W Korczynie k. Krosna, miejscu urodzenia św. Józefa Sebastiana Pelczara, odbyły się w czwartek, 19 stycznia, uroczystości ku jego czci. W tym dniu przypadało liturgiczne wspomnienie dawnego biskupa przemyskiego i patrona archidiecezji przemyskiej. Mszy świętej przewodniczył abp Adam Szal.

W homilii metropolita przemyski stwierdził, że ciągle czekają na zrealizowanie słowa, które powiedział Pan Jezus w chwili wniebowstąpienia: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”. – A więc mamy jako uczniowie Chrystusa pójść na cały świat i do końca czasów. Mówiąc inaczej: wszędzie, gdzie jesteśmy powinniśmy głosić Słowo Boże – powiedział hierarcha.

Abp Szal wskazywał, że za przykładem św. Józefa Sebastiana Pelczara należy mieć fundament, którym jest związek z Chrystusem. Ten związek natomiast buduje się poprzez modlitwę, katechezę, formację, czy rekolekcje. – Nie można być świadkiem Chrystusa, jeśli się Go nie poznało i nie pokochało. Dopiero, gdy pokochamy Chrystusa, możemy o Nim świadczyć. Biskup Pelczar dbał o fundamenty swoich diecezjan, stąd listy pasterskie, książki i nieustanne zachęty tworzenia organizacji religijnych. Można powiedzieć, że nie dawał spokoju księżom, aby robili coś dla dobra społecznego i dla dobra Kościoła – podkreślił abp Szal.

Kaznodzieja przypomniał również słowa papieży Jana Pawła II i Benedykta XVI, którzy mówili, że ludzie nie czytają Pisma Świętego, ale mogą poznawać Boga przez świadectwo innych chrześcijan.

Józef Sebastian Pelczar urodził się 17 stycznia 1842 roku w Korczynie k. Krosna w diecezji przemyskiej. Wychowany w atmosferze religijnej, wstąpił do seminarium duchownego w Przemyślu i w roku 1864 przyjął święcenia kapłańskie. Po studiach w Rzymie, był prefektem i profesorem w Przemyskim Seminarium Duchownym, a w latach 1877 – 1899 profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.

Odznaczał się gorliwością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, do Bożego Serca i Najświętszej Maryi Panny, co wyrażał w swej pracy kaznodziejskiej i pisarskiej. Przejęty troską o dziewczęta zagrożone moralnie, o chorych i ubogich, założył w Krakowie w 1894 roku Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego.

W roku 1899 został biskupem pomocniczym, a w 1900 ordynariuszem diecezji przemyskiej. Św. Józef Sebastian, powołał w 1911 r. w Rzymie Papieski Kościelny Instytut Polski, z myślą o kapłanach przebywających na studiach w Wiecznym Mieście.

Po 25 latach gorliwej posługi biskupiej zmarł w opinii świętości 28 marca 1924 roku.

Papież Jan Paweł II w 1991 r. zaliczył go w poczet błogosławionych, a 18 maja 2003 roku w Rzymie ogłosił go świętym Kościoła powszechnego. Jest jednym z patronów archidiecezji przemyskiej.

W Korczynie k. Krosna, miejscu urodzenia św. Józefa Sebastiana Pelczara, odbyły się we wtorek, 19 stycznia, uroczystości ku jego czci. W tym dniu przypadało liturgiczne wspomnienie tego świętego – dawnego biskupa przemyskiego i patrona archidiecezji przemyskiej. Mszy świętej przewodniczył abp Józef Michalik.

W homilii metropolita przemyski podkreślił, że największą cechą Boga jest miłość. – Nie można poznać Boga, jeśli się Go nie kocha i nie można kochać Boga, jeśli się Go nie zna. Dlatego wysiłek poznawczy jest bardzo ważny, żebyśmy wiedzieli, jakiego Boga kochamy: Boga miłości – powiedział.

Abp Michalik wskazywał, że miłość porządkuje życie człowieka oraz życie społeczeństwa. Zwracając się do młodzieży, która przyjęła sakrament bierzmowania, podkreślił, że prawdziwa miłość to ta, która zachowuje przykazania. – Taka miłość jest możliwa dzięki Duchowi Świętemu, którego przyjmujemy w bierzmowaniu. To jest dojrzałość chrześcijańskiej wiedzy i miłości. Wiedza o Bogu dojrzewa przez miłość, przez czyny – mówił.

Hierarcha przypomniał, że św. Józef Sebastian Pelczar od młodości był ambitny, stawiał sobie wysokie wymagania, do których konsekwentnie dążył. – To jest dla nas wskazówka, żebyśmy umieli stawiać sobie wyraźne cele i wytrwale dążyli do ich zrealizowania – stwierdził abp Michalik.

– Biskup Pelczar miał wielkie aspiracje. Chciał swoich kapłanów i ludzi, których spotykał widzieć świętymi. Stawiał wielkie wymagania sobie i innym, i pomagał – przypomniał metropolita przemyski. Zaznaczył, że temu służyły wszystkie napisane przez niego książki i inne dzieła, m.in. powołanie nowego zgromadzenia żeńskiego. – Nie robił tego dla własnej chwały, czy wygody. Chciał pomnożyć działanie własnych rąk – wyjaśniał abp Michalik.

Józef Sebastian Pelczar urodził się 17 stycznia 1842 roku w Korczynie k. Krosna w diecezji przemyskiej. Wychowany w atmosferze religijnej, wstąpił do seminarium duchownego w Przemyślu i w roku 1864 przyjął święcenia kapłańskie. Po studiach w Rzymie, był prefektem i profesorem w Przemyskim Seminarium Duchownym, a w latach 1877 – 1899 profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.

Odznaczał się gorliwością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, do Bożego Serca i Najświętszej Maryi Panny, co wyrażał w swej pracy kaznodziejskiej i pisarskiej. Przejęty troską o dziewczęta zagrożone moralnie, o chorych i ubogich, założył w Krakowie w 1894 roku Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego.

W roku 1899 został biskupem pomocniczym, a w 1900 ordynariuszem diecezji przemyskiej. Św. Józef Sebastian, powołał w 1911 r. w Rzymie Papieski Kościelny Instytut Polski, z myślą o kapłanach przebywających na studiach w Wiecznym Mieście.

Po 25 latach gorliwej posługi biskupiej zmarł w opinii świętości 28 marca 1924 roku.

Papież Jan Paweł II w 1991 r. zaliczył go w poczet błogosławionych, a 18 maja 2003 roku w Rzymie ogłosił go świętym Kościoła powszechnego. Jest jednym z patronów archidiecezji przemyskiej.