Podróżnych w dom przyjąć

„Podróżnych w dom przyjąć” – ten jeden z katechizmowych „uczynków miłosierdzia względem ciała” nabrał dziś palącej aktualności. Uciekający przed wojną, islamskim terroryzmem i głodem mieszkańcy Bliskiego Wschodu i Afryki pukają do drzwi bezpiecznej i sytej Europy, która z ich perspektywy wygląda jak raj na ziemi.

Jakaż musi być ich determinacja, że narażają życie swoje i własnych dzieci, by przebyć Morze Śródziemne w poszukiwaniu nie tylko lepszego, ale po prostu normalnego życia. Giną ich tysiące na oczach niemal obojętnej opinii publicznej. Jeśli zdjęcia syryjskiego dziecka wyrzuconego na brzeg tureckiej plaży i znalezienie 71 martwych ciał uchodźców w ciężarówce w Austrii nie budzą naszych sumień, to czy w ogóle jeszcze coś jest w stanie je obudzić?

Czy Kościół może w tej sytuacji ograniczyć się jedynie do wydawania oświadczeń przypominających zasady moralne? Czy ta tragiczna sytuacja nie domaga się natychmiastowego wcielenia naszej wiary w czyn? Chodzi przecież nie o liczby z danych statystycznych, ale o żywych ludzi, naszych braci i siostry w człowieczeństwie, a często także w wierze.

Dlatego zrozumiały i zobowiązujący jest apel papieża Franciszka, by każda parafia, każda wspólnota zakonna i każde sanktuarium w Europie przyjęły jedną rodzinę uchodźców. Wystarczy jedno pomieszczenie – dawna salka katechetyczna przy kościele czy pokój gościnny w klasztorze. Zgodnie z wielowiekową tradycją kościelnego azylu damy w ten sposób schronienie (a może nawet uratujemy życie?) kilkudziesięciu tysięcy ludzi.

„Byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie” – usłyszymy od Jezusa na Sądzie Ostatecznym. Kto przyjmuje imigranta czy uchodźcę, przyjmuje pod swój dach samego Boga.

Paweł Bieliński