Słowo Prymasa Polski na ingresie abp. Skworca

Prymas Polski, abp Józef Kowalczyk, przemawiając na zakończenie ingresu abp. Wiktora Skworca, życzył mu, by odważnie prowadził powierzonych sobie wiernych drogami trzeciego tysiąclecia.

Publikujemy pełną treść słowa metropolity gnieźnieńskiego abp. Józefa Kowalczyka, Prymasa Polski

Niech Będzie Pochwalony Jezus Chrystus!

Serdecznie witam i pozdrawiam wszystkich uczestników dzisiejszej uroczystości przeżywanej w dostojnej katedrze katowickiej pw. Chrystusa Króla kiedy, z woli Ojca Świętego Benedykta XVI, wchodzi w jej progi nowy pasterz tego kościoła w osobie abp Wiktora Skworca, dotychczasowego pasterza kościoła tarnowskiego. Zaiste historyczna to chwila zarówno dla archidiecezji katowickiej jak i całej metropolii.
Przychodzi do was, bracia i siostry, Pasterz doświadczony, którego dobrze znacie, wszak jest on synem tej ziemi. Tu się urodził wychował i wykształcił. Tu przyjął święcenia kapłańskie w dniu 19 kwietnia 1973 roku i pełnił posługę kapłańską aż do chwili powierzenia mu posługi pasterza kościoła tarnowskiego, co nastąpiło, decyzją Jana Pawła II, w grudniu 1997 roku. Po otrzymaniu święceń biskupich z rąk bł. Jana Pawła II w dniu 6-tym stycznia 1998 roku, podjął on tę posługę i pełnił z całym oddaniem i gorliwością przez 14 lat – zgodnie ze swoim biskupim zawołaniem „ in Spiritu Sancto” ( w Duchu i Prawdzie). Papież Benedykt XVI w dniu 29 tym października br. mianował dotychczasowego biskupa tarnowskiego arcybiskupem metropolitą katowickim.

Drogi Księże Arcybiskupie Wiktorze!

Przychodzisz tu z woli Bożej, aby razem z gorliwym Ludem Bożym, tworzyć i umacniać wspólnotę wiary, idąc śladami swego poprzednika abp Damiana i ożywiać ją duchem wieczernika i Chrystusowym modlitewnym pragnieniem, aby byli jedno (J17,11). Ufam, że dzieląc – w Duchu i Prawdzie – ich troski, cierpienia i radości, będziesz realizował skutecznie to Chrystusowe pragnienie.
Niech Chrystus, za wstawiennictwem Matki Bożej Piekarskiej, będzie Ci źródłem siły i mądrości w tej odpowiedzialnej posłudze. Głoś Ludowi Bożemu tego kościoła, bardziej przykładem niż słowem, prawdę ewangeliczną, że człowiek, jako zwieńczenie dzieła stworzenia, jest drogą kościoła, że kościół to wspólnota ludzi wierzących zespolonych miłością Boga i bliźniego, że kościół to nie partia polityczna, ale wspólnota wierzących w Jezusa Chrystusa, który niczego człowiekowi nie zabiera, ale wszystko daje, a posługa kapłańska w kościele ma wspomagać człowieka w zbliżaniu się do człowieka i do Boga a nie do konfliktowania. Mocny ewangelią, za przykładem bł. Jana Pawła II, umacniaj wszystkich i wspieraj. Prowadź ten kościół tak jak to czynili twoi poprzednicy od zarania istnienia tego kościoła partykularnego. Wejdź w bogatą tradycję kościoła katowickiego i prowadź go odważnie drogami trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa – jako pasterz „z ludu wzięty i dla ludu postawiony”.
Dzisiejsza uroczystość daje nam okazję, aby skierować słowo serdecznego podziękowania arcybiskupowi Damianowi Zimoniowi, w imieniu nas wszystkich, którzy nie uczestniczyliśmy w podziękowaniu i jego pożegnaniu, jakie miało miejsce w tej świątyni w ubiegła niedzielę – w Uroczystość Chrystusa Króla. Arcybiskupie Damianie, przez prawi 27 lat kierowałeś niezmordowanie, pracą duszpasterską i administracyjną w tym kościele partykularnym. Twoje pasterskie posługiwanie przypadło na czas trudnych wielorakich przemian, jakie zachodziły w Polsce i poza jej granicami, i wydały wiele dojrzałych owoców. Była o tym mowa podczas pożegnalnego spotkania z Tobą w ubiegłą niedzielę. Dziś przyjmij od nas braterskie wyrazy uznania i podziękowania: Bóg Ci zapłać za ten apostolski trud, za wszystkie dobre dzieła i owoce tego trudu. Niech Pan Czasu i Wieczności przyjmie te owoce pracy jako Twój dar ofiarny, który razem składamy dziś na ołtarzu pańskim.

Drogi Arcybiskupie Wiktorze!

Dzisiejszy dzień jest dla Ciebie szczególny, można powiedzieć, że jest to dzień święty. Wstępujesz do Twojej świątyni dedykowanej Chrystusowi Królowi wszechświata. Uroczystość ta była obchodzona, zgodnie z kalendarzem liturgicznym w ubiegłą niedzielę. Papież Benedykt XVI przeżywał tę uroczystość w Afryce w stolicy Beninu KOTONU. Wypowiedział tam ważne słowa, które warto w tej świątyni Chrystusa Króla i w związku z twoim do niej ingresem przywołać na pamięć, bo są one bardzo pouczające dla całego Kościoła, a zwłaszcza dla Kościoła, który jest w Polsce: „Musimy pamiętać, że prawdziwe królestwo (Chrystusa) polega nie na demonstracji siły, ale na pokorze służby, ani też nie na ucisku słabych, ale na zdolności chronienia ich, aby doprowadzić ich do życia w obfitości( por J10,10). Chrystus króluje przez krzyż, a swymi otwartymi ramionami ogarnia wszystkich ludzi ziemi i pociąga ich do jedności. Przez krzyż obala on mury podziałów, jedna nas ze sobą i z Ojcem… Dziś wciąż tak jak dwa tysiące lat temu, przyzwyczajeni do postrzegania oznak królewskich w sukcesie, potędze, pieniądzach i władzy, z trudem akceptujemy takiego króla, który staje się sługą najmniejszych, najbiedniejszych, króla, którego tronem jest krzyż… Dla niego panowanie to służenie. Prosi nas właśnie o to, by podążać za nim na tej drodze, by służyć, być gotowym na krzyk biednego, słabego, zepchniętego na margines… Jezus wprowadza nas do nowego świata, świata wolności i szczęścia, sprawiedliwości i prawdy, wewnętrznej wolności i pokoju z nami samymi, z innymi i z Bogiem.”

Drogi Arcypasterzu Katowicki – Wiktorze!

Niech te słowa Papieża, który Ci powierzył posługę Pasterza w tym Kościele górnośląskim, będą dla Ciebie programem w posłudze słowa i sakramentu.
A was drodzy Braci i Siostry tego kościoła partykularnego proszę słowami Arcybiskupa Damiana wypowiedzianymi w ostatnią niedzielę: „ Przyjmijcie, abp Wiktora Skworca z cała śląska gościnnością i życzliwością, otoczcie go modlitwą, wspierajcie dobrą radą, jako swojego biskupa i pasterza, który przychodzi w imię Pana”. Amen.