Goruszki k. Rawicza: modlitwa wo beatyfikację o. Euzebiusza Huchrackiego OFM

O beatyfikację sługi Bożego franciszkanina o. Euzebiusza Huchrackiego modlono się wczoraj wieczorem w kościele pw. Świętego Krzyża na Goruszkach w Miejskiej Górce koło Rawicza. W tamtejszym klasztorze Braci Mniejszych Franciszkanów o. Euzebiusz, który zginął 6 maja 1942 r. w Dachau, był gwardianem w latach 1938-1941.

Mszy św. dziękczynnej za życie i świadectwo wiary sługi Bożego o. Euzebiusza Huchrackiego przewodniczył postulator jego procesu beatyfikacyjnego ks. dr Rafał Pajszczyk, wiceoficjał Sądu Metropolitalnego w Poznaniu. „Ojciec Euzebiusz pokazuje nam Boga swoim życiem i męczeństwem, a może kiedyś ukaże Go także świętością uznaną przez Kościół, o co się modlimy” – podkreślił ks. Pajszczyk.

Eucharystia sprawowana w klasztorze na Goruszkach była kolejną z Mszy św. celebrowanych w Roku Wiary na terenie archidiecezji poznańskiej w 21 kościołach stacyjnych związanych ze świadkami wiary − świętymi, błogosławionymi oraz sługami i służebnicami Bożymi żyjącymi kiedyś na jej terenie. Nabożeństwa te stanowią okazję do dziękczynienia za ich świadectwo wiary, do modlitwy w intencji ich beatyfikacji czy kanonizacji oraz do przybliżenia tych postaci, ich duchowości i dokonań.

W homilii ks. Pajszczyk przypomniał, że święci są nie tylko po oto, aby nas wzruszali, ale byśmy ich naśladowali. „Ojciec Euzebiusz chodził po tej ziemi, rawickiej ziemi, uważany już wówczas za osobę niezwykłą. Teraz my chodzimy po śladach jego świętości – zauważył postulator dodając, że o. Huchracki został zgłoszony do drugiej grupy męczenników II wojny światowej jako jedyny kandydat z archidiecezji poznańskiej. Pierwszą grupę 108 męczenników beatyfikował w 1999 r. bł. Jan Paweł II.

Sługa Boży o. Euzebiusz Józef Huchracki urodził się 15 października 1885 r. w Katowicach. Jego rodzice pochodzili z Wielkopolski, matka z Belęcina koło Siemowa, a ojciec ze Śremu. Po rozpoczęciu nauki w gimnazjum przeniósł się do Wrocławia, gdzie obudziło się w nim powołanie do stanu duchownego.

Po zdaniu matury zgłosił się do franciszkanów we Wrocławiu Karłowicach. Śluby wieczyste złożył w 1910 r., a w 1913 r. został wyświęcony na kapłana. Jesienią 1914 r., po wybuchu I wojny światowej, o Euzebiusz został powołany do służby w wojsku niemieckim, gdzie posługiwał jako kapelan, najpierw na froncie wschodnim, a następnie we Francji. Całą kampanię wojenną odbywał w habicie franciszkańskim.

W 1918 r. wrócił do swojej zakonnej prowincji i podjął starania by pracować w wolnej Polsce. Skorzystał z okazji kiedy w 1921 r. Polsce przypadła część Górnego Śląska i trafił do tzw. komisariatu poznańskiego. Pracował w klasztorach w Choczu, Wieluniu, Rybniku, Wronkach, Pakości i Osiecznej, gdzie uchodził za wzorowego zakonnika i kapłana, jak również za wielkiego patriotę.

W 1938 r. został przełożonym klasztoru na Goruszkach w Miejskiej Górce koło Rawicza. W tym miejscu zastała go II wojna światowa. Jako przełożony był stanowczo przeciwny opuszczeniu klasztoru. Okupanci zaproponowali o. Euzebiuszowi pozwolenie na wyjazd do Generalnego Gubernatorstwa, w zamian za podpisanie volkslisty, na co nie przystał. 1 kwietnia 1941 r. zamknięto klasztor, zakonnicy oraz aresztowani kapłani z okolicznych parafii zostali wywiezieni do klasztoru benedyktynów w Lubiniu, gdzie pozostawali przez kilka miesięcy. Dołączył do nich dobrowolnie o. Euzebiusz nie chcąc opuścić swoich współbraci.

W październiku 1941 r. duchownych przewieziono do Poznania, gdzie trafili do Fortu VII, skąd mieli wyjechać do obozów koncentracyjnych na terenie Rzeszy. O. Euzebiusz Huchracki 30 października dotarł transportem do Dachau. W obozie otrzymał numer 28240 i został przydzielony na blok 28.

W marcu 1942 roku przeprowadzono w obozie selekcję. Więźniów, którzy nie byli zdolni do pracy, przeznaczono na zagładę. 6 maja umieszczono ich w tzw. transporcie inwalidów i podczas jazdy ciężarówkami, do których wnętrza były skierowane rury wydechowe, zatruto ich spalinami. Kilka dni później do obozu wróciły rzeczy tych więźniów do dezynfekcji, o czym zaświadczył współbrat o. Euzebiusza, o. Hugolin Pieprzyk, który rozmawiał z nim jeszcze wieczorem w przeddzień śmierci. Stąd też za datę śmierci sługi Bożego uznaje się właśnie 6 maja, a nie 11 czerwca, jak podają oficjalne dokumenty.

Proces rogatoryjnego odnoszący się do osoby o. Euzebiusz Huchrackiego rozpoczął się 10 grudnia 2003 r. w archidiecezji poznańskiej, a zakończył 5 maja 2010 r. Był on procesem pomocniczym w stosunku do ogólnopolskiego procesu beatyfikacyjnego ks. Henryka Szumana i 121 jego towarzyszy: kapłanów diecezjalnych, zakonników, zakonnic i wiernych świeckich, którego promotorem jest diecezja pelplińska. Jest to kolejny już toczący się w Polsce proces beatyfikacyjny męczenników II wojny światowej. Pierwszy zakończył się beatyfikacją 108 męczenników przez Jana Pawła II w 1999 r.