List do ludzi starych

Jan Paweł II jako pierwszy w dziejach Kościoła papież napisał list apostolski do ludzi starszych. Sam czuł już wtedy brzemię starości.

„Mimo ograniczeń mego wieku bardzo wysoko cenię sobie życie i umiem się nim cieszyć. Dziękuję za to Bogu!” – napisał Jan Paweł II. Ogłoszony 1 września 1999 roku specjalny list zaadresował: „Do moich Braci i Sióstr – do ludzi w podeszłym wieku”.

Dobiegający wtedy 80. roku życia Papież nadał mu bardzo osobisty charakter, stwierdzając szczerze, że „sam posunięty w latach, odczuwam zatem potrzebę nawiązania dialogu z wami”.

„Pragnę dać wyraz mej duchowej więzi z wami jako ktoś, kto z biegiem lat spostrzega, że coraz głębiej rozumie ten etap życia, i w konsekwencji odczuwa potrzebę bardziej bezpośredniego kontaktu ze swymi rówieśnikami” – zapewniał Ojciec Święty.

W dokumencie, będący medytacją na życiem, zwłaszcza ludzi starszych, Papież przyznał, że „lata szybko przemijają, a dar życia, mimo towarzyszących mu trudów i cierpień, jest zbyt piękny i cenny, abyśmy mogli się nim znużyć”.

Jan Paweł II docenił społeczeństwa, które dbają o ludzi starszych i nie spychają ich na margines życia. „Jeśli spróbujemy przyjrzeć się obecnej sytuacji, przekonamy się, że w niektórych społeczeństwach starość jest ceniona i poważana, w innych zaś cieszy się znacznie mniejszym szacunkiem, ponieważ panująca tam mentalność stawia na pierwszym miejscu doraźną przydatność i wydajność człowieka” – zauważył Papież.

Ubolewał, że „pod wpływem tej postawy tak zwany trzeci lub czwarty wiek jest często lekceważony, a sami ludzie starsi muszą zadawać sobie pytanie, czy ich życie jest jeszcze użyteczne”.

Ojciec Święty po raz kolejny też sprzeciwił się eutanazji, podkreślając przy tym, że „z coraz większą natarczywością proponuje się” ją „jako rozwiązanie w trudnych sytuacjach”. „Niestety w ostatnich latach sama idea eutanazji przestała budzić w wielu ludziach owo uczucie zgrozy, jakie jest naturalną reakcją umysłów wrażliwych na wartość życia” – zaznaczył Papież.

Uznał, że „konieczne jest, abyśmy znów spojrzeli na życie jako całość z właściwej perspektywy”, którą – jak podkreślił – „stanowi wieczność”, a „każdy zaś etap życia jest ważkim przygotowaniem do niej”.

„Także starość ma swoją role do odegrania w tym procesie stopniowego dojrzewania człowieka zmierzającego ku wieczności. Z tego dojrzewania czerpie oczywiste korzyści również środowisko społeczne, do którego należy człowiek sędziwy” – napisał Jan Paweł II.