Wiara i czyn

W swoich przemówieniach podczas podróży apostolskiej do Mozambiku, na Madagaskar i Mauritius papież skupił się na społecznych konsekwencjach wiary. Z punktu widzenia Ewangelii piętnował ubóstwo, bezrobocie, wyzysk, korupcję polityków, egocentryczne skupienie na sobie.

Jako „pasterz pachnący owcami” Franciszek odczytuje (trafnie!) potrzeby duszpasterskie w kraju, który odwiedza. Przygotowując swe wystąpienia, bierze pod uwagę życiową sytuację słuchaczy. Rozumie, że spotkanie z ofiarami klęsk żywiołowych (Mozambik) czy wszechogarniającej biedy (Madagaskar) nie jest najlepszą okazją do prowadzenia teologicznych dywagacji. Trzeba natomiast podsycać w nich i podtrzymywać płynącą z wiary nadzieję na poprawę losu, a także wskazać zgodne z Ewangelią sposoby jej osiągnięcia. Stąd biorą się jego apele o wzajemną solidarność, ale także o politykę gospodarczą skupioną na osobach, która nie wyklucza nikogo. Papież rzuca więc na te trudne sytuacje światło płynące z Ewangelii, która przecież wzywa nie tylko do wiary w Boga, ale także do podejmowania działań zgodnych z tą wiarą na co dzień.

Franciszek apeluje, by umieścić Boga w centrum życia – całego życia. Sama teologia, liturgia, obrzędowość nie wyczerpują jeszcze pełni wiary, bo – jak pisał św. Jakub Apostoł – „wiara bez uczynków jest martwa”. Papież przedstawia wiarę jako sposób życia, obejmujący wszystkie jego przejawy. Dlatego nieraz mówi o sprawach na pozór od wiary dalekich, aby pokazać ich najgłębsze zakorzenienie w Bogu i Jego planie wobec świata. Ten sposób myślenia nie jest obcy tym, który zachwycali się encykliką Benedykta XVI „Deus caritas est”.

Paweł Bieliński

dziennikarz Katolickiej Agencji Informacyjnej.