Pamięć o polskich i niemieckich żołnierzach I i II wojny światowej, ofiarach katastrofy lotniczej pod Smoleńskiem oraz poległych podczas misji pokojowych uczczono w niedzielę w warszawskiej katedrze polowej modlitwą ekumeniczną.

Przed rozpoczęciem uroczystości żołnierze Wojska Polskiego i Bundeswehry umieścili przed ołtarzem wieńce. Okazją do modlitwy był, obchodzony w Niemczech bardzo uroczyście, Dzień Żałoby Narodowej.

Modlitwę poprowadzili kapelan ordynariatu polowego, ks. kmdr por. Henryk Sofiński oraz ks. Wojciech Pracki, duchowny obrządku ewangelicko-augsburskiego. Kapłani modlili się w językach polskim i niemieckim. W modlitwie wspominano żołnierzy II wojny światowej oraz ofiary katastrof, klęsk żywiołowych, przemocy i terroryzmu, wojskowych poległych podczas pełnienia misji pokojowych i stabilizacyjnych. Duchowni modlili się także w intencji ofiar katastrofy samolotu rządowego pod Smoleńskiem. Pamięć o poległych uczczono minutą ciszy.

Na początku okolicznościowego przemówienia Rüdiger Freiher von Fritsch, ambasador Republiki Niemieckiej w Polsce, podziękował władzom państwowym oraz ordynariatowi polowemu za to, że już po raz czwarty Narodowy Dzień Żałoby może być obchodzony w Katedrze Polowej WP. – Ta uroczystość odbywa się w szczególnym miejscu, ważnym dla pamięci narodowej Polaków. To wiele dla nas znaczy, to poruszający gest – powiedział.

Ambasador Niemiec podkreślił, że Warszawa jest szczególnym miejscem, by oddać hołd tysiącom ofiar XX wieku. – W historii ludzkości nigdy nie było tak ogromnej liczby ofiar wojen, prześladowań, brutalnej przemocy i terroru, jak miało to miejsce w ubiegłym stuleciu – powiedział.

Wśród wspominanych dziś osób, Rüdiger Freiher von Fritsch wymienił m.in. ofiary nazistowskich zbrodni, deportowanych do obozów zagłady, ofiary działań wojennych września 1939 roku, ludności polskiej i żydowskiej, ginącej wskutek działań hitlerowskiego terroru, ofiar powstania w getcie oraz Powstaniu Warszawskim, a także żołnierzy poległych w misjach w obronie pokoju.

Ambasador zauważył, że w obliczu ogromu tragedii ludzkości w XX wieku mianem cudu można określić fakt, że od 70 lat możemy cieszyć się w Europie pokojem. – Zjednoczona Europa jest najbezpieczniejszą i najpewniejszą ochroną przed nawrotem przemocy. Nasze europejskie pojednanie, a zwłaszcza pojednanie między Niemcami i Polakami stało się symbolem nadziei dla innych narodów – powiedział.

Dyplomata dodał, że nasza wspólna historia, „na którą składają się te najciemniejsze rozdziały, jak i jasne strony zobowiązują nas do działania, także w przyszłości”. – Pragniemy czynić wszystko by Europa pozostała kontynentem pokoju, wzorem i żywym przykładem na to, że pojednanie między narodami jest możliwe – podkreślił.

Duchowni jednocześnie w językach polskim i niemieckim odmówili modlitwę Ojcze nasz. W nabożeństwie uczestniczyli Krzysztof Miszczak, dyrektor Biura Pełnomocnika Prezesa Rady Ministrów do Spraw Dialogu Międzynarodowego, przedstawiciele i personel ambasady niemieckiej, attaches obrony ambasad akredytowanych w Polsce, żołnierze stołecznego garnizonu, uczniowie szkoły noszące imię Willy’ego Brandta i mieszkańcy Warszawy.

Podczas uroczystości pieśń „Ave Maria” wykonał Chór Kolegiaty Wilanowskiej.

„Dzień Żałoby Narodowej“ (Volkstrauertag) jest w Niemczech świętem państwowym i należy do tzw. „Dni cichych“. Obok świąt państwowych i kościelnych prawo poszczególnych republik federalnych wyszczególnia „Ciche Dni“ albo „Ciche Święta”, w których to obowiązują rożne ograniczenia np. zakaz tańców w Wielki Piątek.

Tradycja „Dnia Żałoby Narodowej“ powstała w roku 1919 na wniosek Krajowego Stowarzyszenia Opieki nad grobami wojennymi, (Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge) ze strony republiki bawarskiej, aby upamiętnić poległych w I wojnie światowej.

