Abp Ozorowski: przy wznoszeniu nowych świątyń ludziom zawsze towarzyszyła wiara

Przy wznoszeniu nowych świątyń ludziom zawsze towarzyszyła wiara. Świątynia to przestrzeń, którą Bóg wziął w swoje posiadanie – mówił abp Edward Ozorowski do wiernych zgromadzonych w pierwsze wspomnienie liturgiczne bł. Jana Pawła II, na poświęceniu nowej białostockiej świątyni – kościoła pw. Matki Bożej Fatimskiej.

Metropolita białostocki swoje kazanie poświęcił duchowej wymowie i znaczeniu świątyń katolickich. Przypomniał, że kościoły w Polsce posiadają i pełnią właściwe sobie funkcje: są one ostoją wiary, kultury i polskości.

Arcybiskup podkreślał, że wznoszeniu nowych świątyń ludziom zawsze towarzyszyła wiara. „To ona inspirowała ludzi i przypinała im skrzydła w momentach trudności. Budowano je czasem jako dziękczynienie za doznane łaski, niekiedy jako wynagrodzenie za grzechy, ale zwykle z potrzeby miejsca do wspólnej modlitwy” – mówił.

Abp Ozorowski zwrócił uwagę, że w polskich świątyniach od zawsze rozbrzmiewały chorały gregoriańskie, śpiewy łacińskie oraz pieśni polskie, będące bezpośrednim wyrazem „polskiej duszy”, a „religijna sztuka w Polsce posiada w sobie uniwersalizm europejski i wszystko to co polskość stanowi”. „Nigdy nie byliśmy zaściankowi, nigdy też religijność powiązana z polskością nie przejawiała cech nacjonalizmu ani szowinizmu” – stwierdził abp Ozorowski.

Mówiąc o sztuce sakralnej hierarcha wskazywał, że zawsze inspirowała ona sztukę świecką. „Architektura wnętrz, witraże, święte obrazy, muzyka organowa i śpiew, bogate szaty i gesty liturgiczne prześcigały się ze sobą w zapewnieniu człowiekowi mistycznych przeżyć, a piękno często wyprzedzało rozumienie. Powracający z kościoła do domów ludzie potrafili jedynie powiedzieć: było pięknie. W stwierdzeniu tym było jednak coś więcej niż rozumienie. Sztuka stawała się fundamentem wiary, która była podstawą rozstrzygnięć moralnych człowieka” – podkreślał arcybiskup.

Przywołując historię drugiej wojny światowej i ówczesne działania antypolskie arcybiskup pytał o przyszłość. „Wierzymy, że należy ona do Boga i bramy piekielne nie przemogą Kościoła. Bolesne są wszakże wypowiedzi, w których bluźnierstwo poczytuje się za sztukę, a patriotyzm za zacofanie. Żal ściska serce patrząc, jak niektórzy cynicznie sprzeciwiają się Bogu, krzyżowi i Kościołowi. Krzyże ze ścian człowiek może sam pozdejmować, ale od tego krzyża, który nosi w sobie, nikt oprócz Chrystusa nie zdoła go uwolnić, gdyż On jest naszym zbawieniem, Drogą, Prawdą i Życiem”.

„Takiego Chrystusa znajdujemy przede wszystkim w świątyni” – mówił na zakończenie homilii abp Ozorowski. „Niech więc ta świątynia pomoże nam być z Chrystusem, zachować wiarę, pielęgnować kulturę i kochać Polskę”.

Podczas liturgii metropolita białostocki poświęcił ściany kościoła i ołtarz. W obrzędzie wyrażającym wspólnotę Chrystusa z żyjącym swoim Kościołem, namaścił olejem krzyżma świętego ołtarz, a wyznaczone cztery miejsca świątyni wraz z nim namaścili abp Stanisław Szymecki, ks. prał. Antoni Lićwinko oraz proboszcz parafii ks. kan. Jan Grecki. Po komunii do tabernakulum uroczyście przeniesiono Najświętszy Sakrament.

Mszę św. koncelebrował abp senior Stanisław Szymecki oraz ponad 80 kapłanów. W uroczystości licznie uczestniczyli alumni seminarium duchownego, siostry zakonne, przedstawiciele władz samorządowych i wierni parafii.

Klucze do nowo poświęconej świątyni wręczył abp. Ozorowskiemu projektant kościoła, Andrzej Nowakowski. Do uroczystości poświęcenia kościoła parafia przygotowywała się przez misje święte, w których wzięła udział duża większość parafian.

Na zakończenie uroczystej liturgii Małgorzata Szkiłądź, Alicja Sienkiewicz i Zygmunt Laskowski podziękowali w imieniu parafian pasterzom Kościoła białostockiego za poświęcenie świątyni, a proboszczowi ks. kan. Janowi Greckiemu za dzieło budowy świątyni i duchowe wsparcie od początku powstania parafii.

W słowach podziękowania ks. Grecki przypomniał, że kościół został wybudowany w ciągu dwunastu lat, całkowicie z ofiar wiernych i kosztem ich ogromnego trudu. „Składane ofiary są wyrazem wiary w sercu tych ludzi i ich głębokiej potrzeby parafialnego kościoła, miejsca modlitwy. Dlatego z głębokim szacunkiem pochylam się nad postawą moich parafian” – mówił.

Nowa świątynia powstała w sercu dzielnicy mieszkaniowej Bojary, do której dopasowana została stylem architektonicznym. Plac pod jej budowę poświęcił abp Stanisław Szymecki 13 września 1999 r. On też dekretem z dnia 28 września 1999 r. erygował parafię Matki Bożej Fatimskiej, którą wydzielono z parafii katedralnej. Tytuł kościoła nowej parafii był następstwem peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej w archidiecezji białostockiej w dniach 16-23 marca 1996 r. Pierwszym proboszczem został ks. Jan Grecki, który rozpoczął budowę kościoła według projektu inż. arch. Andrzeja Nowakowskiego. 25 grudnia 1999 r. w kaplicy urządzonej w dolnej części kościoła odprawiono pierwszą Mszę św. Kamień węgielny górnego kościoła poświęcił abp Wojciech Ziemba 13 maja 2002 r. Dziewięć lat później, w pierwsze liturgiczne wspomnienie bł. Jana Pawła II poświęconą świątynię oddano do kultu duszpasterzom i wiernym parafii.