Najważniejszą przestrzenią tożsamości kapłańskiej jest sfera duchowa

O sferze duchowej jako najważniejszej przestrzeni tożsamości kapłańskiej mówił metropolita katowicki abp Damian Zimoń do kilkuset księży zgromadzonych 4 września w sanktuarium Maryi Matki Sprawiedliwości i Miłości Społecznej w Piekarach Śląskich na dorocznej pielgrzymce kapłańskiej.

Metropolita katowicki mówił o przeżywaniu kapłaństwa przede wszystkim jako wypełniania woli Bożej. Podkreślał, że tajemnica kapłaństwa w Kościele wyraża się w tym, że kapłan działa „in persona Christi” (w osobie Chrystusa – przyp. KAI).

Nawiązując do przeczytanej w czasie Mszy św. Ewangelii o wizycie Maryi i krewnych u Jezusa, abp Zimoń zwrócił uwagę, że zgodnie ze słowami Chrystusa o przynależności do Jego wspólnoty nie decyduje pokrewieństwo, ale przyjmowanie woli Bożej. „My jesteśmy spadkobiercami tej historii zbawienia, która w pełni objawiona została w Jezusie, Synu Bożym. Jesteśmy w jeszcze większej mierze niż lud Izraela wybrani, jako Lud święty, Bogu na własność poświęcony, aby oznajmiać światu dzieła potęgi Tego, który nas powołał” – mówił do księży arcybiskup. Kwestia pełnienia woli Bożej jest aktualna także w naszych czasach „indywidualizmu i praw człowieka, egoistycznego skupienia się na sobie i rozbuchanego konsumizmu”.

Metropolita katowicki mówił też o wezwaniu do życia wspólnotowego na probostwach i w instytucjach kościelnych, o potrzebie tworzenia w nich atmosfery rodzinnej, atmosfery szacunku i wzajemnej miłości, atmosfery współpracy.

Wymieniając istotne punkty kapłańskiej tożsamości na pierwszym miejscu wskazał sferę duchową. „Doświadczenie miłości, które rozpoczyna się w miłości Boga, dopełnia się w życiu kapłana i doskonali go, aż stanie się gotowy na spotkanie z pełnią Miłości” – powiedział abp Zimoń, przypominając, że to modlitwa jest przygotowaniem, wejściem i uczestnictwem w życiu rodziny samego Boga.

Dalej mówił o koniecznym związku życia kapłańskiego z liturgią, a także o tym, że pełnienie woli Bożej w życiu księdza musi się odzwierciedlać w posłuszeństwie wobec papieża i biskupa, w przynależności do Kościoła diecezjalnego i do miejscowego prezbiterium oraz w posłuszeństwie wobec wewnętrznego głosu i darów Ducha Świętego, a także w pragnieniu służenia ludziom, gotowości znoszenia cierpień dla imienia Jezusa oraz w budowaniu jedności w powierzonej sobie wspólnocie. „Kapłan ze względu na przyjęte święcenia kontynuuje dzieło Jezusa Chrystusa” – podkreślił kaznodzieja.

Pytał też zgromadzonych kapłanów, czy potrafią spojrzeć sercem na tajemnicę Trójcy Świętej, która mieszka w nich i w innych, by być zdolnym słuchać innego i traktować go jak brata w tym samym Ciele Mistycznym. Czy potrafią z drugim dzielić jego radości i kochać w nim Jezusa ukrzyżowanego w pojawiających się cierpieniach, wyczuwać potrzeby ludzi?

„Gdy miłość jest wzajemna, Jezus staje pośród miłujących się. Jezus pośród miłujących się jest prawdziwym „Pasterzem i Stróżem dusz”” – podkreślił abp Zimoń i dodał że jeśli potrafią Chrystusa naśladować, to przeżywanie kapłaństwa nie wiąże się z poczuciem samotności. „Kapłani powinni odczuwać prezbiterium, jako swój prawdziwy dom i szkołę komunii” – powiedział, akcentując potrzebę współpracy między księżmi.

Przypominając, że Kościół wskazuje na Maryję, jako wzór doskonałości dla wszystkich chrześcijan, metropolita katowicki stwierdził: „Kapłan jest Bożym narzędziem w wydarzeniu Miłości Trynitamej jeżeli pozwala się uczyć, jak Maryja, przez Miłość Trynitarną. Żyjąc jak Ona, to znaczy przeżywając stale swoje „fiat” będzie mógł powiedzieć za św. Pawłem: „Teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus””. Jako elementy rodzącej się nowej duchowości kapłańskiej abp Zimoń wymienił bardziej ojcowski charakter relacji biskup-ksiądz, głębsze rozumienie powołania do kapłańskiej świętości w świecie, osobistej relacji z Chrystusem w modlitwie, współpraca z parafianami, braterstwo księży, głód duchowości kapłańskiej.

Na koniec zauważył, że poprzez próby i zmagania ostatnich czasów księża ponownie doświadczyli bólu, ale i przywileju kapłaństwa.