Nadzieja umiera ostatnia

Są zdarzenia, które powodują szok i milczenie, gdyż trudno znaleźć słowa oddające uczucia i myśli wobec faktów, które nie miały prawa się zdarzyć. W bezpiecznej Polsce, wolnej od zamachów terrorystycznych, prezydent Gdańska Paweł Adamowicz został śmiertelnie ugodzony i zmarł wskutek odniesionych ran.

Po gdańskiej tragedii rozpoczęły się gorączkowe analizy, jak to było możliwe, pojawiły się pytania, kto jest winien, oraz diagnozy, że mord na prezydencie Adamowiczu jest efektem atmosfery swoistej wojny domowej, która wpływa na złe emocje Polaków. Równolegle rozpoczęła się dyskusja, jak położyć kres nienawiści, ale pojawiły się też wzajemne oskarżenia i wskazania, która ze stron politycznego i cywilizacyjnego sporu tę nienawiść nakręca.

W atmosferze narastającego napięcia z propozycją przekazania sobie znaku pokoju wystąpił Kościół. Przewodniczący Episkopatu abp Stanisław Gądecki powiedział w wywiadzie dla KAI o konieczności zmiany atmosfery i że trzeba zacząć „od uderzenia się we własne piersi i przyznania się do winy, co powinno prowadzić do wyznania grzechów i zadośćuczynienia”. Abp Sławoj Leszek Głódź w kazaniu pogrzebowym w bazylice Mariackiej mówił zaś, że potrzeba nam budowniczych pokoju i braterstwa.

Obserwatorom życia publicznego trudno być dziś optymistą. Zbyt wiele agresji i wzajemnych oskarżeń krąży w przestrzeni publicznej. A jednak jest coś, co daje maleńką nadzieję – to obraz z bazyliki Mariackiej, w której zgromadzili się najważniejsi uczestnicy sporu politycznego, wierzący i ateiści. Wszyscy w ciągu kilku godzin wspólnie modlili się i przeżywali żałobę. Temu obrazowi towarzyszy refleksja, że niezależnie od tego, kto gdzie dziś się znalazł, tylko powrót do fundamentu wiary może przywrócić pokój i jedność.

Trudno dziś uwierzyć, że taki scenariusz jest możliwy. Bardzo to trudne. Jednak nadzieja umiera ostatnia.

Alina Petrowa-Wasilewicz

Dziennikarka Katolickiej Agencji Informacyjnej