Głównym motywem był nie nakaz żałoby narodowej, ale przede wszystkim możliwość symbolicznej solidarności tych, którzy wojnę przeżyli bez utraty bliskich z pogrążonymi w żałobie rodzinami poległych. W 1934 r. reżim narodowo-socjalistyczny, ustanowił prawnie „Dzień Żałoby Narodowej“ świętem państwowym i został nazwany „Świętem Pamięci Bohatera“. Tym samym w centrum pamięci narodowej miała zostać nie żałoba po poległych żołnierzach, ale przede wszystkim podziw i cześć dla bohaterów. Organizatorami tego święta był Wehrmacht i NSDAP. Obchodzono ten dzień w niedzielę tuż przed 16 marca, albo 16 marca. Ostatni raz czczono „Święto pamięci Bohatera“ 11 marca 1945 r.

Po wojnie, w 1948 r. wrócono w trzech zachodnich strefach okupacyjnych (USA, Francja, Anglia) do wcześniejszej tradycji sprzed 1934 roku i nadal kontynuowano ją po powstaniu Republiki Federalnej Niemiec.

W Niemieckiej Republice Demokratycznej został wprowadzony „Międzynarodowy Dzień Pamięci Ofiarom Terroru i Faszyzmu i imperialistycznej wojny“. W 1950 r. po raz pierwszy świętowano go w niemieckim Bundestagu w Bonn. Centralną uroczystość „Dnia Żałoby Narodowej“ zorganizowało Krajowe Stowarzyszenie Opieki nad grobami wojennymi. W ramach porozumienia pomiędzy rządem Federalnym i głównymi wyznaniami religijnymi przeniesione zostało to święto w 1952 r. na drugą niedzielę przez adwentem.

Dzień ten jest prawnie chroniony i jest rozumiany jako dzień pamięci, jest także przypomnieniem o pojednaniu, zrozumieniu i pokoju. Głównym hasłem są słowa: „Pojednanie nad grobami – praca na rzecz pokoju“.

Z okazji obchodzonego w Niemczech Dnia Żałoby Narodowej w katedrze polowej WP w Warszawie modlono się w intencji zmarłych w I i II wojnach światowych, za ofiary przemocy, współczesnych katastrof i żołnierzy poległych na misjach wojskowych. Przed rozpoczęciem uroczystości żołnierze Wojska Polskiego i Bundeswehry umieścili przed ołtarzem wieńce.

Po zakończeniu modlitw w Kaplicy Lotników przy grobie bp Tadeusza Płoskiego i ks. Jana Osińskiego, zmarłych w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem złożono kwiaty. Dzień Żałoby Narodowej obchodzony był w katedrze polowej po raz drugi.

Kapłani modlili się w językach polskim i niemieckim. W modlitwie wspominano żołnierzy II wojny światowej oraz ofiary katastrof, klęsk żywiołowych, przemocy i terroryzmu, wojskowych poległych podczas pełnienia misji pokojowych i stabilizacyjnych. Duchowni modlili się także w intencji ofiar katastrofy samolotu rządowego pod Smoleńskiem. Pamięć o poległych żołnierzach uczczono minutą ciszy.

Modlitwę poprowadzili ks. kmdr por. Henryk Sofiński, kapelan Ordynariatu Polowego, ks. ppor. Grzegorz Bechta, ks. ppor. Maciej Kalinowski oraz duchowny obrządku ewangelicko-augsburskiego, ks. Wojciech Pracki.

„Jak każdego roku Niemcy upamiętniają dzisiaj, w Dniu Żałoby Narodowej wszystkie ofiary wojen i tyranii. Czynią to w Niemczech, czynią to w wielu miejscach na świecie, wśród nich są miejsca bardzo szczególne. Przechowują one pamięć o okrucieństwach i grozie, o nienawiści przemocy i cierpieniu” – mówił w okolicznościowym przemówieniu ambasador Republiki Niemieckiej w Polsce, Rüdiger von Fritsch.

Ambasador Niemiec podkreślił, że fakt wspólnej modlitwy z Polakami w świetle historii „nie jest rzeczą oczywistą”, ale jego zaistnienie jest odbierane jako „znak pokoju, udanego porozumienia i wielkoduszności”. Przypomniał, że katedra polowa jest szczególnym miejscem, w którym znajdują się liczne materialne świadectwa „walki narodu polskiego o przetrwanie i dążenie do wolności”.

