Kapłan nie powinien myśleć o sobie i szukać siebie. Stając się kapłanem Chrystusa i Kościoła powinien nieść troskę Chrystusa o wierzących, ale też o wątpiących, zgorszonych i odrzuconych. Ich też trzeba szukać, a nade wszystko kochać – taki ideał kapłaństwa przedstawił biskup rzeszowski Jan Wątroba nowo wyświęconym kapłanom. 23 maja 2015 r. w katedrze rzeszowskiej ordynariusz rzeszowski udzielił święceń kapłańskich jedenastu diakonom.
W Eucharystii uczestniczył między innymi bp Kazimierz Górny – pierwszy ordynariusz diecezji.

Mszy św. przewodniczył i święceń udzielił biskup rzeszowski Jan Wątroba, który w homilii zwrócił uwagę na prostotę gestu nałożenia rąk w czasie święceń kapłańskich. – To bardzo prosty gest, a ma moc trwania aż po wieczność. Kapłaństwa nie da się wymazać. Można je odrzucić, sponiewierać, ale nie da się wymazać. Kaznodzieja przypomniał, że kapłan nie powinien myśleć o sobie i szukać siebie. Stając się kapłanem Chrystusa i Kościoła powinien nieść troskę Chrystusa o wierzących, ale też o wątpiących, zgorszonych, odrzuconych. – Ich też trzeba szukać, a nade wszystko kochać. Odwołując się do obaw diakonów przypomniał lęki Jeremiasza i jego wymówki, aby nie iść za głosem prorockiego powołania. Przede wszystkim przypomniał zapewnienie Boga, że prorok nie jest sam i może być pewny Bożego wsparcia. Służąc Bogu należy być wyczulonym, aby nie głosić siebie, ani swojej mądrości, czy mądrości świata, ale mądrość Chrystusa. – Przewodząc innym i wzywając ich do nawrócenia sami bądźcie ludźmi ciągłego nawrócenia. Świadomi własnej słabości garnijcie się do czystych źródeł miłosierdzia, których kustoszami stajecie się przez sakrament święceń.

Na zakończenie Mszy św. neoprezbiter – ks. Damian Ziemba – podziękował w imieniu nowo wyświęconych wszystkim, którzy przyczynili się do przygotowania ich do kapłaństwa. Wracając do zakrystii neprezbiterzy zatrzymali się przy figurze Matki Bożej Fatimskiej zawierzając swoje kapłaństwo Matce Bożej. W niedzielę, 24 maja, w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, neoprezbiterzy będą sprawować uroczyste Msze św. prymicyjne w swoich rodzinnych parafiach.

„W Chrystusowe kapłaństwo wpisany jest na zawsze Bóg i człowiek. To troska o chwałę Bożą i kojenie ludzkich serc”. Z takim przesłaniem biskup rzeszowski Jan Wątroba zwrócił się 7 czerwca br. do zebranych na uroczystej Mszy św. w katedrze rzeszowskiej, w czasie której udzielił święceń kapłańskich sześciu diakonom z Wyższego Seminarium Duchownego w Rzeszowie.

Uwaga zgromadzonych na Eucharystii była skoncentrowana na sześciu młodych mężczyznach, którzy przyszli do ołtarza w stułach spiętych z boku, w sposób charakterystyczny dla diakonów, a odeszli od niego w kapłańskich ornatach. Święcenia przyjęli: Marcin Dunaj z parafii Szebnie, Michał Dusza z parafii Gorlice-Fara, Mateusz Mądro z parafii Łączki Kucharskie, Przemysław Pelczar z parafii Rzeszów-Katedra, Paweł Płaziak z parafii Januszkowice i Paweł Smoleń z parafii Brzostek.

W homilii biskup rzeszowski odwołał się do trzech wymiarów posługi kapłańskiej: nauczycielskiego (funkcja prorocka), kapłańskiego (funkcja uświęcania) i pasterskiego (funkcja rządzenia). Mówiąc o tej ostatniej zwrócił uwagę, że Jezus Chrystus – Dobry Pasterz, którego powinni naśladować, ceni każdego człowieka. Szuka słabych i zagubionych, broni w niebezpieczeństwach, wreszcie oddaje życie za owce. Zachęcił przyszłych księży, aby kapłańskie życie budowali nie w oparciu o swoją mądrość, spryt i wiedzę, ale nade wszystko na mądrości i mocy Jezusa Chrystusa, która ściśle związana jest z krzyżem i zmartwychwstaniem.
Omawiając funkcję uświęcania, kaznodzieja przypomniał duchownym, aby w pierwszej kolejności sami starali się wyniszczać wszelkie swoje wady i rozwijać nowe życie. Oznacza to potrzebę nieustannego umierania w swoim ciele z Chrystusem, aby żyć dla Boga i ludzi. Podkreślił, że tego nie da się udawać i przeżywać tylko teoretycznie. Z kolei zjednoczenie z Chrystusem prowadzi dalej do konkretnych czynów miłości. Miłość powinni odczuć szczególnie ubodzy, chorzy i poranieni grzechem ale także wątpiący i niewierzący – do nich także jesteście posłani – powiedział bp Jan.

Na zakończenie bp Wątroba nawiązał do tradycji umieszczania na prymicyjnych obrazkach zdań, najczęściej z Pisma św., które stanowią swoisty program życia. Przykładem wierności takiemu programowi może być Jan Paweł II, który konsekwentnie realizował słowa „Totus Tuus”. Nade wszystko przykładem powinien być Pan Jezus, przy którego narodzeniu Aniołowie ogłosili jego dewizę: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których sobie upodobał ”. W Chrystusowe kapłaństwo wpisany jest na zawsze Bóg i człowiek. To troska o chwałę Bożą i kojenie ludzkich serc, gdyż ostatecznie Bóg i ludzie dają sens kapłaństwu. Nieustannie je ożywiają i czynią twórczym i radosnym.

Tradycyjnie Msza św. zakończyła się modlitwą przed figurą Matki Bożej Fatimskiej. Po wspólnym obiedzie w seminarium neoprezbiterzy wyjechali do rodzinnych parafii, gdzie w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego będą sprawować Msze święte prymicyjne.