Św. Patryk w hagiografii Kościoła Prawosławnego

Apostoł i patron Irlandii św. Patryk, a także 15 innych świętych zachodniego chrześcijaństwa pierwszego tysiąclecia trafiło do hagiografii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego (RKP). Decyzję w tej sprawie podjęto na odbytym 9 marca posiedzeniu Świętego Synodu RKP, a poinformował o tym przewodniczący Synodalnego Wydziału ds. Stosunków Wzajemnych Kościoła ze Społeczeństwem i Środkami Przekazu Patriarchatu Moskiewskiego Władimir Legojda.

Wyjaśnił przy tym, że nowych świętych włączono do kalendarza RKP na podstawie wiedzy o czczeniu ich przez prawosławnych w zachodnioeuropejskich eparchiach (diecezjach) RKP i w innych lokalnych Kościołach prawosławnych. Uwzględniano przy tym bezbłędność wyznawania przez nich wiary prawosławnej, okoliczności rozpoczęcia ich kultu, jak również to, że nie napisali niczego polemicznego o Kościele wschodnim i wschodniej liturgii – dodał Legojda.

Najbardziej znany i czczony na całym świecie jest św. Patryk (w oficjalnej kanonicznej wersji prawosławnej występuje on jako Patrikij, czyli Patrycjusz) – oświeciciel, apostoł i patron Irlandii. Nie wiadomo dokładnie, kiedy i gdzie się urodził, wiadomo tylko, że nastąpiło to ok. 387 r. na Wyspach Brytyjskich i – jak sam pisał – był wnukiem kapłana chrześcijańskiego i synem diakona. W wieku 16 lat został sprzedany jako niewolnik do Irlandii, gdzie pasał owce i nauczył się modlić. Potem udało mu się uciec w strony rodzinne, skąd następnie wyjechał na naukę do Galii (dzisiejszej Francji), a jego nauczycielem był tam m.in. św. German, biskup Auxerre. Został następnie wyświęcony na biskupa, po czym na polecenie papieża w 432 r. ponownie przybył do Irlandii i tu dzięki swym kazaniom i przykładowi nawrócił tysiące miejscowych mieszkańców. Zmarł ok. 461 r. Kościół katolicki wspomina go 17 marca.

Wśród pozostałych 15 świętych, wpisanych do kalendarza liturgicznego RKP, są m.in. Genowefa z Paryża (†576; 3 stycznia), Alban z Brytanii († III-IV w.; 22 czerwca), Wiktor z Marsylii (†ok. 290; 21 lipca), Wincenty z Lerynu (†przed 450; 24 maja) i jedyny w tym gronie święty zmarły w II tysiącleciu, ale przed schizmą z 1054 r. – Prokop z Sazawy (dzis. Czechy; †1053; 16 września).