Poznań: sesja naukowa w 10. rocznicę beatyfikacji s. Sancji Szymkowiak

Sesja naukowa poświęcona wychowaniu odbyła się w sobotę w Poznaniu w ramach obchodów 10. rocznicy beatyfikacji s. Sancji Szymkowiak. Uczestniczyło w niej blisko 300 osób, a jednym z prelegentów był kard. Zenon Grocholewski, prefekt watykańskiej Kongregacji Wychowania Katolickiego.

Miejscem obrad sesji naukowej zatytułowanej „Wychowanie naszym zadaniem i powołaniem” było nowo otwarte Centrum Duszpasterskie im. bł. Jana Pawła II utworzone przy poznańskiej parafii pw. św. Rocha. Poprzedziła je Msza św. dziękczynna w 10. rocznicę beatyfikacji s. Sancji (Janiny) Szymkowiak (1910-1942) sprawowana w tym kościele parafialnym, będącym archidiecezjalnym sanktuarium błogosławionej.

Jak zaznaczył w słowie otwierającym sesję abp Stanisław Gądecki, życie Janiny Szymkowiak jeszcze przed wstąpieniem do zgromadzenia serafitek charakteryzowała wielka wrażliwość na biedę. „Ta skromna i niepozorna błogosławiona posiadała coś, co dzisiaj nazywamy wyobraźnią miłosierdzia. I właśnie ta wyobraźnia miłosierdzia, która trzymała się trzeźwo pewnych zasad wychowawczych, pozostaje zawsze i wszędzie aktualnym wyzwaniem dla każdego ochrzczonego człowieka” – zauważył metropolita poznański.

Natomiast kard. Zenon Grocholewski w wykładzie pt. „Wychowanie katolickie we współczesnym świecie na wzór bł. s. Sancji” zaznaczył, że błogosławiona jawi się jako wzór wychowania katolickiego i „świetlany przykład tej, która podjęła odważnie, wytrwale i zdecydowanie dzieło swojego samowychowania nie szczędząc w tej dziedzinie żadnego trudu”. „Niezwykła pobożność Sancji, jak wynika jasno z jej zapisków, wypływała nie tyle z poczucia obowiązku, ile ze świadomości, że bez Chrystusa, bez łączności z Nim, bez Jego pomocy nie będzie mogła własnymi siłami osiągnąć ideałów, jakie sobie stawiała” – wyjaśnił prefekt watykańskiej Kongregacji Wychowania Katolickiego.

Prelegent zwrócił również uwagę na cztery elementy, które wpłynęły na jej wychowanie. Wśród nich, jak przyznał, kluczową rolę odgrywała rodzina, następnie konieczność poczucia odpowiedzialności za wychowanie młodego człowieka, harmonijna współpraca wszystkich instancji wychowawczych oraz troska o wzbogacenie młodych ludzi w prawdziwe wartości.

Wychowanie, co podkreślił kard. Grocholewski, jest skuteczne zwłaszcza wtedy, gdy wszystkie instancje wychowawcze, m.in. dom rodziny, szkoła, parafia czy środki masowego przekazu, współpracują ze sobą, tzn. kiedy wszystkie one zmierzają do formowania człowieka według tych samych wartości. Jednak na pierwszym miejscu w procesie wychowawczym i formacji młodego człowieka, zdaniem kardynała, stoi rodzina. Tak też było w przypadku bł. s. Sancji.

„Rodzina bł. Sancji jest pięknym wzorem formowania nie tylko słowem, ale też przykładem życia. Rodzice Sancji byli ludźmi wielkiej wiary i głębokiej pobożności, a w związku z tym rzetelnymi, pracowitymi, życzliwymi dla innych, miłującymi się wzajemnie i przepojonymi umiłowaniem ojczyzny. Starali się też wpoić te wartości swoim dzieciom” – mówił kard. Grocholewski.

Na znaczenie rodziny w wychowaniu wskazał również w swoim wystąpieniu ks. dr Paweł Wygralak z Wydziału Teologicznego UAM w Poznaniu. „Ogromnie ważne w życiu Janiny Szymkowiak było świadectwo głębokiej wiary jej ojca. To on był jej pierwszym kierownikiem duchowym. Podkreśla to znaczenie roli ojca w procesie duchowego dojrzewania dziecka” – stwierdził prelegent.

