Zanim się nawrócił i założył jezuitów, Inigo pędził hulaszcze życie jako rycerz. Wszystko zmienił dopiero pocisk armatni. 31 lipca Kościół wspomina św. Ignacego Loyolę (1491-1556).

Inigo z Loyoli (który po nawróceniu nazywał siebie Ignacym) był hiszpańskim baskiem. Służył jako rycerz w przybocznej gwardii księcia Najerry, spędzając życie na grach hazardowych i pojedynkach. Gdy w 1521 r. wybuchła wojna między Francją a Hiszpanią o Nawarrę, w Pampelunie pocisk armatni trafił w nogę Iniga.
Mimo starań trzech kolejnych lekarzy, noga nie chciała się goić. Inigo skazany był na długotrwałe leżenie na wyciągu. Nie miał swych dotychczasowych rozrywek, a jedyne dwie książki, które znalazły się w pobliżu, to „Życie Chrystusa” Ludolfa Kartuza oraz „Złota legenda” Jakuba de Voragine. Początkowo zrozpaczony własną bezradnością Inigo zaczął się całkowicie zmieniać.
W lutym 1522 pojechał do Aranzazu, gdzie Baskowie czcili Matkę Boską. Spędził noc na modlitwie. Rano pojechał do Nawarry, a po odebraniu pieniędzy za służbę dworską, przeznaczył część z nich na odnowienie maryjnego obrazu. Udał się też do Montserratu, katalońskiej Jasnej Góry, gdzie przez trzy dni wyznawał swoje grzechy. W końcu oddał żebrakowi swe szaty rycerskie, a miecz i sztylet złożył jako wotum.
Nosił się z zamiarem popłynięcia do Ziemi Świętej. Wcześniej trafił jednak do groty nad brzegiem Cardoneru, gdzie doznał mistycznych przeżyć, które stały się podstawą jego sławnych „Ćwiczeń duchownych”. We wrześniu 1523 Ignacy znalazł się w Jerozolimie. Marzył o ewangelizowaniu muzułmanów, po trzech tygodniach musiał jednak opuścić Ziemię Świętą.
Ignacy rozpoczął studia. Alkala, Salamanka, wreszcie trafił na Sorbonę w Paryżu. Zaprzyjaźnił się tam z sześcioma młodzieńcami, którzy stali się zalążkiem przyszłego zakonu. W sierpniu 1534 w małej kapliczce, na zboczu Montmartre, wspólnie złożyli śluby ubóstwa i czystości. W czerwcu 1537 otrzymali w Wenecji sakrament kapłaństwa. Prowadzili działalność duszpasterską i charytatywną.
27 września 1540 papież Paweł III zatwierdził Towarzystwo Jezusowe. Jezuici, oprócz trzech ślubów czystości, posłuszeństwa i ubóstwa składają czwarty – posłuszeństwa papieżowi. Ich działalności przyświeca zasada „Ad maiorem Dei gloriam” – „Na większą chwałę Boga”.

Zanim się nawrócił i założył jezuitów, Inigo pędził hulaszcze życie jako rycerz. Wszystko zmienił dopiero pocisk armatni. 31 lipca Kościół wspomina św. Ignacego Loyolę (1491-1556).

Inigo z Loyoli (który po nawróceniu nazywał siebie Ignacym) był hiszpańskim baskiem. Służył jako rycerz w przybocznej gwardii księcia Najerry, spędzając życie na grach hazardowych i pojedynkach. Gdy w 1521 r. wybuchła wojna między Francją a Hiszpanią o Nawarrę, w Pampelunie pocisk armatni trafił w nogę Iniga.
Mimo starań trzech kolejnych lekarzy, noga nie chciała się goić. Inigo skazany był na długotrwałe leżenie na wyciągu. Nie miał swych dotychczasowych rozrywek, a jedyne dwie książki, które znalazły się w pobliżu, to „Życie Chrystusa” Ludolfa Kartuza oraz „Złota legenda” Jakuba de Voragine. Początkowo zrozpaczony własną bezradnością Inigo zaczął się całkowicie zmieniać.
W lutym 1522 pojechał do Aranzazu, gdzie Baskowie czcili Matkę Boską. Spędził noc na modlitwie. Rano pojechał do Nawarry, a po odebraniu pieniędzy za służbę dworską, przeznaczył część z nich na odnowienie maryjnego obrazu. Udał się też do Montserratu, katalońskiej Jasnej Góry, gdzie przez trzy dni wyznawał swoje grzechy. W końcu oddał żebrakowi swe szaty rycerskie, a miecz i sztylet złożył jako wotum.
Nosił się z zamiarem popłynięcia do Ziemi Świętej. Wcześniej trafił jednak do groty nad brzegiem Cardoneru, gdzie doznał mistycznych przeżyć, które stały się podstawą jego sławnych „Ćwiczeń duchownych”. We wrześniu 1523 Ignacy znalazł się w Jerozolimie. Marzył o ewangelizowaniu muzułmanów, po trzech tygodniach musiał jednak opuścić Ziemię Świętą.
Ignacy rozpoczął studia. Alkala, Salamanka, wreszcie trafił na Sorbonę w Paryżu. Zaprzyjaźnił się tam z sześcioma młodzieńcami, którzy stali się zalążkiem przyszłego zakonu. W sierpniu 1534 w małej kapliczce, na zboczu Montmartre, wspólnie złożyli śluby ubóstwa i czystości. W czerwcu 1537 otrzymali w Wenecji sakrament kapłaństwa. Prowadzili działalność duszpasterską i charytatywną.
27 września 1540 papież Paweł III zatwierdził Towarzystwo Jezusowe. Jezuici, oprócz trzech ślubów czystości, posłuszeństwa i ubóstwa składają czwarty – posłuszeństwa papieżowi. Ich działalności przyświeca zasada „Ad maiorem Dei gloriam” – „Na większą chwałę Boga”.