Kapłan miłosierny

Miłosierdzie dla papieża Franciszka jest centralną prawdą chrześcijańskiego przesłania, niejako klamrą, która spina jego pontyfikat. Po raz kolejny dał temu dowód podczas Jubileuszu Kapłanów w Roku Miłosierdzia, który miał miejsce 2 i 3 czerwca w Rzymie.

Franciszek wspominał, że został kapłanem dlatego, że w sposób bardzo osobisty odczuł dotknięcie miłosierdzia ze strony Boga podczas spowiedzi jako siedemnastoletni chłopak. Później jako swe zawołanie biskupie wybrał hasło: „Miserando atque eligendo” (Spojrzał z miłosierdziem i wybrał).

Podczas Jubileuszu Kapłanów zaapelował do księży z całego świata o to, aby przekazywanie Bożej miłości było tym centralnym elementem, wokół którego ogniskuje się całe ich kapłańskie życie. „Bycie miłosiernym to nie jeden ze sposobów bycia, ale jedyny sposób bycia” – tłumaczył kapłanom. Wyjaśniał, że po prostu „nie ma innej możliwości bycia księdzem”.

Podkreślał, że ludzie zawsze cenią księdza troszczącego się o ubogich, chorych, który rozgrzesza grzeszników, który cierpliwie naucza i koryguje, wybaczają księżom wiele wad, z wyjątkiem przywiązania do pieniędzy.

Przypomniał, że istota kapłańskiej służby sprowadza się do tego, że każdy kapłan jest „znakiem i narzędziem miłosiernej miłości Boga względem grzesznika”, tej miłości, która sprawia, że człowiek – doświadczywszy jej – staje się odnowionym, zaczyna swe życie od nowa.

Tłumaczył, że kapłan ma wytrwale poszukiwać zagubionych owiec, nie zachowując żadnego czasu na to, co prywatne, nie broniąc swej wygody, nie troszcząc się o obronę swojego dobrego imienia. Dlatego też błagał księży, aby nie stawali się funkcjonariuszami czy „inspektorami stada”, ale pasterzami, na wzór miłosiernego ojca.

A zwieńczeniem Jubileuszu Kapłanów była kanonizacja o. Stanisława Papczyńskiego, wyjątkowego kapłana, kaznodziei i spowiednika, oddanego swym penitentom, przybliżającego im prawdę o Bożym miłosierdziu na niemal trzy wieki przed objawieniami s. Faustyny.

Marcin Przeciszewski