Benedykt XVI podpisał dekrety w sprawie Jana Pawła II, Piusa XII i ks. Popiełuszki

Benedykt XVI podpisał dekrety Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w sprawie heroiczności cnót Sługi Bożego Jana Pawła II, Piusa XII oraz męczeństwa ks. Jerzego Popiełuszki a także cudu dokonanego za wstawiennictwem bł. Stanisława Kazimierczyka.

Od tej chwili Janowi Pawłowi II będzie przysługiwał tytuł „Czcigodnego Sługi Bożego”. Kolejnym etapem koniecznym do beatyfikacji będzie kwestia cudu, jakiego za wstawiennictwem Karola Wojtyły doznała francuska zakonnica, siostra Marie Simon-Pierre. Sprawę tą zbada komisja lekarska, komisja teologów oraz komisja kardynałów i biskupów – członków Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Ostateczną decyzję w tej kwestii podejmie Benedykt XVI.

Beatyfikacja Jana Pawła II będzie miała miejsce najprawdopodobniej 16 października 2010 r., w 32. rocznicę wyboru kard. Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową. Oczekuje się, że w uroczystościach beatyfikacyjnych weźmie udział około miliona osób.

Podobnie wygląda sytuacja procesu beatyfikacyjnego Piusa XII, zmarłego 9 października 1958 r. Także do tej beatyfikacji konieczny będzie dekret w sprawie cudu za jego przyczyną.

Dekret w sprawie cudu za sprawą bł. Stanisława Kazimierczyka otwiera drogę do jego kanonizacji, której dokona osobiście papież. Błogosławiony urodził się 27 września 1433 r. w Kazimierzu, wówczas osobnym mieście pod Krakowem. Jego ojciec był tkaczem, a zarazem rajcą miejskim. Stanisław ukończył teologię na Akademii Krakowskiej. W 1456 r. wstąpił do klasztoru Kanoników Regularnych Laterańskich przy kościele Bożego Ciała w Krakowie. Klasztor ów został założony na specjalne życzenie błogosławionej królowej Jadwigi. Po przyjęciu święceń kapłańskich (1462/1463?), przełożeni zlecili mu pełnienie urzędu oficjalnego kaznodziei i spowiednika, a w klasztorze funkcji mistrza nowicjatu, lektora i zastępcy przełożonego. Powierzonym obowiązkom poświęcił się bez reszty. Był przy tym wierny regule i przepisom zakonnym. „Dla wielu był przewodnikiem na drogach życia duchowego” – powiedział o nim Jan Paweł II. Prowadził intensywne życie kontemplacyjne, a zarazem jako znakomity kaznodzieja skutecznie oddziaływał na swoich słuchaczy. Zbliżał ich do Pana Boga nie tylko słowami prawdy, ale również przykładem życia i miłosierdziem wobec bliźnich. Bardzo troszczył się o chorych i biednych, usługiwał im z miłością. Często oddawał część własnego pożywienia potrzebującym. Wiele czasu spędzał na modlitwie, żywił gorące nabożeństwo do Męki Pana Jezusa, czcił Matkę Najświętszą i uważał się za Jej „wybranego” syna. Szczególną pobożnością otaczał swojego patrona, pielgrzymował na jego grób raz w tygodniu.

W klasztorze przeżył 33 lata. Zmarł 3 maja 1489 r. w opinii świętości. Pochowano go pod posadzką kościoła Bożego Ciała, zgodnie z jego pokorną prośbą, aby wszyscy go deptali. Już w rok po śmierci księdza Stanisława sporządzono spis 176 nadzwyczajnych łask uzyskanych dzięki jego orędownictwu. Elewacja relikwii odbyła się w 1632 r. 18 kwietnia 1993 roku podczas uroczystej Mszy świętej beatyfikacyjnej Jan Paweł II dokonał potwierdzenia kultu księdza Stanisława Kazimierczyka i zaliczył go do grona błogosławionych.

Dekret w sprawie męczeństwa ks. Jerzego Popiełuszki oznacza, że możliwa będzie beatyfikacja Sługi Bożego.

Benedykt XVI podpisał także 4 inne dekrety w sprawie cudów dokonanych za wstawiennictwem błogosławionych, w tym australijskiej zakonnicy Mary MacKillop, 5 dekretów odnośnie do cudów za wstawiennictwem Sług Bożych oraz 8 innych dekretów o heroiczności cnót.