Siedlce: ośmiu alumnów przyjęło święcenia diakonatu

Ośmiu alumnów Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Siedleckiej przyjęło 2 czerwca święcenia diakonatu.„Święcenia diakonatu to umocnienie darem Ducha Świętego i ustanowienie sługami ołtarza, głosicielami i światkami Ewangelii, pełniącymi dzieła miłosierdzia” – mówił w katedrze siedleckiej do nowo wyświęconych diakonów biskup pomocniczy diecezji siedleckiej Piotr Sawczuk.

W homilii bp Sawczuk odwołał się do słów Papieża Franciszka, który powiedział, że to Chrystus jest pierwszym diakonem, sługą człowieka. Odniósł się także do soborowej konstytucji „Lumen Gentium”, w której napisano, że diakonat to włączenie w szeregi duchowieństwa. W przypadku osób idących do kapłaństwa jest on etapem przejściowym, bo celem jest prezbiterat. Trzeba jednak zwrócić uwagę na to, że pierwszy etap otwarcia się na kapłaństwo ministerialne, zaczyna się właśnie od służby – wyjaśniał Biskup Piotr Sawczuk.

W święceniach diakonatu uczestniczyli m.in. księża proboszczowie parafii z których wywodzą się nowi diakoni, zaroszeni kapłani, siostry zakonne, rodziny i wierni świeccy.

Po pięciu latach studiów i formacji seminaryjnej święcenia diakonatu otrzymali: Krystian Bajkowski z parafii Przemienienia Pańskiego w Wisznicach, Karol Biardzki z parafii Św. Bp Stanisława Męczennika i Aniołów Stróżów w Zbuczynie, Zenon Bodziak z parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Ostrowie Lubelskim, Piotr Grzebisz z parafii Św. Brata Alberta w Łukowie, Michał Kobryński z parafii św. Anny w Białej Podlaskiej, Grzegorz Lisiecki z parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętsze Maryi Panny w Siedlcach, Michał Miszkurka z parafii Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Żelechowie oraz Rafał Soćko z parafii św. Jana Chrzciciela w Krynce.

Według Kodeksu Prawa Kanonicznego, święcenia diakonatu wprowadzają do stanu duchownego. Każdy nowowyświęcony diakon uroczyście ślubuje żyć w celibacie, być posłusznym swojemu biskupowi oraz zobowiązuje się do codziennej modlitwy Liturgią Godzin. Diakoni stanowią najniższy stopień hierarchii kościelnej. Na nich nakłada się ręce „nie dla kapłaństwa, lecz dla posługi” (KKK 1569).

Diakoni nie mogą celebrować Eucharystii, udzielać rozgrzeszenia, czy też namaszczać chorych. Czynności te mogą wykonywać jedynie kapłani (prezbiterzy i biskupi). Diakonów w Kościele rzymskokatolickim można podzielić na dwie grupy: żonatych oraz celibatariuszy, którzy decydują się pozostać w stanie bezżennym. Diakoni żonaci są wyświęcani na stałe, zaś dla celibatariuszy jest to zazwyczaj stopień przejściowy na drodze do kapłaństwa.

Diakonów łatwo można rozpoznać po stroju noszonym przez nich podczas celebracji liturgicznej – zamiast ornatu ubrani są w dalmatykę lub albę ze stułą przewieszoną przez lewe ramię i spiętą u dołu.