Obchody 68. rocznicy pacyfikacji Michniwa (zapowiedź)

Msza św. w intencji 204 mieszkańców Michniowa zamordowanych przez Niemców, koncert chóru, wystawa o ruchu ludowym – złożą się we wtorek 12 lipca na obchody 68 rocznicy pacyfikacji Michniowa – symbolu martyrologii wsi polskiej podczas II wojny światowej.

Obchody rozpocznie o godz. 15. występ Chóru Seniora z Suchedniowa, po nim Msza św. w intencji ofiar Michniowa i pomordowanych w II wojnie światowej oraz złożenie kwiatów pod mogiłą pomordowanych. O godz. 17 nastąpi otwarcie wystawy "Ruch ludowy na Kielecczyźnie w latach 1939-1947" w Domu Pamięci Narodowej.

Beata Ryń, rzecznik prasowy Muzeum Wsi Kieleckiej – gospodarza placówki podkreśla, że Michniów jest miejscem symbolicznym dla całej Polski i przyjeżdżają tutaj kombatanci z różnych stron kraju.

68 lat temu wieś została spacyfikowana przez oddziały żandarmerii niemieckiej – zamordowano ponad 200 osób. Ta tragedia urosła do rangi symbolu wszystkich miejscowości spacyfikowanych, których w obecnych granicach państwa jest 817.

Zachętą do odwiedzenia Michniowa jest przeprowadzona przebudowa przestarzałego muzeum w nowoczesną multimedialna placówkę. Autorem koncepcji architektoniczno-rzeźbiarskiej jest pracownia Nizio Design International, która projektowała m.in. Muzeum Powstania Warszawskiego. Inwestycję dofinansowało Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a także Samorząd Województwa Świętokrzyskiego.

W Michniowie w dniach 12 i 13 lipca 1943 r. Niemcy w ciągu dwóch dni wymordowali 204 osoby: 103 mężczyzn – w większości spalonych żywcem, 53 kobiety i 48 dzieci, z których aż dziesięcioro nie miało jeszcze 10 lat. Najmłodszą ofiarą był dziewięciodniowy Stefanek Dąbrowa, wrzucony przez niemieckiego żandarma do płonącej stodoły.

Wymordowanie mieszkańców wsi było odwetem za ich pomoc dla oddziałów partyzanckich oraz przynależność do Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich.

Niemcy nie zamordowali jedenastu osób, wobec których mieli konkretne podejrzenia o podziemną działalność. Osoby te zostały wywiezione do KL Auschwitz, gdzie sześcioro z nich zginęło. Osiemnaście młodych dziewcząt wywieziono na przymusowe roboty do Rzeszy.

Wieś, po ograbieniu, została doszczętnie spalona. Zabroniono jej odbudowy i uprawiania pól.

Szczątki zamordowanych spoczywają w zbiorowej mogile, na której zaraz po wojnie postawiono kamienną tablicę z nazwiskami ofiar.