”Dzisiaj, w Dniu Żałoby Narodowej, oddajemy hołd pamięci milionów żołnierzy wszystkich stron, którzy stracili życie na wojnach. Pochylamy się nad bólem pozostałych przy życiu, którzy do dzisiaj opłakują stratę swych mężów, ojców, synów i braci” – powiedział ambasador.

Wśród wspominanych dziś osób, Rüdiger von Fritsch wymienił m.in. ofiary narodowo-socjalistycznych zbrodni, deportowanych do obozów zagłady, ofiary działań wojennych września 1939 roku, ludności polskiej i żydowskiej, ginącej wskutek działań nazistowskiego terroru, ofiar powstania w gettcie oraz Powstaniu Warszawskim.

„Na narodzie niemieckim, tak samo jak na innych spoczywa nieustanny obowiązek utrzymania żywej pamięci o grozie nazistowskiej dyktatury” – podkreślił ambasador.

Niemiecki dyplomata przywołał także ofiary Katynia, Charkowa i Miednoje upamiętnionych Kaplicą Katyńską w katedrze polowej oraz ofiary katastrofy samolotu rządowego pod Smoleńskiem.

Rüdiger von Fritsch powiedział, że pamięć o ofiarach wojen i tyranii totalitarnych dyktatur uczy, że „zjednoczona, rozkwitająca Europa nie jest oczywistością, lecz bezcennym dobrem, które mamy obowiązek pielęgnować i chronić”.

W nabożeństwie uczestniczyli także podsekretarz stanu w MON Zbigniew Włosowicz, personel ambasady niemieckiej, żołnierze stołecznego garnizonu i mieszkańcy Warszawy.

Duchowni wspólnie w językach polskim i niemieckim odmówili modlitwę Ojcze nasz.
Następnie uczestnicy modlitw przeszli do Kaplicy Lotników. Gdzie przy grobach biskupa polowego WP gen. broni Tadeusza Płoskiego, ks. płk Jana Osińskiego złożone zostały wieńce.

„Dzień Żałoby Narodowej“(Volkstrauertag) jest w Niemczech świętem państwowym i należy do tzw. „Dni cichych“. Obok świąt państwowych i kościelnych prawo poszczególnych republik federalnych wyszczególnia „Ciche Dni“ albo „Ciche Święta”, w których to obowiązują rożne ograniczenia np. zakaz tańców w Wielki Piątek.

Tradycja „Dnia Żałoby Narodowej“ powstała w roku 1919 na wniosek Krajowego Stowarzyszenia Opieki nad grobami wojennymi, (Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge) ze strony republiki bawarskiej, aby upamiętnić poległych w I wojnie światowej.

Głównym motywem był nie nakaz żałoby narodowej, ale przede wszystkim możliwość symbolicznej solidarności tych, którzy wojnę przeżyli bez utraty bliskich z pogrążonymi w żałobie rodzinami poległych. W 1934 roku reżim narodowo-socjalistyczny, ustanowił prawnie „Dzień Żałoby Narodowej“ świętem państwowym i został nazwany „Świętem Pamięci Bohatera“. Tym samym w centrum pamięci narodowej miała zostać nie żałoba po poległych żołnierzach, ale przede wszystkim podziw i cześć dla bohaterów. Organizatorami tego święta był Wehrmacht i NSDAP. Obchodzono ten dzień w niedzielę tuż przed 16 marca, albo 16 marca. Ostatni raz czczono „Święto pamięci Bohatera“ 11marca 1945 roku.

Po wojnie w 1948 r. wrócono w trzech zachodnich strefach okupacyjnych (USA, Francja, Anglia) do wcześniejszej tradycji z przed 1934 roku i nadal kontynuowano ją po powstaniu Republiki Federalnej Niemiec.

W Niemieckiej Republice Demokratycznej został wprowadzony „Międzynarodowy Dzień Pamięci Ofiarom Terroru i Faszyzmu i imperialistycznej wojny“. W 1950 roku po raz pierwszy świętowano go w niemieckim Bundestagu w Bonn. Centralną uroczystość „Dnia Żałoby Narodowej“ zorganizowało Krajowe Stowarzyszenie Opieki nad grobami wojennymi. W ramach porozumienia pomiędzy rządem Federalnym i głównymi wyznaniami religijnymi przeniesione zostało to święto w 1952 r. na drugą niedzielę przez adwentem.

Dzień ten jest prawnie chroniony i jest rozumiany, jako dzień pamięci, a także przypomnieniem o pojednaniu, zrozumieniu i pokoju. Głównym Hasłem jest: „Pojednanie nad grobami – praca na rzecz pokoju“