Kard. Grocholewski: kluczem do świętości bł. siostry Sancji było jej otwarcie się na Chrystusa

Otwarcie się na Chrystusa wskazał kard. Zenon Grocholewski jako klucz do świętości bł. siostry Sancji, który może być drogowskazem również dla nas. Prefekt Kongregacji Wychowania Katolickiego przewodniczył 17 listopada Eucharystii sprawowanej w archidiecezjalnym sanktuarium tej błogosławionej w Poznaniu, podczas obchodów 10. rocznicy jej beatyfikacji.

Msza św., której w kościele pw. św. Rocha w Poznaniu, archidiecezjalnym sanktuarium bł. siostry serafitki Sancji Szymkowiak, przewodniczył kard. Zenon Grocholewski, rozpoczęła obchody 10. rocznicy beatyfikacji s. Sancji. Koncelebrowali ją m.in. metropolita poznański abp Stanisław Gądecki oraz poznańscy biskupi pomocniczy. Obecne były na niej siostry ze Zgromadzenia Córek Matki Bożej Bolesnej (serafitki) z przełożoną generalną matką Joanną Wiśniowską.

W homilii prefekt watykańskiej Kongregacji Wychowania Katolickiego wskazał na klucz do odczytania jej życia i działalności, który „dla każdego z nas może stać się wskaźnikiem orientującym nasze życie ku autentycznej świętości”. „Najgłębszy sekret życia bł. siostry Sancji leży w tym, że otworzyła w pełni swój umysł, serce i całą siebie na Chrystusa. Otworzyła się na prawdę Słowa Bożego, które uświęca” – stwierdził kard. Grocholewski dodając, że kwintesencją tego, co przynosi nam Chrystusa, jest miłość.

„Wszystko inne: jej apostolat modlitwy, pobożność, adoracja Najświętszego Sakramentu, pokuty, fascynująca pokora, uczynki miłosierdzia, zdecydowane dążenie do świętości, było jedynie konsekwencja tego hojnego otwarcia się na Chrystusa i wielkiej miłości do Niego bł. siostry Sancji” – wyjaśnił kardynał. Kaznodzieja podkreślił równocześnie, że ta postawa błogosławionej jest „najgłębszym, najsilniejszym i najbardziej konkretnym przykładem dla każdego z nas do realizowania w naszej codzienności”.

Eucharystia dziękczynna za beatyfikację s. Sancji Szymkowiak (1910-1942) sprawowana była w sanktuarium błogosławionej w Poznaniu, w którym spoczywają jej doczesne szczątki. Tuż przy kościele usytuowany jest również dom Zgromadzenia Córek Matki Bożej Bolesnej (sióstr serafitek), w którym pracowała i zmarła bł. s. Sancja. W tym miejscu, jak zaznaczył kard. Grocholewski, w którym dojrzewała jej świętość i z którego łącząc się z krzyżem Chrystusa wyszła na spotkanie Pana.

Po Mszy św. metropolita poznański poświęcił parafialne Centrum Duszpasterskie im. bł. Jana Pawła II, gdzie rozpoczęła się sesja naukowa zorganizowana w 10. rocznicę beatyfikacji błogosławionej zatytułowana: „Wychowanie naszym zadaniem i powołaniem. W obradach wziął udział m.in. kard. Zenon Grocholewski, prefekt Kongregacji Wychowania Katolickiego, który wygłosił wykład pt. „Wychowanie katolickie we współczesnym świecie na wzór bł. s. Sancji”. Sesja, jak podkreślił ks. kan. Mateusz Misiak, kustosz sanktuarium, odbywa się w Roku Wiary, kiedy w sposób szczególny mamy wpatrywać się w życie świętych i błogosławionych.

Sancja (Janina) Szymkowiak urodziła się 10 lipca 1910 r. w Modzanowie, na terenie ówczesnego zaboru pruskiego. Naukę rozpoczęła w niemieckiej szkole, później została uczennicą polskiego Liceum i Gimnazjum Humanistycznego w Ostrowie Wlkp. Koleżanki wspominają ją jako osobę, na którą zawsze można było liczyć. Już wtedy wyróżniała się wzorowym zachowaniem, pilnością w nauce i szczerą pobożnością. Pociągała innych swą prostotą, skromnością i pogodą ducha. W stosunku do koleżanek była serdeczna, ofiarna, ale nigdy nie narzucała się innym.

Po maturze rozpoczęła studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego. Wkrótce zrozumiała jednak, że od prawa bardziej odpowiada jej studiowanie języków obcych, dlatego przeniosła się na filologię romańską, którą kontynuowała z wielką sumiennością i obowiązkowością. Okres studiów był dla niej czasem usilnej pracy umysłowej i głębokiego życia wewnętrznego. Codzienna Msza i Komunia św., lektura religijna oraz udział w rekolekcjach zamkniętych stanowiły dobrą płaszczyznę dla jej działalności apostolskiej.

W 1934 r. wyjechała do Francji, aby lepiej przygotować się do egzaminu magisterskiego z języka. Będąc w sanktuarium w Lourdes zdecydowała o podjęciu życia osoby konsekrowanej. 27 czerwca 1936 r. wstąpiła do Zgromadzenia Córek Matki Bożej Bolesnej (sióstr serafitek) przy kościele parafialnym pw. św. Rocha w Poznaniu, które odtąd już do końca pozostało jej domem.

Zgromadzenie to zostało założone w Zakroczymiu w 1881 r. przez bł. o. Honorata Koźmińskiego kapucyna i służebnicę Bożą matkę Małgorzatę Szewczyk w celu odrodzenia religijnego i moralnego narodu polskiego. Jego szczególnym charyzmatem jest praca wśród ubogich, starszych, chorych i ułomnych dzieci. Siostry starają się zresztą wychodzić naprzeciw wszelkim przejawom ubóstwa materialnego i duchowego, troszcząc się o potrzeby duszy i ciała biednych. Podejmują przede wszystkim pracę bezpośrednio przy potrzebujących pomocy, służąc im w szpitalach, zakładach, domach opieki i domach prywatnych.

Po rocznej próbie w nowicjacie, 30 lipca 1938 r., s. Sancja Szymkowiak złożyła pierwsze śluby zakonne. Całą siebie, bez reszty i z miłością oddawała każdej posłudze drugiemu człowiekowi, do której powołał ją Bóg. Podczas II wojny światowej z wielkim oddaniem opiekowała się tu francuskimi i angielskimi jeńcami, służąc im również jako tłumaczka.

Po poważnej chorobie, zmarła w opinii świętości 29 sierpnia w 1942 r. Siostrę Sancję beatyfikował Jan Paweł II 18 sierpnia 2002 r. w Krakowie. Powiedział wtedy m.in.: „A nam zostawiła swój duchowy testament, który zawarła w jednym prostym zdaniu: «Jak się oddać Bogu, to na przepadłe»”.