Nie wiadomo dokładnie, ilu ich jest, ponieważ początkowo nie spisywano żadnej ich listy. Aby jednak nie pominąć nikogo, Kościół ogłosił dzień, gdy pamiętamy naraz o nich wszystkich. 1 listopada w liturgii to dzień Wszystkich Świętych.

Choć pojęcie świętości oraz ludzie za świętych uznawani znani byli w chrześcijaństwie od samego początku, Uroczystość Wszystkich Świętych ustanowił dopiero papież Jan XI w roku 935. Nie istniała bowiem od początku wspólna procedura wynoszenia kogoś na ołtarze i każda niemal wspólnota lokalna miała własnych świętych, uznanych za takowych przez miejscowego biskupa.
Aby choć trochę uporządkować całą sprawę, w różnych miejscach świata chrześcijańskiego zaczęto jednak ustanawiać „zbiorowe” dni świętych. Pierwszy krok w tym kierunku uczynił już Kościół w Antiochii, który w połowie IV wieku wyznaczył na to pierwszą niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego. Ten sam zamysł przyświecał również papieżowi Bonifacemu IV, który w 608 r. przeobraził starożytny Panteon rzymski – miejsce kultu wielu bóstw – w świątynię ku czci Matki Bożej i świętych męczenników. W następnym stuleciu doszli do tego „wszyscy sprawiedliwi”.
Dzień Wszystkich Świętych pokazuje przede wszystkim jak różnorodne i niepowtarzalne mogą być drogi człowieka do Boga. W gronie wyniesionych na ołtarze nie brakuje bowiem dawnych „rozpustników” i ludzi o trudnych charakterach; bogatych i biednych; żonatych i celibatariuszy; uczonych i całkowitych analfabetów; osób znanych w swoim czasie światu, i tych, o których istnieniu nikt nie wiedział.
Wynosząc ich na ołtarze Kościół chce przekazywać przede wszystkim prawdę o tym, że każdy wierzący w Chrystusa może i powinien dążyć do zjednoczenia ze swoim Mistrzem w niebie. Daje ponadto wyraz wierze w tzw. świętych obcowanie czyli pomoc, jaką mogą służyć ci już zbawieni ludziom będącym ciągle „w drodze”. „Nie płaczcie – mówił do swych współbraci umierający św. Dominik – będziecie mieli ze mnie większy pożytek i będę wam skuteczniej pomagał niż za życia”.

Nie wiadomo dokładnie, ilu ich jest, ponieważ początkowo nie spisywano żadnej ich listy. Aby jednak nie pominąć nikogo, Kościół ogłosił dzień, gdy pamiętamy naraz o nich wszystkich. 1 listopada w liturgii to dzień Wszystkich Świętych.

Choć pojęcie świętości oraz ludzie za świętych uznawani znani byli w chrześcijaństwie od samego początku, Uroczystość Wszystkich Świętych ustanowił dopiero papież Jan XI w roku 935. Nie istniała bowiem od początku wspólna procedura wynoszenia kogoś na ołtarze i każda niemal wspólnota lokalna miała własnych świętych, uznanych za takowych przez miejscowego biskupa.
Aby choć trochę uporządkować całą sprawę, w różnych miejscach świata chrześcijańskiego zaczęto jednak ustanawiać „zbiorowe” dni świętych. Pierwszy krok w tym kierunku uczynił już Kościół w Antiochii, który w połowie IV wieku wyznaczył na to pierwszą niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego. Ten sam zamysł przyświecał również papieżowi Bonifacemu IV, który w 608 r. przeobraził starożytny Panteon rzymski – miejsce kultu wielu bóstw – w świątynię ku czci Matki Bożej i świętych męczenników. W następnym stuleciu doszli do tego „wszyscy sprawiedliwi”.
Dzień Wszystkich Świętych pokazuje przede wszystkim jak różnorodne i niepowtarzalne mogą być drogi człowieka do Boga. W gronie wyniesionych na ołtarze nie brakuje bowiem dawnych „rozpustników” i ludzi o trudnych charakterach; bogatych i biednych; żonatych i celibatariuszy; uczonych i całkowitych analfabetów; osób znanych w swoim czasie światu, i tych, o których istnieniu nikt nie wiedział.
Wynosząc ich na ołtarze Kościół chce przekazywać przede wszystkim prawdę o tym, że każdy wierzący w Chrystusa może i powinien dążyć do zjednoczenia ze swoim Mistrzem w niebie. Daje ponadto wyraz wierze w tzw. świętych obcowanie czyli pomoc, jaką mogą służyć ci już zbawieni ludziom będącym ciągle „w drodze”. „Nie płaczcie – mówił do swych współbraci umierający św. Dominik – będziecie mieli ze mnie większy pożytek i będę wam skuteczniej pomagał niż za życia”.