Bez Chrystusa popadamy w przygnębienie i rozczarowanie. Tylko On może wypełnić nasze serca pokojem. Tylko On może spełnić nasze nadzieje. Pomagają nam w tym Jego świadkowie, jak związana z tym miastem św. Faustyna Kowalska. Mówiła ona: „Jezu, jest jeszcze jedna tajemnica w mym życiu – najgłębsza ale i najserdeczniejsza – to Ty sam pod postacią chleba, kiedy przychodzisz do mojego serca. Tu jest cała tajemnica mojej świętości” (Dzienniczek, 1489).

Z wiarą, powtarzam dziś, między wami i z wami, żarliwą modlitwę papieża Jana Pawła II: „Panie, zostań z nami! Zostań z nami w Twoim słowie — w tym słowie, które staje się sakramentem: Eucharystią Twojej obecności. Pragniemy słuchać Twojego słowa i wypełniać je. Pragniemy mieć udział w błogosławieństwie” (Pelplin, 6 czerwca 1999).

W Kościele Łódzkim wzrastała do świętości Czcigodna Służebnica Boża, Wanda Malczewska. Dzisiaj modlimy się razem z nią: „Panie mój, ja za Tobą tęskniłam… O Jezu tyś życiem duszy mojej…, przewodnikiem i światłem wśród ciemności pielgrzymki doczesnej”. Idąc za przykładem świętych, powtarzamy słowa ludu Izraela zmierzającego do Ziemi Obiecanej: „Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni” (Wj 24,7). Amen.

tłum. o. Stanisław Tasiemski OP