Modlitwa ekumeniczna w warszawskiej katedrze polowej

Pamięć o polskich i niemieckich żołnierzach I i II wojny światowej, ofiarach cywilnych konfliktów zbrojnych oraz poległych podczas misji pokojowych uczczono w warszawskiej katedrze polowej modlitwą ekumeniczną.

Przed rozpoczęciem uroczystości żołnierze Wojska Polskiego i Bundeswehry umieścili przed ołtarzem wieńce w barwach narodowych, które w południe zostały złożone przed Grobem Nieznanego Żołnierza. Okazją do wspólnej ceremonii był obchodzony w Niemczech Dzień Żałoby Narodowej.

Modlitwę poprowadzili kapelan Ordynariatu Polowego: ks. por. Daniel Piejko, wikariusz katedry polowej i ks. Karol Długosz, asystent biskupa Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. W uroczystości wziął także udział Przemysław Florjanowicz-Błachut, przedstawiciel Kościoła ewangelicko-augsburskiego.

Przedstawiciele Kościołów modlili się w językach polskim i niemieckim. W modlitwie wspominano żołnierzy I i II wojny światowej, ofiary katastrof, klęsk żywiołowych, przemocy i terroryzmu, a także żołnierzy poległych podczas pełnienia misji pokojowych i stabilizacyjnych.

Inicjatorem spotkań ekumenicznych w katedrze polowej jest ambasada Republiki Niemieckiej w Polsce. W przemówieniu tłumaczącym idee spotkań modlitewnych w katedrze Rolf Nikel, ambasador Republiki Niemieckiej w Polsce, podkreślił, że intencją jest nie tylko pamięć, ale „świadome spojrzenie w przeszłość, aby wyciągnąć z niej naukę”. – Tylko w ten sposób możemy w przyszłości zapobiec wojnom i terrorowi, które pochłonęłyby kolejne ofiary. Dzięki naszej dzisiejszej uroczystości możemy sprawić, że zmarli przemówią, możemy czerpać naukę z przesłania i wspólnie dążyć do tego, aby ich los już nigdy się nie powtórzył – podkreślił.

Przedstawiciele Kościołów jednocześnie w językach polskim i niemieckim odmówili modlitwę „Ojcze nasz”. Odegrane zostały utwory „Cisza” i „Ich hatt’einen Kameraden”, ku czci zmarłych i poległych.

W nabożeństwie uczestniczyli m.in. gen. bryg. Adam Joks, szef Zarządu Wojsk Aeromobilnych i Zmotoryzowanych w Dowództwie Generalnym Rodzajów Sił Zbrojnych, przedstawiciele i personel ambasad akredytowanych w Polsce, żołnierze stołecznego garnizonu, uczniowie szkoły noszące imię Willy’ego Brandta, którzy wystąpili z apelem o pokój oraz mieszkańcy Warszawy.

W południe na płycie Grobu Nieznanego Żołnierza złożone zostały wieńce w barwach narodowych Polski i Niemiec.

Dzień Żałoby Narodowej (Volkstrauertag) jest w Niemczech świętem państwowym i należy do tzw. „dni cichych“. Tradycja Dnia Żałoby Narodowej powstała w roku 1919 na wniosek Krajowego Stowarzyszenia Opieki nad grobami wojennymi, (Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge) ze strony republiki bawarskiej, aby upamiętnić poległych w I wojnie światowej.

Głównym motywem był nie nakaz żałoby narodowej, ale przede wszystkim możliwość symbolicznej solidarności tych, którzy wojnę przeżyli bez utraty bliskich z pogrążonymi w żałobie rodzinami poległych. W 1934 roku reżim narodowo-socjalistyczny, ustanowił prawnie „Dzień Żałoby Narodowej“ świętem państwowym i został nazwany „Świętem Pamięci Bohatera“. Tym samym w centrum pamięci narodowej miała zostać nie żałoba po poległych żołnierzach, ale przede wszystkim podziw i cześć dla bohaterów. Organizatorami tego święta był Wehrmacht i NSDAP. Obchodzono ten dzień w niedzielę tuż przed 16 marca, albo 16 marca. Ostatni raz czczono „Święto pamięci Bohatera“ 11 marca 1945 roku.

Po wojnie w 1948 r. wrócono w trzech zachodnich strefach okupacyjnych (USA, Francja, Anglia) do wcześniejszej tradycji sprzed 1934 roku i nadal kontynuowano ją po powstaniu Republiki Federalnej Niemiec. Dzień ten jest prawnie chroniony i jest rozumiany jako dzień pamięci, a także przypomnienie o pojednaniu, zrozumieniu i pokoju. Głównym hasłem jest: „Pojednanie nad grobami – praca na rzecz pokoju“.