Przemówienie pożegnalne Papieża w Kazachstanie

Pełny tekst przemówienia papieża Jana Pawła II podczas uroczystości pożegnalnej na lotnisku w Astanie, 25 września.

Panie Prezydencie,
Wasze Eminencje,
Drodzy Bracia w biskupstwie i w kapłaństwie.
Panie i Panowie!
Dobiegają końca trzy niezapomniane dni, które pozwolily mi spotkać się tutaj, w Astanie, z tak wieloma osobami i poznać bliżej żywotność narodu kazachskiego. Dlugo będzie towarzyszyć mi wspomnienie pobytu w tym zacnym kraju, bogatym w historię i tradycje kulturalne.
Dziękuję za zgotowane mi uprzejme i serdeczne przyjęcie. Dziękuję Panu, panie Prezydencie, za Pana wspaniałą gościnność okazaną mi na różne sposoby. Dziękuję władzom administracyjnym, wojskowym, religijnym, a także wszystkim, którzy przygotowali moją wizytę i zadbali o jej szczegóły organizacyjne: wszystkim wam i każdemu z osobna wyrażam moją najszczerszą wdzięczność. Wyryły mi się w duszy słowa, które słyszałem w różnych, wspólnie przeżytych chwilach. Mam na myśli nadzieję i oczekiwania tego drogiego narodu, który mogłem lepiej poznać i docenić; narodu, który przecierpiał lata ciężkiego prześladowania, ale nie zawahał się z entuzjazmem wkroczyć na drogę rozwoju; narodu, który pragnie zbudować pogodną i trwałą przyszłość dla swoich dzieci, ponieważ kocha i dąży do pokoju.
2. Kazachstanie, kraju brzemienny w wielowiekową historię, ty dobrze wiesz, jak ważną i pilną sprawą jest pokój. Z powodu twego położenia geograficznego jesteś ziemią styczności i spotkania. Tutaj, na tych bezkresnych stepach, spotykaly się i nadal spotykają w pokoju mężczyźni i kobiety różnych narodowości, kultur i religii.
3. Kazachstanie, obyś mógł z pomoca Bożą wzrastac zjednoczony i solidarny! To moje serdeczne życzenie, które ponawiam powracając do tematu, który przyświecał całej mojej wizycie : “kochajcie się wzajemnie!” (J 13,34). Te zobowiązujące słowa Jezusa, wypowiedziane w przeddzień Jego męki na krzyżu, przyświecały i znaczyły każdy etap mojej pielgrzymki. “Kochajcie się nawzajem! Ten kraj, dom mężczyzn i kobiet różnego pochodzenia, potrzebuje wielkiej zgody i trwalych stosunków społecznych. Nie jest przesadą powiedzenie, że kraj ten posiada szczególne powołanie: bycia w sposób coraz bardziej świadomy mostem pomiędzy Europą a Azją. Niech to będzie waszym wyborem obywatelskim i religijnym! Bądźcie mostem ludzi, którzy obejmują innych ludzi.. Ludzi, którtzy przekazują pełnię życia i nadziei.
3 Żegnając się z tobą, drogi narodzie kazachski, pragnę cię zapewnić, że Kościół ciągle będzie kroczył u twego boku. W ścislej współpracy z innymi wspólnotami religijnymi, z każdym mężsczyzną i kobietą dobrej woli, katolicy nie przestaną wnosić swego wkladu, aby razem budować wspólny dom coraz obszerniejszy i coraz bardziej gościnny.
Dążenie do dialogu i harmonii cechowało stosunki między chrześcijaństwem a islamem od czasu powstania Chanatu Tureckiego na bezgranicznej przestrzeni waszych stepów. To sprawiło,że wasz kraj stał się łącznikiem mięszy Wschodem a Zachodem na wielkim jedwabnym szlaku. Tą drogą winny kroczyć również kolejne pokolenia z odnowionym zaangażowaniem.
“Kochajcie się wzajemnie!” Te wymagające słowa Pana są sprawdzianem naszej wiarygodności jako chrześcijan. Sam Jezus przestrzega: “Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami Moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13,35).
4. Wielki Jubileusz Roku 2000, pobudzając chrześcijan do wielkiego duchowego przebudzenia, wezwał ich, aby byli świadkami miłości, by odpowiedzieli na wezwania trzeciego tysiąclecia. Bądźcie nimi nieustannie również Wy! Bądźcie gotowi szerzyć “pokój ilekroć zagraża mu widmo katastrofalnych wojen” (Novo millennio ineunte, 51 ). Bądźcie czujnymi stróżami, oddanymi “poszanowaniu życia każdej istoty ludzkiej” (tamże). Bądźcie świadkami miłosci również wy, mężczyźni i kobiety różnych religii, którym leży na sercu los waszego narodu! Do nas wszystkich jest skierowane pytanie Abai Kunanbai: “Skoro otrzymałem imię człowieka, czy mogę nie kochać?” (Poezje, 12). Żegnając się teraz z wami pragnę w tym miejscu powtórzyć to pytanie: czy istota ludzka nie może nie kochać?
5. Jako następca Apostoła Piotra, przebiegając w myślach tak wiele wydarzeń, które naznczyły historię minionego wieku, powtarzam wam: “Patrzcie z ufnością w przyszłość!” Przybyłem do was jako pielgrzym nadziei, a teraz przygotowuję się do drogi powrotnej nie bez wzruszenia i tęsknoty. Zabiorę ze sobą wspomnienia tych dni: zabiorę ze sobą pewność, że Ty, narodzie Kazachstanu, nie zaniedbasz swojej misji solidarności i pokoju. Niech ci Bóg błogosławi i zawsze cię strzeże!