Kęty: klaryska w drodze na ołtarze – Matka Maria Łempicka

W 102. rocznicę śmierci służebnicy Bożej Matki Marii Łempickiej modlono się 24 stycznia w sanktuarium Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu w Kętach na Podbeskidziu. Podczas liturgii, której przewodniczył ks. Marcin Wróbel z parafii św. Jerzego w Cieszynie, poświęcony został nowy obraz fundatorki kęckiego klasztoru i kościoła pw. Trójcy Świętej.

W kazaniu pochodzący z Kęt kapłan zwrócił uwagę na ogromne ofiary, jakie poniosła służebnica Boża – była felicjanka, która już jako kapucynka przyjęła imię Marii od Najświętszego Serca Jezusa – na drodze powołania do życia kęckiego klasztoru kontemplacyjnego. Zdaniem kaznodziei, jej poświęcenie najlepiej ilustrują słowa Psalmu 23 – „Chociażbym kroczył ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną”.

„Całą sobą, całą historią młodości, dojrzałego życia, a przede wszystkim pięknej śmierci głosiła światu: Bóg mój i wszystko moje. Dawała świadectwo o ideałach w świecie często wyzutym z ideałów. Dziś, jak nigdy wcześniej, wyrażamy wdzięczność Bogu za takie wspaniałe świadectwo życia służebnicy Bożej Matki Marii Łempickiej, wierząc głęboko, że cieszy się ona chwałą zbawionych w niebie” – wezwał duchowny, który wcześniej zachęcił, by spojrzeć na kolejną rocznicę fundatorki w kontekście programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce „Eucharystia daje życie”.

Pod koniec liturgii główny celebrans z kapelanem kęckich klarysek ks. Józefem Lachem modlili się przy sarkofagu Matki Marii od Najświętszego Serca Jezusa. Za przyczyną służebnicy Bożej zanoszono prośby w konkretnych intencjach, jakie co miesiąc przynoszą wierni, prosząc o wstawiennictwo. Poświęcono także nowy obraz fundatorki pędzla znanego bielskiego artysty Wacława Sobieraja. Artysta wraz z żoną Urszulą był obecny na Eucharystii. Wizerunek zawisł nad sarkofagiem w bocznej kaplicy świątyni.

Walentyna Julianna Józefa Łempicka urodziła się 7 lutego 1833 roku w majątku Godziszewy k. Rypina, w diecezji płockiej. W 1859 roku wstąpiła do zgromadzenia sióstr felicjanek w Warszawie. Po kasacie zakonu, kiedy grupa kontemplacyjna sióstr zwanych kapucynkami została przeniesiona do klasztoru bernardynek w Łowiczu, s. Łempicka osobiście postarała się u cara Aleksandra II o przyznanie kapucynkom osobnego klasztoru w Przasnyszu. Tutaj została przyjęta do klauzury i rozpoczęła nowicjat. Potem przeniosła się do Rzymu, gdzie za pozwoleniem papieża Piusa IX odbyła nowicjat u sióstr Maryi Wynagrodzicielki. W 1873 roku, jako s. Maria od Najświętszego Serca Jezusa, złożyła śluby proste wg reguły św. Klary.

W 1874 roku powróciła do kraju. W 1880 roku, za zgodą kard. Albina Dunajewskiego, rozpoczęła fundację zgromadzenia kapucynek św. Feliksa z Cantalice w Kętach. Po 20 latach bezskutecznych starań o ich pełne zatwierdzenie przez władze państwowe i kościelne w 1909 przyjęła decyzję o inkorporacji do zakonu franciszkanek Najświętszego Sakramentu ze Lwowa. Zgodę na inkorporację wydał m.in. krakowski kardynał Jan Puzyna oraz lwowski arcybiskup św. Józef Bilczewski. 8 lat przed śmiercią mniszka uległa ciężkiemu wypadkowi, po którym ponownie przyjęła pozycję prostej nowicjuszki w klasztorze. Zmarła 24 stycznia 1918 w Kętach.

Owocem diecezjalnego etapu procesu beatyfikacyjnego tej służebnicy Bożej, rozpoczętego 7 lutego 2006 roku i zakończonego 28 stycznia 2009 roku, jest ponad 4 tys. stron świadectw, opisujących życie i działalność zakonnicy. Zebrana dokumentacja trafiła do rzymskiej Kongregacji ds. Świętych.