Odsłonięto tablicy upamiętniającej gen. Zbigniewa Ścibora-Rylskiego

Tablicę upamiętniającą gen. bryg. Zbigniewa Ścibora-Rylskiego, powstańca warszawskiego, współzałożyciela i wieloletniego prezesa Związku Powstańców Warszawskich odsłonięto dziś na ścianie budynku przy ul. Długiej 22. Tablicę poświęcił ks. kmdr Janusz Bąk, delegat biskupa polowego ds. duszpasterstwa kombatantów.

W budynku, na ścianie którego odsłonięto tablicę, znajduje się siedziba Związku Powstańców Warszawskich. Na tablicy umieszczono na niej wizerunek gen. Zbigniewa Ścibora-Rylskiego w mundurze, krótką informację o nim i jego odznaczeniach oraz znaczek Związku Powstańców Warszawskich i datę, 2 października 2018 r.

W uroczystości wzięli udział przedstawiciele organizacji kombatanckich, m.in. Światowego Związku Żołnierzy AK oraz Związku Powstańców Warszawskich. Wiceprezes Związku Powstańców Warszawskich Halina Jędrzejewska zaapelowała o pamięć o gen. Ścibor-Rylskim. Podkreśliła, że dla powstańców był on człowiekiem niezwykłym. – Chciałabym żebyście wszyscy zapamiętali generała takim, jakim był przez całe swoje życie, nie tylko przez ten ostatni okres, ostatnie lata, kiedy był przewodniczącym związku. Był dla nas kimś niezwykłym, komu wierzyliśmy bardzo, komu ufaliśmy i po prostu kogo kochaliśmy – powiedziała.

Jan Józef Kasprzyk, kierujący Urzędem do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych podkreślił, że postać generała i pamięć o Powstańcach Warszawskich nie zginie. – Dzięki tej tablicy, dzięki temu, że postać generała pozostaje w naszych sercach wiemy i wierzymy, że jest wśród nas, że jego śmierć niczego nie kończy, tylko otwiera kolejną kartę w dziejach Rzeczpospolitej. Kartę pamięci i wdzięczności wobec pokolenia, które uosabiał generał Ścibor-Rylski – powiedział.

Tablicę, odsłoniętą przez kombatantów i ministra Kasprzyka, poświęcił ks. kmdr Janusz Bąk. Uroczystość zakończyło złożenie kwiatów i zniczy pod tablicą.

Zbigniew Ścibor-Rylski urodził się 10 marca 1917 r. w Browkach na Ukrainie, po zdobyciu Kijowa przez Wojsko Polskie wraz z rodziną wrócił do Polski. Po maturze wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa, którą ukończył jako prymus w 1939 r. Otrzymał przydział do I Pułku Lotniczego Warszawa Okęcie, który w dniu 6 września 1939 r. został ewakuowany na południowy-wschód i dołączył do samodzielnej grupy operacyjnej „Polesie” pod dowództwem gen. Franciszka Kleeberga. Brał udział w walkach pod Mrozami, Łęczną, Adamowem, Kockiem.

Po kapitulacji został wywieziony do Kielc, następnie do obozu w Stargardzie, a stamtąd na roboty w Horoście, Strossdorfie i Piritz, skąd udało mu się uciec. Po przybyciu do Warszawy 1 września 1940 r., wstąpił do ZWZ, gdzie otrzymał przydział do grupy przyjmowania zrzutów. 20 czerwca 1943 r. został wysłany do Kowla, gdzie dowódcą okręgu był płk Bobiński ps. „Luboń”. Po powołaniu 1 stycznia 1944 r. 27. Wołyńskiej Dywizji AK został dowódcą II kompanii 50 pułku pp. Batalionu „Sokoła”. Przeszedł cały szlak bojowy dywizji. W lipcu 1944 r. został wezwany do Warszawy, 1 sierpnia 1944 r. otrzymał przydział do batalionu „Czata-49”, zgrupowania „Radosław”. Walczył na Woli, Muranowie, Stawkach i Starym Mieście. W całej kampanii był trzykrotnie ranny.

Po wojnie wyjechał do poznania i zaprzestał działalności konspiracyjnej. Pracował m.in. w Biurze Samochodów Remontowanych „Motozbyt”, jako kierowca w Poznańskim Przedsiębiorstwie Transportowym. W 1956 został inspektorem technicznym w Zjednoczonych Zakładach Gospodarczych INCO. Na emeryturę przeszedł w 1977 r.

W sierpniu 1984 został członkiem Obywatelskiego Komitetu Obchodów 40 rocznicy Powstania Warszawskiego. Na przełomie sierpnia i września 1989 powstała grupa inicjatywna Związku Powstańców Warszawskich. Na funkcję prezesa powołano Zbigniewa Ścibor-Rylskiego. Pełnił od 1990 do chwili śmierci,

Był aktywnym członkiem Komitetu Budowy Pomnika Powstania Warszawskiego, organizował środowisko „Czaty-49”. Był członkiem Komitetu Budowy Pomnika Państwa Podziemnego AK, członkiem Rady Kombatanckiej przy Urzędzie ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz Rady Kombatanckiej przy Prezydencie RP. Brał udział w pracy Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Od 2006 r. był członkiem Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. 7 maja 2005 r. został mianowany na stopień generała brygady w stanie spoczynku. Brał udział w corocznych obchodach rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego, jako prezes Związku Powstańców Warszawskich.

W 2012 r. IPN ujawnił, że gen. Zbigniew Ścibor-Rylski współpracował po wojnie ze służbami komunistycznymi. Zarzucono mu m.in., że w oświadczeniu lustracyjnym zataił swoje związki ze służbami PRL. W 2016 r. rozpoczęto proces lustracyjny, przerwany jednak został w listopadzie tego samego roku z uwagi na zły stan zdrowia generała.

Gen. Zbigniew Ścibor-Rylski zmarł 3 sierpnia 2018 r. w Warszawie w wieku 101 lat. 10 sierpnia odbył się jego pogrzeb na Cmentarzu Powązkowskim.