Rada Kapłańska o powołaniach do życia konsekrowanego

Na czym polega odpowiedzialność duszpasterza za powołania do życia konsekrowanego? Nad odpowiedzią na to pytanie pracowała Rada Kapłańska archidiecezji katowickiej podczas spotkania 16 listopada. Szczególnie zastanawiano się nad powołaniami do zgromadzeń żeńskich. Na posiedzenie Rady zaproszono kilkanaście sióstr ze zgromadzeń działających na terenie archidiecezji.

„Są w archidiecezji struktury, które mogą pomóc w sprawie powołań żeńskich – Ruch Światło-Życie, Dzieci Maryi” – przypomniał metropolita katowicki abp Damian Zimoń. Podziękował za pracę w archidiecezji kilkuset sióstr zakonnych, zwracając się o szczere wypowiedzi wskazujące, jakie są oczekiwania zakonnic wobec księży.

Główne sfery odpowiedzialności duszpasterzy za powołania do życia konsekrowanego wskazała s. dr hab. Teresa Paszkowska z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, która wielokrotnie odwoływała się do adhortacji apostolskiej Jana Pawła II „Vita consecrata”. Zaakcentowała, że powołania rodzą się w Kościele, a nie poza nim, dlatego błędem jest twierdzenie, iż kandydaci do życia konsekrowanego „przychodzą ze świata”. Zdaniem s. Paszkowskiej odpowiedzialność duszpasterzy za powołania rozpoczyna się już na poziomie ich rozeznawania. Dlatego powinni oni szukać przede wszystkim „serc gotowych służyć wielkiej sprawie”, a nie osób z określonymi predyspozycjami.

Kolejną sferą odpowiedzialności jest sposób, w jaki księża traktują siostry zakonne w swoim otoczeniu. Ważne jest, aby podtrzymywali i pogłębiali oni w osobach życia konsekrowanego ich tożsamość, pamiętając, że istotą ich powołania jest konsekracja życia. „Kto nie docenia konsekracji Eucharystii, nie doceni konsekracji życia” – stwierdziła s. Paszkowska. Powołani do życia konsekrowanego potrzebują od duszpasterzy pomocy w sytuacjach kryzysowych, ale nie psychologicznej, lecz wynikającej z wiary. Szczególną przestrzenią duszpasterskiej odpowiedzialności za osoby życia konsekrowanego jest spowiedź. „Fachowość i duchowość duszpasterza czynią go odpowiedzialnym za życie konsekrowane” – konkludowała s. Paszkowska.

W dyskusji zwracano uwagę, że tak, jak u początku wielu powołań zakonnych stoi ksiądz, tak u początków niejednego powołania kapłańskiego stoi siostra zakonna, która swoją postawą skłoniła młodego człowieka do fascynacji Bogiem. Siostry wskazywały na szczególne znaczenie postawy proboszcza wobec osób deklarujących gotowość pójścia drogą życia konsekrowanego, jak i tych, które już są w zgromadzeniach. Ważne jest, aby cała parafia cieszyła się takimi powołaniami. Ma znaczenie zarówno sposób, w jaki księża mówią o zakonach, jak i to, czy kształtują w młodych ludziach ducha ofiary. Księża zwracali uwagę na potrzebę aktywności sióstr w życiu parafii, przez czynny udział w liturgii, w grupach parafialnych czy akcjach letnich. Przede wszystkim jednak wielokrotnie podkreślano konieczność świadomości, że sprawa powołań do życia konsekrowanego to wspólna odpowiedzialność zgromadzeń, biskupów i księży pracujących w parafiach.

Rada kapłańska to zespół kapłanów, będący jakby senatem biskupa i reprezentującym prezbiterium. Jej zadaniem jest wspieranie biskupa w kierowaniu diecezją, zgodnie z przepisami prawa, ażeby możliwie najbardziej pomnażało się dobro pasterskie powierzonej mu części Ludu Bożego.