Kobieta nową przewodniczącą Światowej Wspólnoty Kościołów Reformowanych

Pastorka z Libanu Najla Kassab Abousawan z Narodowego Synodu Ewangelickiego Syrii i Libanu została nową przewodniczącą Światowej Wspólnoty Kościołów Reformowanych (ŚWKR). Wyboru dokonano w czasie 26. rady generalnej tej organizacji, która w dniach 29 czerwca – 7 lipca obradowała w Lipsku oraz w Wittenberdze i Berlinie pod hasłem „Żyjący Boże, odnów i przemień nas”. Innymi ważnymi decyzjami tego zgromadzenia były przystąpienie ŚWKR do katolicko-luterańskiej Deklaracji w sprawie nauki o usprawiedliwieniu z 1999 i podpisanie wraz ze Światową Federacją Luterańską (SFL) wspólnego Świadectwa Wittenberskiego.

Rada generalna, będąca najwyższym forum organizacyjnym i prawodawczym Wspólnoty, zbiera się średnio co 7 lat. Obecne obrady w Niemczech wpisywały się też w trwające obchody 500-lecia Reformacji, do której dziedzictwa odwołują się nie tylko luteranie, ale także m.in. ewangelicy reformowani (kalwini), jak również szereg innych wspólnot protestanckich, których wyznawcy współtworzą obecnie ŚWKR. Są to np. ewangelicy reformowani, prezbiterianie, kongregacjonaliści, tzw. Uczniowie, waldensi (we Włoszech) oraz ewangelickie Kościoły zjednoczone i jednoczące się (United Churches i Uniting Churches).

Wspólnota powstała formalnie podczas poprzedniej rady generalnej, zwanej jednoczącą, która odbyła się w dniach 18-28 czerwca 2010 w Grand Rapids (stan Michigan w USA), z połączenia istniejącego od 1875 Światowego Aliansu Kościołów Reformowanych z Reformowaną Radą Ekumeniczną (REC). Zakończona kilka dni temu rada była w istocie pierwszym tego rodzaju zgromadzeniem nowego tworu po zjednoczeniu. ŚWKR liczy obecnie 225 Kościołów członkowskich z ponad 110 krajów, łącznie z Polską, z której do tej organizacji należy Kościół Ewangelicko-Reformowany.

Czytaj także: We Francji można zamawiać dzieci za granicą?

Głównym tematem obrad były rozważania o tym, jak pogłębić ducha wspólnoty między członkami, uwzględniając i szanując przy tym różne, często bogate i wielowiekowe tradycje chrześcijańskie, z jakimi przychodzą poszczególne Kościoły. Najstarsze z nich, głównie z Europy i Ameryki Północnej, były współtwórcami światowego ruchu ekumenicznego na przełomie XIX i XX wieku oraz wspomnianego Światowego Aliansu.

Uczestnicy spotkania zastanawiali się przede wszystkim nad krokami, jakie należy podjąć, aby nadal kroczyć drogą odnowy życia chrześcijańskiego, którego centrum ma być głoszenie Słowa Bożego i dawanie o nim świadectwa w różnych kontekstach i okolicznościach. Na tej podstawie trzeba stawiać czoła wyzwaniom, stojącym przed dzisiejszymi chrześcijanami. W tym kontekście ważnego znaczenia nabiera wspomniane Świadectwo Wittenberskie, które podpisali sekretarze generalni: ŚFL – dr Martin Junge i ŚWKR – dr Chris Ferguson, potwierdzające wspólne zaangażowanie obu organizacji w obchody 500-lecia Reformacji.

Opiera się ono na doświadczeniu trwającego od kilku dziesięcioleci dialogu teologicznego luterańsko-reformowanego i na działaniach podejmowanych w tym czasie na całym świecie przez obie instytucje. Wzywa do „nowej wyobraźni w marzeniach o zróżnicowanym świecie, w którym zapanują sprawiedliwość, pokój i pojednanie”.

Również przystąpienie ŚWKR do Deklaracji w sprawie nauki o usprawiedliwieniu, podpisanej przez przedstawicieli Kościołów katolickiego i luterańskiego 31 października 1999 w Augsburgu, (do których w 2006 dołączyła też Światowa Rada Metodystów) podkreśla znaczenie ekumenicznego zaangażowania ewangelików reformowanych i bliskich im wyznań. Zwraca też uwagę na ważność refleksji nt. zbawienia w perspektywie ekumenicznej przez włączanie jak największej liczby chrześcijan do omawiania tego zagadnienia w naszych zeświecczonych czasach, w których wydaje się to bardzo trudne.