Zmarła s. prof. Urszula Borkowska OSU

12 maja zmarła s. prof. Urszula Borkowska, urszulanka Unii Rzymskiej, historyk-miediewista, emerytowany profesor KUL, ceniony nauczyciel akademicki.

Jej zainteresowania naukowe koncentrowały się na późnym średniowieczu – szczególnie na dynastii jagiellońskiej oraz historii społeczno-religijnej dawnej Polski. Przez wiele lat, aż do przejścia na emeryturę kierowała Katedrą Metodologii i Nauk Pomocniczych Historii KUL.
Msza święta żałobna zostanie odprawiona w czwartek 15 maja o godz. 11.00 w kościele akademickim KUL. Uroczystości pogrzebowe odbędą się na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.

„Praca pod Jej kierunkiem i z Nią zawsze stawała się pasjonującą i odkrywczą przygodą, pełną twórczego optymizmu i osobistej satysfakcji” – wspomina dr Agnieszka Januszek-Sieradzka.

Urszula Borkowska, urodziła się 11 sierpnia 1935 r. w Gdyni. W 1953 r. wstąpiła do zakonu Sióstr Urszulanek Unii Rzymskiej. W 1958 r. ukończyła dwuletnie studia filozoficzno-teologiczne w Międzyzakonnym Wyższym Instytucie Katechetycznym w Krakowie. W 1959 r. rozpoczęła studia na filologii angielskiej KUL, jednak z powodu zamknięcia kierunku przez władze komunistyczne, musiała zmienić kierunek i wybrała historię, którą ukończyła w 1964 r. Po magisterium przez krótki czas pracowała w liceum we Wrocławiu. W 1967 r. wróciła do Lublina i rozpoczęła pracę w Bibliotece Głównej KUL. W lutym 1968 r. objęła stanowisko asystenta Sekcji Historii. Praca naukowa siostry profesor przypadła na bardzo trudne czasy dla naszego uniwersytetu, a zwłaszcza dla humanistyki, którą pozbawiono prawa do nadawania stopni doktorskich i przeprowadzania habilitacji. Stąd też doktorat (30 czerwca 1976 r.) uzyskała na Uniwersytecie Warszawskim na podstawie rozprawy „Kościół i obcy w świadomości Jana Długosza”. Promotorem pracy był prof. Aleksander Gieysztor, recenzentami profesorowie: Henryk Samsonowicz, Bronisław Geremek i Jerzy Kłoczowski. Jej przewód habilitacyjny był jednym z pierwszych, jakie miały miejsce na Wydziale Nauk Humanistycznych KUL, po odzyskaniu uprawnień. Podstawą habilitacji (25 września 1989 r.) była książka „Królewskie modlitewniki. Studium z kultury religijnej epoki Jagiellonów (XV i początek XVI wieku)”. Recenzentami byli profesorowie: Aleksander Gieysztor, Jerzy Kłoczowski i Maria Bogucka. W 1999 r. uzyskała tytuł profesora.

W 1990 r. objęła kierownictwo Katedry Metodologii i Nauk Pomocniczych Historii, gdzie na prowadzonych przez nią seminariach powstało ponad sześćdziesiąt prac magisterskich i kilka doktoratów. Prowadziła zajęcia dydaktyczne z zakresu mediewistyki, historii Kościoła i kultury, a także ze wstępu do badań historycznych. W latach 1973-1981 prowadziła cykl wykładów z historii Polski dla studentów zagranicznych Letniej Szkoły Kultury i Języka Polskiego.

Jest autorką niemal dwustu publikacji, z których znaczna część powstała w językach obcych (angielskim, francuskim i włoskim), poświęconych historii społeczno-religijnej dawnej Polski. W jej pracach badawczych doskonale widać perfekcję warsztatu: dociekliwe kwerendy źródłowe i szerokość horyzontów badawczych oraz bogactwo ujęć porównawczych opartych na najnowszej, wielojęzycznej literaturze przedmiotu. Zainteresowania badawcze koncentrowała na późnym średniowieczu, szczególnie nad okresem od połowy XIV do schyłku XVI w. Szczególnie dużo uwagi poświęciła dziełom Długosza oraz tematyce jagiellońskiej, przy czym mniej interesowały ją kwestie polityki, bardziej zaś zagadnienia formacji umysłowej i duchowej, środowiska kulturalnego i życia codziennego Jagiellonów.

Na szczególną uwagę zasługuje aktywność Siostry na polu organizacji naukowych spotkań międzyśrodowiskowych, zwłaszcza pod szyldem Commission Internationale d.Histoire Ecclésiastique Comparée (CIHEC) oraz Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej.

Dzięki znakomitemu opanowaniu języków obcych oraz łatwości nawiązywania kontaktów w różnych środowiskach, połączonych z pasją poznawania ludzi, krajów i kultur nawiązała szereg cennych międzyuczelnianych i międzynarodowych kontaktów naukowych. Tylko w ramach prac Commission Internationale d.Histoire Ecclésiastique Comparée brała udział w kongresach zwoływanych w Oksfordzie (1976), Warszawie (1979), Durham (1981), Strasburgu (1983), Lublinie (1996). Otrzymała także kilka prestiżowych stypendiów i grantów badawczych, m.in. Komisji Europejskiej (1993) i Institute for Advanced Study z Princeton (2001).