Szczepanów: jubileusz kapituł katedralnej i kolegiackich

Do Szczepanowa – miejsca narodzin św. Stanisława w sobotę 7 maja, pielgrzymowali kapłani z Kapituły Katedralnej i Kapituł Kolegiackich w Nowym Sączu i Bochni. Mszę św. poprzedziła procesja z relikwiami świętego Stanisława oraz świętych i błogosławionych z diecezji tarnowskiej.

Eucharystii przewodniczył biskup tarnowski Wiktor Skworc. W homilii przypomniał, że kapituła to wspólnota duchownych, uczniów Chrystusa. Mówił też o tym co jest ważne w budowaniu wspólnoty i co jej zagraża.

„Szukajcie ciszy zewnętrznej i wewnętrznej, bez której słowo Boże nie może być usłyszane. Pozwólmy, aby Słowo codziennie obmywało nasze oczy i uczyło patrzeć na siebie oczami Jezusa. Pamiętajmy, że Bóg zna zamysły naszego serca i nic nie jest zakryte przed Jego oczami. Pamiętajcie też, że brat w kapłaństwie nie jest przeszkodą do świętości, lecz jest do niej drogą” – mówił kaznodzieja.

Biskup diecezji życzył członkom diecezjalnych Kapituł, aby mieli „świętą ambicję być na obraz Chrystusa Dobrego Pasterza i aby byli pierwszymi budowniczymi komunii z Bogiem i człowiekiem”.

Kapłani pielgrzymowali do Szczepanowa z okazji odpustu i jubileuszu diecezji. Odpust ku czci św. Stanisława zakończy się w poniedziałek 9 maja. W sanktuarium modlili się m.in. m.in.: biskupi, kapłani, siostry zakonne. Swój dzień mieli: chorzy, seniorzy, młodzież, strażacy, kolejarze i małżeństwa.

Dzieje diecezji tarnowskiej są związane przede wszystkim z kapitułą katedralną – wcześniej kolegiacką – utworzoną 17 kwietnia 1400, kiedy to biskup krakowski Piotr Wysz podniósł kościół parafialny Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie do godności kolegiaty.

Wielowiekowa historia kapituł sięga swymi korzeniami czasów wczesnochrześcijańskich, kiedy to w miastach biskupich ustanawiane były grupy duchownych – tzw. prezbiteria biskupie lub senaty biskupie – wspomagające miejscowego biskupa w sprawowaniu funkcji liturgicznych i w zarządzaniu diecezją. Od IV stulecia duchowni ci, zwani kanonikami, zaczęli prowadzić życie wspólnotowe przy kościele katedralnym – według reguły – dając w ten sposób początek życiu kanonicznemu. Szczególnym rysem duchowości vita canonica było systematyczne zagłębianie się w Bożą mądrość objawioną na kartach Pisma Świętego. Codzienna praktyka wspólnotowej lektury i rozważania jednego rozdziału biblijnego – capitulum – dała początek późniejszej nazwie, określającej kolegium kanoników jako kapitułę.

Celem kapituł jest m.in. umacnianie więzi pomiędzy biskupem diecezjalnym a prezbiterami i wiernymi świeckimi, troska o pracę duszpasterską w regionie, pielęgnowanie powołań kapłańskich, zakonnych i misyjnych. Kapituły powinny podejmować inicjatywy społeczne i charytatywne, inspirować nowe inicjatywy duszpasterskie.