Abp Skworc: bycie przełożonym oznacza służbę

„Niech nasza wiara będzie bogata w uczynki w służbie życiu każdego człowieka” – zaapelował metropolita katowicki abp Wiktor Skworc 6 kwietnia do uczestników Święta Caritas Archidiecezji Katowickiej, którzy wypełnili bazylikę św. Antoniego w Rybniku. W świątyni zgromadzili się licznie członkowie Parafialnych Zespołów Caritas, dzieci i młodzież należąca do Szkolnych Kół Caritas wraz z opiekunami oraz pracownicy archidiecezjalnej Caritas ze swymi podopiecznymi.

Metropolita katowicki zauważył, że we współczesnym świecie pierwszeństwa nie wyznacza służba. "Przeciwnie, ten jest pierwszym, kto stoi wyżej, kto ma więcej władzy, pieniędzy, koneksji, kto umie się wybić, jest bardziej asertywny, potrafi dla kariery poświęcić wszystko” – mówił abp Skworc dodając, że „vipowska” kultura majętnych, zdrowych i wpływowych nie zna pojęcia służby. „Ilu z decydentów pamięta, że bycie przełożonym jest służbą wobec sióstr i braci?” – pytał.

Metropolita katowicki przypomniał, że służebna miłość Jezusa Chrystusa jest uobecniania w każdej Eucharystii. „Dlatego Eucharystia jest przestrzenią uczenia się służby. Wezwanie Jezusa: „To czyńcie ma moją pamiątkę”, odnosi się nie tylko do konsekrowania chleba i wina, ale też do naśladowania Jego gestu umywania nóg” – podkreślił, wskazując, że mszalna celebra uczy też łamania powszedniego chleba, dzielenia się, uczy postawy służby. „Uczta eucharystyczna staje się wezwaniem, aby dzielić się chlebem z bliźnimi, aby dzielić się z nimi tym wszystkim, czego oni potrzebują do życia”.

Abp Skworc przypomniał również, że struktury Caritas w archidiecezji katowickiej istnieją już 25 lat. Zaakcentował jednak, że także wcześniej, zanim możliwe było reaktywowanie tej instytucji, w Kościele katowickim działała Komisja Charytatywna i Parafialne Zespoły Charytatywne, które żyjąc żywą wiarą spieszyły z pomocą potrzebującym.

Metropolita katowicki podziękował wszystkim zaangażowanym w działalność Caritas za ich troskę o ludzi w podeszłym wieku w parafiach, domach i hospicjach, prowadzonych przez Caritas. „Cieszymy się, że dzięki działalności Caritas wciąż rozrasta się świadomość zatroskania o ludzi starszych, których przybywa w społeczeństwie” – powiedział. Zaznaczył, że to śląska Caritas dostrzegła, iż w tym regionie trzeba w szczególny sposób zająć się osobami niepełnosprawnymi. „Caritas diecezji katowickiej, a potem archidiecezji, powoływała ciągle nowe ośrodki, które funkcjonują i cieszą się dobrą sławą, mają kompetentna kadrę, która z poświeceniem służy osobom niepełnosprawnym” – powiedział. „Dzięki za hospicja i „okna życia”, rozmieszczone w różnych punktach diecezji jak prawdziwe koła ratunkowe, ratujące życie!” – dodał.

Abp Skworc przywołał postać śp. bp. Czesława Domina, byłego katowickiego biskupa pomocniczego, a od roku 1992 biskupa koszalińko-kołobrzeskiego, który dla Caritas i osób niepełnosprawnych jest szczególnie zasłużony. To dzięki niemu powstały ośrodki Caritas w Borowej Wsi i w Rusinowicach oraz wiele innych dzieł. „Jego charytatywne zaangażowanie wyjaśnia jedno – był wielkim czcicielem Bożego Miłosierdzia i to daleko wczesnej przed kanonizacją siostry Faustyny Kowalskiej i ustanowieniem święta Miłosierdzia Bożego. Koronka była jego codzienna modlitwą, a za tym szły – jak paciorki – wielkie i małe dzieła charytatywne – jako objawianie Miłosierdzia Bożego przez ludzi, którzy sami miłosierdzia doświadczali” – wspominał metropolita katowicki.

Zwracając się do członków Parafialnych Zespołów Caritas abp Skworc stwierdził: „Wy sprawiacie, że Kościół jest wiarygodny, bo naśladując św. Antoniego niesiecie chleb potrzebującym”.

Jako drogowskaz na przyszłość dla diecezjalnej wspólnoty Caritas abp Skworc wskazał słowa: „Złożyć prawdziwie Ofiarę Chrystusa, znaczy kontynuować ją w życiu pełnym poświęcenia dla bliźnich”. „Oby w diecezjalnej wspólnocie przyszłość była coraz bardziej budowana na postawie służby i aktywnym przyoblekaniu przykazania miłości bliźniego w miłosierny czyn” – apelował. Podkreślił, że nie można ograniczyć się wyłącznie do dzielenia się tym, co materialne. „Ważne jest dzielenie się samym Chrystusem, a to nazywa się apostolstwem i ewangelizacją”. Przypominając Chrystusowy nakaz misyjny wezwał zgromadzonych: „Niech nasza wiara będzie bogata w uczynki w służbie życiu każdego człowieka” i wskazał, że głosić Ewangelię, to znaczy głosić Jezusa Chrystusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego, a ostatecznie znaczy to „głosić życie”.