W archidiecezji krakowskiej jest 21 dziewic konsekrowanych

W archidiecezji krakowskiej żyje obecnie 21 dziewic konsekrowanych. Ta starożytna forma życia konsekrowanego, znana z pierwszych wieków chrześcijaństwa, pasuje do stylu życia tych współczesnych kobiet, które chcą oddać się na służbę Bogu i Kościołowi, ale nie wyobrażają sobie siebie w zakonie czy świeckim instytucie. Dziewicami konsekrowanymi zostają przede wszystkim aktywne zawodowo, młode kobiety.

W uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, 8 grudnia, bp Jan Szkodoń przewodniczył w katedrze na Wawelu obrzędowi konsekracji dziewic. W homilii wikariusz generalny metropolity krakowskiego ukazał im Niepokalaną jako wzór doskonałej wierności Chrystusowi i wyjaśnił wielkie znaczenie tej drogi powołania we współczesnym świecie. „Świat nie tylko popełnia grzechy nieczystości, ale uważa taką postawę za znak miłości, wyzwolenia i postępu. Potrzebny jest przykład dziewictwa i czystości, potrzebne jest świadectwo, potrzebna jest wierność” – mówił biskup.

Na koniec zachęcił wszystkich uczestników uroczystości, aby byli apostołami takiej drogi powołania. Są na nią wezwane kobiety, które z miłości do Chrystusa pozostają w stanie bezżennym i trwają w dziewictwie.

W trakcie nabożeństwa nastąpił obrzęd błogosławieństwa. Pięć pań z archidiecezji krakowskiej na pytanie biskupa: „Czy chcesz być konsekrowana i zaślubiona naszemu Panu, Jezusowi Chrystusowi, Synowi Bożemu?” odpowiedziało: „Chcę” i przyjęło dar konsekracji.

Kościół powrócił do konsekracji dziewic w latach 60. ubiegłego stulecia dzięki papieżowi Pawłowi VI, a w 1994 r. w czasie Synodu Biskupów w Rzymie Jan Paweł II przypomniał o praktyce wdowieństwa konsekrowanego. Pierwsza konsekracja dziewicy w Polsce odbyła się ćwierć wieku temu. Józefa Szłykowicz przez wiele lat była jedyną przedstawicielką tej formy życia konsekrowanego w naszym kraju. Potem konsekrację przyjęła Zofia Prochownik – autorka pracy magisterskiej o tym powołaniu. Kolejne młode i starsze kobiety zaczęły składać podania z prośbą o biskupią akceptację ich wyboru. Mieszkają samotnie, pracują na swoje utrzymanie, a jednocześnie poświęcają się bliźnim i lokalnemu Kościołowi.

Dziewice konsekrowane pozbawione są poczucia bezpieczeństwa materialnego i duchowego, jakie daje zgromadzenie zakonne. Same pracują na swoje utrzymanie i same dbają o wygospodarowanie czasu na modlitwę, Eucharystię i rozwój duchowy.

Najczęściej o konsekrację proszą kobiety ok. 30-40 roku życia, ale niekiedy zdarzają się dużo starsze, schorowane kandydatki – kobiety te poświęcają Kościołowi swoje cierpienie i modlitwę.

W większości jednak dziewicami konsekrowanymi zostają kobiety młode, które są aktywne zawodowo. Pracują na uczelniach, w szpitalach, jako katechetki, sekretarki w kuriach diecezjalnych, w seminariach, a nawet w urzędach skarbowych. W środowisku pracy świadczą o Chrystusie swoim życiem, poza tym włączają się aktywnie w życie Kościoła lokalnego. Pomagają na miarę swoim możliwości i talentów.

Niewiele jest dokumentów traktujących o dziewicach i wdowach konsekrowanych. Istotne znaczenie ma dla nich adhortacja apostolska Jana Pawła II „Vita consecrata” oraz jego list apostolski „Rosarium Virginis Mariae”. Podstawą jest „Obrzęd konsekracji dziewic” w „Mszale rzymskim”. Prośbę o przygotowanie i udzielenie konsekracji należy kierować do biskupa swojej diecezji.