Błogosławiona Maria Barbara Maix

W Porto Alegre na południu Brazylii prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, arcybiskup Angelo Amato ogłosił błogosławioną siostrę Marię Barbarę od Trójcy Przenajświętszej. Pochodziła ona z Austrii, ale ćwierć wieku spędziła w Brazylii, gdzie w połowie XIX wieku założyła Zgromadzenie Małych Sióstr od Niepokalanego Serca Maryi.

Nowa błogosławiona urodziła się jako Barbara Maix w 1818 r. w Wiedniu w wielodzietnej rodzinie skromnego urzędnika dworu cesarskiego. Jej ojciec miał już czternaścioro dzieci, gdy owdowiał i ożenił się powtórnie.

Barbara była najmłodszą z dziewięciorga dzieci z jego drugiego małżeństwa. Większość jej rodzeństwa zmarła we wczesnym wieku na tyfus i z niedożywienia, a oboje rodzice osierocili ją, gdy miała 15 lat. Utrzymywała się z krawiectwa i chodziła do kościoła redemptorystów, którzy uwrażliwili ją na potrzeby jeszcze uboższych od niej. Pomagała młodym pracownicom i kobietom bezrobotnym, odczuwając powołanie do założenia w tym celu zgromadzenia zakonnego. Ale władze państwowe i kościelne nie wyraziły na to zgody.

Gdy w 1848 r. wybuchła w dużej części Europy liberalna rewolucja, 30-letnia wówczas kobieta uznała, że tym bardziej nie ma szans na utworzenie nowej wspólnoty zakonnej. Z 21-osobową grupą towarzyszek opuściła więc Stary Kontynent i po ponad miesięcznej podróży statkiem dotarły do Brazylii.

Tam już w następnym roku założyła zgromadzenie sióstr Serca Maryi, przyjmując imię zakonne Marii Barbary od Trójcy Przenajświętszej. Zajęło się ono opieką nad osieroconymi i opuszczonymi dziećmi, a także walką z niewolnictwem. Dziś obecne jest głównie w Ameryce Łacińskiej, m.in. na Haiti i w Boliwii, a także w Mozambiku. Działa na polu wychowania i opieki zdrowotnej.

Założycielka, która od dzieciństwa była słabego zdrowia, zmarła w 1873 r. w wieku 55 lat. Cierpliwie znosiła trudności zewnętrzne, m.in. ze strony masonerii, a także konflikty wewnątrz zgromadzenia. Jej proces beatyfikacyjny wszczęto dopiero 120 lat po śmierci, jednak jej grób stale otaczano czcią i wypraszano przy nim łaski. Jedną z nich było uzdrowienie w 1944 r. czteroletniego poparzonego dziecka. Ten cud przypisywany wstawiennictwu przyszłej błogosławionej, posłużył do jej beatyfikacji.