Bydgoszcz: XXV jubileuszowa pielgrzymka Ruchu Szensztackiego

„Maryjo, Szensztat dziękuje!” – to hasło, jakie towarzyszyło uczestnikom XXV jubileuszowej pielgrzymki, która przeszła 1 maja z bydgoskiej katedry – Sanktuarium Matki Bożej Pięknej Miłości do Sanktuarium Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej.

Tegoroczna wędrówka miała wyjątkowy charakter. Odbywała się w Roku Jubileuszowym – stulecia Ruchu Szensztackiego. Wyjątkowy również dlatego, że już po raz 25 pątnicy pielgrzymowali pieszo z katedry na bydgoskie Piaski. – Inicjatywa pielgrzymowania do tego miejsca wyrosła z wielkiego pragnienia całej Rodziny Szensztackiej, by na bydgoskiej ziemi powstało Sanktuarium Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej. Pragnienie to ziściło się po latach wytrwałego pielgrzymowania, nieustannej modlitwy, składania w tej intencji ofiar i duchowego wypracowywania poszczególnych elementów sanktuarium – powiedziała s. M. Adriana Majnusz.

I tak dzięki wiernej i ofiarnej miłości członków Ruchu Szensztackiego do Maryi oraz hojności wielu ludzi dobrej woli, Sanktuarium Zawierzenia od trzynastu lat stoi na bydgoskich Piaskach. – Matka Boża wysłuchała próśb i zamieszkała w niewielkiej kapliczce otoczonej lasami. Czeka na każdego pielgrzyma, chcąc obdarowywać obficie swymi łaskami – dodała s. Majnusz.

Pielgrzymi z radością powtarzali słowa „Maryjo, Szensztat dziękuje!”. Bo, jak podkreślali, mają za co dziękować. – Jak co roku nieśliśmy wiele różnych osobistych i wspólnotowych intencji, śpiewając i manifestując radość z tego, że jesteśmy jedną wielką Bożą Rodziną. W modlitwie różańcowej dziękowaliśmy za sto lat istnienia Ruchu Szensztackiego i pięćdziesiąt lat polskiej prowincji Szensztackiego Instytutu Sióstr Maryi. Również za dwadzieścia pięć lat życia w Przymierzu Miłości wielu par małżeńskich, które obchodzą obecnie swój jubileusz. Także za jubileuszową majową pielgrzymkę i niedawną kanonizację św. Jana Pawła II – powiedziała Violetta Wilandt.

Po kilkugodzinnym marszu wszyscy uczestniczyli w Eucharystii u tronu Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej. Po niej był czas radowania się z bycia we wspólnocie na łonie natury.