Zmarł wybitny filozof Paul Ricoeur

Zmarł jeden z najwybitniejszych współczesnych filozofów, Paul Ricoeur. 92-letni Ricouer zmarł we śnie w nocy z czwartku na piątek (19-20.05) w swoim domu w podparyskiej miejscowości Chatenay Malabry.

Był członkiem Kościoła reformowanego. Uznawano go za jednego z myślicieli najbliższych Karolowi Wojtyle. Był on wielokrotnym gościem organizowanych w Castel Gandolfo międzynarodowych sympozjów naukowych z udziałem Jana Pawła II. Do bliskich przyjaciół Ricoeura zaliczał się też ks. Józef Tischner.
Wiadomość o jego śmierci utrzymywano do dzisiaj w tajemnicy do chwili przybycia najbliższej rodziny. Paul Ricoeur był wdowcem, ojcem pięciorga dzieci. Jak zapowiedziano, pogrzeb będzie miał charakter ściśle prywatny.
*Paul Ricoeur* urodził się 27 lutego 1913 r. Valence. Studiował filozofię w Rennes i Paryżu. W latach 30-tych pracował jako nauczyciel gimnazjalny. W 1940 r. na pięć lat trafił do niemieckiej niewoli. Po II wojnie światowej był współwydawcą słynnego czasopisma protestanckiego „Esprit”. W 1950 r. na paryskiej Sorbonie obronił doktorat. Potem wykładał na uniwersytetach w Strasburgu i Paryżu. W 1966 r. był profesorem na uniwersytecie w Nanterre.
Po przejściu na emeryturę wykładał na uczelniach amerykańskich i Kanadzie, m. in. jako następca wybitnego teologa i filozofa protestanckiego Paula Tillicha na uniwersytecie w Chicago.
Ricoeur jest jednym z najważniejszych przedstawicieli dwóch wielkich prądów filozoficznych XX w.: hermeneutyki i fenomenologii. Na jego dzieło największy wpływ wywarła filozofia niemiecka: szczególnie fenomenologia Edmunda Husserla, filozofia egzystencji Karla Jaspersa i Martin Heidegger.
W latach 50. Ricoeur zajmował się psychoanalizą Zygmunta Freuda, która zainspirowała go do wielu prac poświęconych fenomenowi zła i winy.
Poczucie czasu i świadomość historyczna zdominowały myślenie Ricoeura w latach 80. Pojęcie „opowiadania” stało się dominującą kategorią jego filozofii, którą rozwinął w opublikowanym w 1983 roku dziele „Czas i opowiadanie”.
W ostatnich swoich pracach Ricoeur odchodzi od filozofii teoretycznej i coraz bardziej zajmuje się problematyką etyczną, m.in. sprawą „godnego życia” i uniwersalnymi wartościami etycznymi.
W całej myśli Ricoeura splatają się wątki filozoficzne, teologiczne, psychologiczne oraz elementy lingwistyki.
Francuski filozof został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami m.in. imienia Leopolda-Lucasa, Karla Jaspersa, a także „Wielką nagrodą filozofii” przyznawaną przez Akademię Francuską.
Po polsku ukazały się: „Symbolika zła” (1986), „Egzystencja i hermeneutyka. Rozprawy o metodzie” (1975), „Język, tekst, interpretacja” (1989), „Podług nadziei. Odczyty, szkice, studia” (1991).