Poranna liturgia godzin w katedrze włocławskiej

Tradycyjnie, w Wielki Piątek i Wielką Sobotę w bazylice katedralnej we Włocławku, biskupi, kapituła katedralna, moderatorzy i profesorowie seminarium, prezbiterzy Włocławka i okolic, alumni, siostry zakonne oraz wierni świeccy spotykają się na wspólnej modlitwie brewiarzowej – Godzinie czytań i Jutrzni.

W Wielki Piątek modlitwie przewodniczył ks. prał. Jacek Kędzierski, a w Wielką Sobotę ks. prał. Artur Niemira.

Celebrowana we wspólnocie wiernych – Jutrznia połączona z Godziną czytań – wprowadziła w klimat Wielkiego Piątku, w którym rozważana jest męka, śmierć i pogrzeb Zbawiciela.

Na wyjątkowość Wielkiego Piątku w wygłoszonym rozważaniu wskazał ks. Kędzierski. Swoją refleksję oparł na wydarzeniach, jakie rozegrały się między Ostatnią Wieczerzą a pojmaniem Jezusa. Kaznodzieja zauważył, że wszyscy Ewangeliści podkreślają troskę Zbawiciela o wiarę człowieka. Na przykładzie Judasza i Piotra ukazał różne podejście uczniów Mistrza z Nazaretu do wiary, ale i miłości wobec Nauczyciela. Ukazując drogę po grzechu obu apostołów, kaznodzieja zachęcał do uczynienia swoistego rachunku sumienia nad własną relacją ze Zbawicielem: „Jaka jest moja wiara? Czy kocham Jezusa, który jest Drogą, Prawdą i Życiem?”, pytał ks. Kędzierski.

W atmosferze ciszy i oczekiwania Wielkiej Soboty, odczytywane starożytne teksty odkrywały przed zgromadzonymi misterium dnia, progu między śmiercią a zmartwychwstaniem, dnia „ukrycia Boga”.

W skierowanym do zgromadzonych słowie, ks. Artur Niemira podkreślił, że milczenie i cisza są integralną częścią ludzkiego życia. Wymieniając przestrzenie ciszy w wydarzeniach tajemnicy Odkupienia oraz w życiu człowieka, zauważył: „Prawdziwe pytania życiowe nasuwają się w ciszy. Bicie serca słyszy się tylko w ciszy”. Nawiązując do przesłania książki kard. Roberta Saraha „Moc milczenia”, kaznodzieja wskazał, za gwinejskim purpuratem, potrzebę przeciwstawienia się „dyktaturze hałasu”, by uczynić przestrzeń, w której przemawia Bóg.

Odnosząc się do rozważania Benedykta XVI, ksiądz kanclerz wyakcentował usytuowanie tajemnicy dnia w misterium Triduum Paschalnego: „Wielka Sobota jest «ziemią niczyją», gdzieś między śmiercią a zmartwychwstaniem, ale na tę «ziemię niczyją» dotarł On, Jedyny, który ją przeszedł ze śladami męki poniesionej dla człowieka. «Passio Christi. Passio hominis»”.

Podsumowując refleksję o bogactwie i obecności milczenia, kaznodzieja postawił pytanie: „Taką treścią wypełniona jest cisza Wielkiej Soboty. A jaką treścią jest wypełniona cisza we mnie?”.