Kraków: pogrzeb prof. Jana Błońskiego

Wybitny historyk literatury, krytyk, tłumacz i eseista prof. Jan Błoński został 21 lutego pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie. Profesor zmarł 10 lutego w wieku 78 lat, po długiej i ciężkiej chorobie.

W uroczystościach pogrzebowych uczonego uczestniczyła rodzina, jego przyjaciele i uczniowie. Obecni byli przedstawiciele Uniwersytetu Jagiellońskiego z rektorem prof. Karolem Musiołem, delegacje krakowskich wydawnictw, instytucji kultury i nauki. Mszy św. pogrzebowej przewodniczył bp Jan Zając. Homilię wygłosił ks. Adam Boniecki, który podkreślał, że odszedł od nas nie tylko wielki uczony, ale wielki człowiek. – Był człowiekiem ducha. Jego pasją był świat ludzkiego ducha – mówił redaktor naczelny „Tygodnika Powszechnego”. Zaznaczył on, że zmarły profesor właśnie tak traktował literaturę. – Jego miłością i pasją życia nie była literatura w rozumieniu artystowskim, ale człowiek, który ją tworzy, który ją odbiera. Był pasjonatem człowieczeństwa; człowieka, który jest piękny na obraz i podobieństwo Boga, ale i straszny, bo skażony przez szatana pychy i inne demony – zauważył ks. Boniecki. Dodał, że prof. Błoński był „człowiekiem ducha” i w tym znaczeniu „człowiekiem słowa”, które – według Zmarłego – „nie potrzebuje alibi pożytku, wsparcia moralności albo gwarancji filozofii, jest tylko ekspresją człowieka i urokiem rzuconym na bliźniego”.

Zasługi prof. Jana Błońskiego wspominał m.in. rektor UJ prof. Karol Musioł. – Był nauczycielem, który uczył dorosłych. Ja bym powiedział: był profesorem profesorów. Na uniwersytecie będzie nam go brakowało, ale mogę powiedzieć z pewnością, że uniwersytet odwdzięczy się panu profesorowi tym, czym może najpiękniejszym – pamięcią – podkreślił.

Prof. Jan Błoński był wybitnym krytykiem literackim, tłumaczem, absolwentem polonistyki UJ, uczniem Kazimierza Wyki. Uznanie w świecie literackim przyniosły Błońskiemu przede wszystkim jego studium „Mikołaj Sęp Szarzyński a początki polskiego baroku” oraz interpretacje dzieł klasyków XX wieku: Prousta, Becketta, Stanisława Ignacego Witkiewicza. Pisał też o Gombrowiczu, Miłoszu i Mrożku. W 1987 r. w „Tygodniku Powszechnym” ukazał się jego tekst „Biedni Polacy patrzą na getto”, oceniany jako niezwykle ważny dla stosunków polsko-żydowskich. Błoński był laureatem m. in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich, Nagrody im. Kazimierza Wyki, Nagrody Fundacji A. Jurzykowskiego. Był odznaczony Złotym Medalem „Gloria Artis”.