Natomiast o pokłosiu beatyfikacji s. Sancji mówiła matka Joanna Danuta Wiśniowska z Krakowa, przełożona generalna sióstr serafitek. „Siostra Sancja, która w swoich codziennych wyborach kierowała się wiarą, jest dla wielu sióstr serafitek, a także sióstr z innych zgromadzeń i osób świeckich, prawdziwą ikoną wewnętrznego piękna, które rodzi się ze zjednoczenia z Jezusem, z zawierzenia Mu we wszystkim” – podkreśliła przełożona. Przypomniała też słowa, które umierająca s. Sancja powiedziała do otaczających ją sióstr: „Za życia byłam mała, ale po śmierci będę mogła wiele. Polecajcie mi różne sprawy, a ja spełnię wasze życzenia, bo umieram z miłości, a Miłość miłości niczego odmówić nie może”.

Matka generalna zapewniła jednocześnie, że siostry serafitki każdego dnia zanoszą do Boga, przez wstawiennictwo bł. s. Sancji, prośby wielu ludzi, którzy o to proszą. Każdy zresztą, kto zechce przesłać im swoją intencję lub podziękowanie, może to uczynić za pośrednictwem strony internetowej: www.serafitki.pl.

Sancja (Janina) Szymkowiak urodziła się 10 lipca 1910 r. w Modzanowie, na terenie ówczesnego zaboru pruskiego. Naukę rozpoczęła w niemieckiej szkole, później została uczennicą polskiego Liceum i Gimnazjum Humanistycznego w Ostrowie Wlkp. Koleżanki wspominają ją jako osobę, na którą zawsze można było liczyć. Już wtedy wyróżniała się wzorowym zachowaniem, pilnością w nauce i szczerą pobożnością. Pociągała innych swą prostotą, skromnością i pogodą ducha. W stosunku do koleżanek była serdeczna, ofiarna, ale nigdy nie narzucała się innym.

Po maturze rozpoczęła studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego. Wkrótce zrozumiała, że od prawa bardziej odpowiada jej studiowanie języków obcych, dlatego przeniosła się na filologię romańską, którą kontynuowała z wielką sumiennością i obowiązkowością. Okres studiów był dla niej czasem usilnej pracy umysłowej i głębokiego życia wewnętrznego. Codzienna Msza i Komunia św., lektura religijna oraz udział w rekolekcjach zamkniętych stanowiły dobrą płaszczyznę dla jej działalności apostolskiej.

W 1934 r. wyjechała do Francji, aby lepiej przygotować się do egzaminu magisterskiego z języka. Będąc w sanktuarium w Lourdes zdecydowała o podjęciu życia osoby konsekrowanej. 27 czerwca 1936 r. wstąpiła do Zgromadzenia Córek Matki Bożej Bolesnej (sióstr serafitek) przy kościele parafialnym pw. św. Rocha w Poznaniu, które odtąd już do końca pozostało jej domem.

Zgromadzenie to zostało założone w Zakroczymiu w 1881 r. przez bł. o. Honorata Koźmińskiego kapucyna i służebnicę Bożą matkę Małgorzatę Szewczyk w celu odrodzenia religijnego i moralnego narodu polskiego. Jego szczególnym charyzmatem jest praca wśród ubogich, starszych, chorych i ułomnych dzieci. Siostry starają się wychodzić naprzeciw wszelkim przejawom ubóstwa materialnego i duchowego, troszcząc się o potrzeby duszy i ciała biednych. Podejmują przede wszystkim pracę bezpośrednio przy potrzebujących pomocy, służąc im w szpitalach, zakładach, domach opieki i domach prywatnych.

Po rocznej próbie w nowicjacie, 30 lipca 1938 r., s. Sancja Szymkowiak złożyła pierwsze śluby zakonne. Całą siebie, bez reszty i z miłością oddawała każdej posłudze drugiemu człowiekowi, do której powołał ją Bóg. Podczas II wojny światowej z wielkim oddaniem opiekowała się tu francuskimi i angielskimi jeńcami, służąc im również jako tłumaczka.

Po poważnej chorobie, zmarła w opinii świętości 29 sierpnia w 1942 r. Siostrę Sancję beatyfikował Jan Paweł II 18 sierpnia 2002 r. w Krakowie. Powiedział wtedy m.in.: „A nam zostawiła swój duchowy testament, który zawarła w jednym prostym zdaniu: «Jak się oddać Bogu, to na przepadłe»”.