Jan Paweł II przybywa do Armenii

Około dziesiątej czasu warszawskiego Jan Paweł II przybędzie do stolicy Armenii, Erywania. Papież przybywa tam bezpośrednio z Kazachstanu.

Wizyta w Armeni zbiega się z rocznicą 1700 lecia przyjęcia chrztu przez to najstarsze chrześcijańskie państwo świata.
Ormianie interpretują wizytę Papieża, jakos swego rodzaju hołd Głowy Kościoła wobec bardzo ekumenicznej i otwartej postawy tutejszego Kościoła apostolskiego, należącego do tradycji wschodniej. Jan Paweł II przybywa do Armeni zarówno na zaproszenie prezydenta tego kraju Roberta Kothariana, jak i Katolikosa Garegina II, z którym łączą go osobiste, serdeczne i przyjacielskie stosunki.
Jan Paweł II planował już przyjazd do Armenii w czerwcu 1999 roku na aby odwiedzić ciężko chorego poprzedniego Katolikosa Garegina I. Chciał tam przybyć bezpośrednio z Krakowa, po zakończeniu pobytu w Polsce, lecz uniemożliwiła mu to nagła niedyspozycja.
Armenia to pierwszy kraj na świecie, który ogłosił chrześcijaństwo religią państwową, wcześniej niż uczyniło to Cesarstwo Rzymskie. Nastąpiło to prawdopodobnie za rządów króla Tyrydatesa III (298-330) już w 301 r., a więc w czasie, gdy na rozkaz cesarza Dioklecjana (284-305) w Rzymie trwały krwawe prześladowania chrześcijan. Ta właśnie data stała się punktem odniesienia do trwających obecnie obchodów 1700. rocznicy chrześcijaństwa w tym kraju.
Chrześcijanie ormiańscy należą do tradycji wschodniej, nie są jednak prawosławnymi (jak np. Grecy, Rosjanie, Bułgarzy czy Rumuni). Utarł się pogląd, że Kościół ormiański reprezentuje tzw. nurt monofizycki, co jest jednak wielkim uproszczeniem. W ciągu wieków opinia o monofizytyzmie Kościoła ormiańskiego utrzymywała się m.in. z powodu oddalenia Armenii od reszty świata chrześcijańskiego, co utrudniało wyjaśnienie spornych zagadnień.
Dopiero w naszych czasach udało się to rozstrzygnąć. W 1990 r. przedstawiciele Kościołów prawosławnych i niechalcedońskich (w tym także ormiańskiego) w wyniku wieloletnich rozmów i konsultacji uzgodnili, że w sprawach chrystologicznych nie ma między nimi różnicy. A w czasie swej wizyty w Watykanie 10-14 grudnia 1996 r. nieżyjący już katolikos Garegin I podpisał wraz z Janem Pawłem II wspólną deklarację chrystologiczną, wyjaśniającą dotychczasowe rozbieżności teologiczne między Kościołami ormiańskim i katolickim, zwłaszcza dotyczące natury Chrystusa.
Tak więc pomięzy Kościołęm katolickim a Kościołem apostolskim w Armenii nie istnieją dziś znaczące różnice doktrynalne.
Według Ormian nową religię na ich ziemie przynieśli już apostołowie Tadeusz Juda i Bartłomiej, którzy mieli działać na Kaukazie w latach 43-66 oraz 60-68 i zginąć tam śmiercią męczeńską. Stąd też Kościół ormiański ma w nazwie słowo Apostolski – dla podkreślenia swego prastarego pochodzenia.
Za głównego ewangelizatora i apostoła tego narodu uchodzi św. Grzegorz, zwany Oświecicielem (po orm. Grigor Lusaworicz, po łac. Gregorius Illuminator). W r. 303 na jego polecenie w ówczesnej stolicy państwa – mieście Waharszapat koło Erywania wzniesiono katedrę początkowo pw. Matki Bożej, przemianowaną później na św. Eczmiadzyna, czyli „Jednorodzonego, który zstąpił z nieba”.
Na stolicy eczmiadzyńskiej zasiadało dotychczas łącznie ponad 130 hierarchów, zwanych katolikosami (od gr. katholikós – powszechny, czyli w tym wypadku: mający powszechną władzę), cieszących się wielkim szacunkiem i prestiżem w społeczeństwie. Od 27 października 1999 r. na czele Ormiańskiego Kościoła Apostolskiego stoi 132. patriarcha-katolikos wszystkich Ormian Garegin II (Nersisjan).
Współczesne chrześcijaństwo ormiańskie to nie tylko Kościół apostolski z siedzibą w Eczmiadzynie (oraz pozostałe patriarchaty i katolikat Cylicji), ale także Kościół katolicki obrządku ormiańskiego z siedzibą zwierzchnika – patriarchy w Bzommar koło Bejrutu. Są też niezbyt liczni Ormianie protestanci, m.in. baptyści, zielonoświątkowcy, adwentyści i członkowie różnych wolnych grup ewangelikalnych.
W Ormiańskim Kościele Katolickim istnieją dwa zgromadzenia zakonne: męskie – mechitarzystów, założone w 1712 r. przez ormiańskiego benedyktyna Mechitara (1676-1749), mające obecnie dwa klasztory: w Wenecji i Wiedniu, oraz żeńskie – pw. Niepokalanego Poczęcia NMP, powołane do życia w 1847 r. w Konstantynopolu przez patriarchę (późniejszego kardynała) Antoniego Piotra IX Hasuniana.