Arcybiskup Józef Michalik – przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

Arcybiskup Józef Michalik, metropolita przemyski urodził się 20 kwietnia 1941 roku w Zambrowie
w rodzinie inteligencko-rolniczej. Z miastem tym związane są lata dzieciństwa i młodości Arcybiskupa, które przypadły na trudny czas okupacji niemieckiej i dramatyczne lata powojenne. W wieku sześciu lat rozpoczął naukę w szkole podstawowej, następnie uczęszczał do liceum. Jakkolwiek w sferze zainteresowań młodego maturzysty były studia medyczne lub polonistyka, to jednak pod wpływem delikatnych sugestii księdza, który uczył go religii, zdecydował się wstąpić w 1958 roku do Wyższego Seminarium Duchownego, które ukończył w 1964 r.

Święcenia kapłańskie otrzymał 23 maja 1964 roku z rąk biskupa Czesława Falkowskiego. Pierwsza praca to posługa duszpasterska w parafii w Jelonkach koło Ostrowi Mazowieckiej. Trwała tylko rok, ponieważ w 1965 roku ksiądz Michalik rozpoczął studia teologii dogmatycznej w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, by następnie kontynuować je na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza „Angelicum” w Rzymie.

Okres studiów w Warszawie był nie tylko czasem nauki, ale też pełnienia pomocy duszpasterskiej
w parafii Opatrzności Bożej na ul. Dickensa 1. Pracując w każdą sobotę i niedzielę w parafii, ksiądz Michalik poznawał rzeczywistość Kościoła warszawskiego od strony praktyki: mówił kazania, spowiadał, odprawiał Mszę świętą.

Studia w Rzymie w latach 1969-1972 wzbogacone były nowymi doświadczeniami. Był to czas nad rozprawą doktorską poświęconą Andrzejowi Fryczowi Modrzewskiemu jako teologowi, czas nauki języka włoskiego, ale też była to wielka szkoła Kościoła powszechnego, a także możliwość poznania wielu osobistości, jak profesor Karl Rahner, Joseph Ratzinger, Yves Congar, którzy przyjeżdżali z wykładami do Rzymu. To był również czas dosyć częstych kontaktów z kardynałem Karolem Wojtyłą, który zatrzymywał się w Kolegium Polskim podczas pobytu w Rzymie, z prymasem Stefanem Wyszyńskim, a także z Papieżem – podczas nabożeństw i wydarzeń kościelnych. Czas wakacji dawał możliwość wyjazdu do Francji, Niemiec lub Anglii na naukę języka. W tym okresie zarysowały się również plany kontynuowania pracy naukowej i studiów na Uniwersytecie w Louvain w Belgii. W dostaniu się na ten Uniwersytet wspierał księdza Michalika kardynał Wojtyła, który z okresu własnych studiów znał rektora Uniwersytetu i profesorów. Stypendium zostało przyznane, jednak na prośbę biskupa Mikołaja Sasinowskiego w 1973 roku po obronie pracy doktorskiej ksiądz dr Józef Michalik wrócił do kraju i objął stanowisko wicekanclerza Kurii Biskupiej w Łomży, a także rozpoczął pracę wykładowcy teologii dogmatycznej i homiletyki w Wyższym Seminarium Duchownym w tym mieście. Pracując w Kurii, pełnił też funkcję referenta ds. środków przekazu i redaktora miesięcznika diecezjalnego „Rozporządzenia Urzędowe Łomżyńskiej Kurii Diecezjalnej”. Zgodnie z tradycją warszawską w każdą sobotę i niedzielę dojeżdżał do swojej parafii w Zambrowie, aby pełnić posługę duszpasterską.

W 1978 roku biskup Sasinowski po powrocie z Watykanu, gdzie przebywał z wizytą „ad limina”,
zaproponował ks. Michalikowi wyjazd do Rzymu do pracy w Papieskiej Radzie ds. Świeckich.
Przyjazd do Rzymu zbiegł się z vacatem stanowiska rektora w Papieskim Kolegium Polskim. W czerwcu 1978 roku Prymas Stefan Wyszyński powierzył objęcie tego stanowiska ks. dr. Michalikowi. Pobyt w Rzymie trwał 10 lat. W tym czasie, pracując w Papieskiej Radzie ds. Świeckich, ks. dr Józef Michalik zostaje pierwszym szefem Biura ds. Młodzieży i ma duży udział w przygotowaniu I Światowych Dni Młodzieży w Rzymie.

2 października 1986 roku ks. Józef Michalik otrzymuje nominację na biskupa gorzowskiego, a 16 października 1986 r., w rocznicę wyboru Jana Pawła II na Stolicę Piotrową, otrzymuje sakrę biskupią z rąk papieża w Bazylice św. Piotra w Rzymie. Za dewizę biskupia przyjmuje sentencję łacińską „Numine Tuo Domine” – „Mocą Twoją Panie”.

Po powrocie do kraju i objęciu diecezji zostaje przewodniczącym Komisji Episkopatu ds. Duszpasterstwa Akademickiego, od 1989 roku jest konsultorem Papieskiej Rady ds. Świeckich,
przewodniczącym Komisji ds. Świeckich Rady Biskupów Europy (CCEE), a także członkiem watykańskiej Kongregacji ds. Biskupów. Po reorganizacji diecezji gorzowskiej 25 marca 1992 roku zostaje pierwszym biskupem zielonogórsko-gorzowskim.

17 kwietnia 1993 roku Ojciec Święty Jan Paweł II mianował Arcybiskupa Michalika metropolitą
przemyskim, który to urząd sprawuje do dziś.

19 marca 2004 roku Arcybiskup Józef Michalik został przewodniczącym Konferencji Episkopatu
Polski, a w dniach 10-11 marca 2009 roku podczas 347. Zebrania Plenarnego KEP został wybrany ponownie na to stanowisko.

30 września 2011 abp Michalik zostaje wiceprzewodniczącym Rady Konferencji Biskupich Europy (CCEE).

W czasie 45 lat kapłaństwa Arcybiskup Józef Michalik pełnił i pełni nadal szereg odpowiedzialnych
funkcji i urzędów w strukturach Kościoła zarówno w Polsce, jak i poza jej granicami.

Miarą znaczącego uznania hierarchy jest fakt, że Międzynarodowe Centrum Biograficzne przy Uniwersytecie w Cambridge nadało Arcybiskupowi Michalikowi tytuł „Człowieka roku 1998/1999” w kategorii indywidualności, której przywództwo i osiągnięcia wyróżniają się w społeczności międzynarodowej.

Arcybiskup Michalik jest autorem licznych publikacji: „Kościół i jego reforma”; „Moje rozmowy
z Bogiem”- Łomża 1976 (modlitewnik); Przypatrzcie się bracia powołaniu waszemu” – Gorzów Wlkp. 1991; „Mocą Twoja Panie! Wybrane teksty z nauczania pasterskiego (1993 – 1998)” – Korczyna 1998; oraz szereg artykułów na tematy teologiczne i duszpasterskie. W 2006 roku ukazał się wywiad-rzeka zatytułowany „Kochać Boga – rozumieć człowieka” – nakładem Oficyny Wydawniczej ADAM w Warszawie.

Ponownie wybrany na Przewodniczącego KEP podczas 347. Zebrania Plenarnego, obradującego
w Warszawie w dniach 10-11 marca 2009 r.