Kraków: Msza na 40-lecie sakry bp Małysiaka

Msza św. dziękczynna za 40-lecie posługi biskupiej ks. Albina Małysiaka odprawiona została w niedzielę w Katedrze Wawelskiej. 93-letni biskup senior archidiecezji krakowskiej jest najstarszym hierarchą w Polsce.

Nabożeństwu przewodniczył sam jubilat, a koncelebransami byli metropolita krakowski kard. Stanisław Dziwisz i kard. Franciszek Macharski. Homilię wygłosił bp Jan Szkodoń. W imieniu wiernych podziękowania dla bp. Małysiaka złożył aktor Tadeusz Szybowski.

Metropolita krakowski kard. Dziwisz, przywołując słowa papieża Pawła VI z bulli nominacyjnej biskupa Małysiaka, powiedział, że nadzieje Ojca Świętego w niej wyrażone spełniły się.

"Zgromadzeni w katedrze na Wawelu na eucharystii dziękujemy Bogu za wszelkie dobro, które stało się udziałem naszej archidiecezji przez pasterską posługę księdza biskupa Albina, spełnianą z wielkim zaangażowaniem duszpasterskim" – mówił Dziwisz.

Podkreślił, że biskup Małysiak przez lata swojej posługi zasłużył na uznanie i wdzięczność krakowskich biskupów, także cała archidiecezja darzyła go i nadal darzy ogromną sympatią i miłością.

"Budujemy się jego niezachwianą wiernością Kościołowi i Ojczyźnie. Współczesne pokolenie, zwłaszcza młodych ludzi, może uczyć się od niego miłości Kościoła i zdrowego patriotyzmu" – podkreślił.

Jubileuszowe uroczystości miały się odbyć 16 i 17 kwietnia, ale ze względu na żałobę narodową po katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem zostały przełożone. W poniedziałek w Teatrze im. Juliusza Słowackiego odbędzie się wieczór jubileuszowy, podczas którego zaprezentowany zostanie fabularyzowany film dokumentalny "Z wiarą na głęboką wodę" o bp. Małysiaku.

Albin Małysiak urodzony w Koconiu (par. św. Jana Chrzciciela w Ślemieniu, archidiecezja krakowska) w rodzinie kupieckiej. Do szkoły podstawowej uczęszczał 1923–1928 w Koconiu (klasy 1–4) i Ślemieniu (klasa 5).

Następnie kształcił się 1928–1936 w NSD XX. Misjonarzy św. Wincentego à Paulo w Krakowie, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości (1936). Sakramentu bierzmowania udzielił mu bp Stanisław Rospond, sufragan krakowski. 27 VIII 1935 wstąpił do Zgromadzenia Księży Misjonarzy (CM), składając 12 IV 1936 w Krakowie śluby wieczyste na ręce prowincjała ks. Józefa Kryski.

W latach 1936–1941 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Teologicznym XX. Misjonarzy w Krakowie na Stradomiu. Święcenia kapłańskie otrzymał w tamtejszym kościele seminaryjnym Nawrócenia św. Pawła Apostoła z rąk bpa Stanisława Rosponda, który udzielał mu również święceń subdiakonatu i diakonatu. 1941–1942 wikariusz i katecheta parafii św. Jana Chrzciciela w Zembrzycach k. Wadowic.

Zorganizował tam dożywialnię dla ponad stu przesiedleńców (przede wszystkim dzieci). 1942–1944 mieszkał ponownie w Krakowie na Stradomiu, pełniąc funkcję rekolekcjonisty. 1944–1946 w Szczawnicy – kapelan wysiedlonego z Krakowa Zakładu dla Osób w Podeszłym Wieku im. Helclów i zarazem nauczyciel miejscowej młodzieży na tajnych kompletach (religia, język łaciński, gimnastyka).

1946–1947 wikariusz parafii Świętej Rodziny w Tarnowie i katecheta w miejscowym Liceum Ogólnokształcącym i w Warsztatach Kolejowych. Od 1947 ponownie w Krakowie, najpierw jako kaznodzieja grupy rekolekcyjnej związanej z duszpasterstwem XX. Misjonarzy (1947–1950), następnie w latach 1950–1951 i 1952–1954 pracownik Zakładu Wychowawczego im. Księdza Siemaszki (1950–1951 dyrektor oddziału na ul. Prądnickiej; 1952–1954 dyrektor całości).

W 1950 uzyskał na Wydziale Teologicznym UJ magisterium na podstawie pracy „De oficiis ministrorum św. Ambrożego – przekład i porównanie z dziełem Cycerona De oficiis” (promotor: ks. prof. Władysław Wicher).

1951–1952 mieszkał w domu ss. szarytek w Kalwarii Zebrzydowskiej odbywając studia specjalistyczne z teologii pastoralnej i przygotowując doktorat, który uzyskał na Wydziale Teologicznym UJ w 1952 po przedstawieniu dysertacji „Nauka o cnotach kardynalnych u św. Ambrożego” (ten sam promotor).

1954–1970 wykładowca teologii pastoralnej, następnie także fundamentalnej w krakowskim Instytucie Teologicznym XX. Misjonarzy. Teologię fundamentalną wykładał również w WSD oo. Paulinów w Krakowie (do 1959). Równocześnie 1959–1970 proboszcz krakowskiej parafii Matki Bożej z Lourdes i organizator prężnego duszpasterstwa akademickiego. Z tego powodu prześladowany przez UB.

14 I 1970 ustanowiony biskupem tytularnym Beatia i sufraganem krakowskim (biskupem pomocniczym). Sakrę biskupią otrzymał w bazylice archikatedralnej na Wawelu z rąk metropolity krakowskiego kard. Karola Wojtyły oraz abpa Bronisława Dąbrowskiego i bpa Juliana Groblickiego.

Wikariusz generalny archidiecezji od 18 IX 1970. W Kurii Metropolitalnej kierował Wydziałami:. Spraw Zakonnych, Katechetycznym i Gospodarczym. Odpowiedzialny w szczególności za region duszpasterski obejmujący dekanaty Bolechowice, Czernichów, Dobczyce, Myślenice, Niepołomice, Skawina, Wieliczka.

Członek Komisji Episkopatu Polski ds. Zakonów (1970–1994). W zasadniczy sposób przyczynił się do powstania Podkomisji ds. Klasztorów Kontemplacyjnych i długi czas stał na jej czele (1975–1994). Również członek Komisji Episkopatu Polski ds. Duchowieństwa i ds. Budowy Kościołów (1970–1980) oraz ds. Duszpasterstwa Ogólnego i ds. Środków Społecznego Przekazu (1991–1994).
27 II 1993 Papież Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego archidiecezji krakowskiej.

21 III 1994 odznaczony medalem „Sprawiedliwy wśród narodów świata” za uratowanie podczas okupacji pięciu Żydów.

Autor materiałów i opracowań duszpastersko-homiletycznych zamieszczanych w periodykach kościelnych i urzędowych czasopismach diecezjalnych (m.in.: „Notificationes”, „Homo Dei”, „Materiały Homiletyczne”, „Niedziela”, „Źródło”).

Publikacje książkowe: Z duszpasterskiej teki, Kraków 1979; Szukamy Boga. Wczoraj i dziś duszpasterstwa, Kraków 1991, 1992; Duszpastersko-społeczne pogadanki w Radio Maryja, Kraków 1997, Z radością głoszę Ewangelię, Kraków 2003, Służyłem z Janem Pawłem Wielkim, Szczecinek 2005, Bp Albin Małysiak. Droga przez stulecie, Poznań 2010.