Obradował Krąg Uczniów Josepha Ratzingera

„Pan mój i Bóg mój (J 20,28) – kwestia Boga w obliczu aktualnych wyzwań” – to temat tegorocznego spotkania Kręgu Uczniów Josepha Ratzingera (Ratzinger Schuelerkreis), które odbyło się w rzymskim Instytucie Patrystyczny Augustinianum w dniach 25 i 26 września. Wśród prelegentów byli kardynałowie: Kurt Koch, Rainer Maria Woelki i Luis Francisco Ladaria. – Papież-senior Benedykt XVI cieszy się, że tegoroczne spotkanie kręgu jego uczniów mogło odbyć się publicznie – powiedział kard. Koch, który spotkał się z papieżem-seniorem tuż przed obradami.

Tegoroczny temat został zaczerpnięty z Ewangelii św. Jana i brzmiał: „Pan mój i Bóg mój” (J 20, 28). Poruszono kwestię Boga w obliczu aktualnych wyzwań. Jak podkreślił kard. Koch w powitaniu i wprowadzeniu do obrad, kwestia ta jest jednym z fundamentalnych rozważań teologicznych Ratzingera. Szwajcarski purpurat powitał ok. stu gości w dużej auli Augustinianum. Obecni byli członkowie tzw. „starszej” grupy Kręgu, czyli byli studenci prof. Josepha Ratzingera i współcześni badacze jego myśli.

Teolog Rainer Hangeler z Salzburga mówił o „znaczeniu Maryi dla Kościoła i jego zrozumienia”. Według Hangelera, Kościół jako depozytariusz Objawienia może dobrze ukazać poprzez osobę Matki Jezusa. „Dziewczyna z Izraela była czymś więcej niż tylko kobietą, która powiedziała „tak”. Dzięki Maryi można również dostrzec związek między Starym i Nowym Testamentem, między ludem Izraela a uczniami Chrystusa” – stwierdził Hangeler.

Teolog Josef Zöhrer z Fryburga Bryzgowijskiego, który obronił doktorat u ks. prof. Ratzingera mówił o roli „słowa Bożego” w życiu osobistym swojego profesora.

O roli kobiet w dzisiejszym Kościele mówił kardynał Rainer Maria Woelki, który po raz kolejny wypowiedział się krytycznie wobec Drogi Synodalnej – procesu reform w Kościele katolickim Niemiec. Powiedział, że niemiecki proces może mieć „dramatyczne skutki”. Przyznał, że obawia się „pomieszania spraw słusznych i błędnych”.

W aktualnych debatach często pojawia się mowa o „dalszym rozwoju nauczania”. Zdaniem kardynała „dalej” rozwijać można tylko w duchu tego, „co jako prawdziwe bierze się z wieczności”. „Nie może to jednak prowadzić do całkowitej sprzeczności z dotychczasowym urzędem nauczycielskim”, podkreślił kard. Woelki. W tym kontekście wymienił tekst roboczy forum Drogi Synodalnej „Kobiety w posługach i urzędach w Kościele”.

Wydaje się, że ten dokument całkiem świadomie przygotowuje święcenia kapłańskie kobiet. Autorom dokumentu zarzucił „jednostronne cytaty i pominięcia”. Na pytanie o nowe urzędy nie można odpowiedzieć wbrew Pismu Świętemu i tradycji, gdzie – jak powiedział – „nie przewidziano święceń dla kobiet, jak to sugeruje forum synodalne”. Powołał się przy tym na teksty odzwierciedlające myśl teologiczną Josepha Ratzingera, a także encyklikę „Fides et ratio” Jana Pawła II, czy adhortację postsynodalną „Verbum Domini” Benedykta XVI.

„Pojawia się więc pytanie, dlaczego nie chce się słuchać Słowa Bożego”, kontynuował kard. Woelki. Z pewnością trzeba znaleźć odpowiedź na te realia życia, przyznał kardynał – „ale nie wbrew Objawieniu”, bo może to zagrozić „wspólnocie z Kościołem powszechnym”.

Kard. Woelki podejrzewa, że faktyczny powód powołania Drogi Synodalnej, jakim była utrata wiarygodności Kościoła po opublikowaniu raportu na temat nadużyć seksualnych, w rzeczywistości służy niektórym ludziom tylko jako „środek” do spełnienia długoletnich dążeń do reform.

Prefekt watykańskiej Kongregacji Nauki kard. Luis Francisco Ladaria Ferrer mówił o podstawach wiary i żywej Tradycji.

„Papieżowi seniorowi Benedyktowi XVI obie grupy studentów są bardzo bliskie sercu” – podkreślił w rozmowie z Radiem Watykańskim kard. Koch, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan. Tuż przed sympozjum spotkał się on papieżem seniorem, który przesłał serdeczne pozdrowienia uczestnikom sympozjum.

Krąg Uczniów Ratzingera (Ratzinger Schülerkreis) istnieje od 1971 r. Jak wspominał w rozmowie z KAI kard. Christoph Schönborn z Wiednia, grupa powstała dlatego, że przyszły papież miał w Ratyzbonie zbyt wielu doktorantów i nie był w stanie opiekować się indywidualnie każdym z nich. Dlatego wszyscy spotykali się w co drugą sobotę w seminarium duchownym w Ratyzbonie.

Po wspólnej Mszy św. doktoranci przedstawiali swoje najnowsze badania, o których potem wspólnie dyskutowano. „Jeszcze do dziś niektórzy z uczniów prof. Ratzingera dziwią się, jak otwarcie i z jaką intelektualną swobodą dyskutowaliśmy o najbardziej kontrowersyjnych problemach teologii” – wspominał arcybiskup Wiednia.

Z chwilą mianowania ich profesora w 1977 r. arcybiskupem Monachium, a w 4 lata później przeniesienia go do pracy w Kurii Rzymskiej, grupa spotykała się raz w roku. Od 2005 r., gdy kard. Ratzinger został wybrany papieżem, Krąg zbierał się w Castel Gandolfo.

Spotkania te odbywają się zawsze za zamkniętymi drzwiami. Jest to swoisty powrót do czasów, gdy obecny papież-senior prowadził dyskusje w kręgu akademickim, omawiał tematy naukowe, odpowiadał na pytania i sam je zadawał. Od 2009 r. Krąg poszerzył się o młodych teologów, głównie z krajów języka niemieckiego, ale są wśród nich także naukowcy z Meksyku, Hiszpanii, Włoch i USA. Podstawowymi warunkami przyjęcia do tego grona jest studiowanie teologii prof. Josepha Ratzingera i znajomość języka niemieckiego.

Członkami Kręgu Uczniów Ratzingera są głównie profesorowie uniwersyteccy (aktywni zawodowo i emeryci), w tym dwaj kardynałowie: Christoph Schönborn z Wiednia i przewodniczący Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan Kurt Koch.

W 2008 r. Krąg Uczniów powołał do życia Fundację im. Josepha Ratzingera/Papieża Benedykta XVI. Jej kuratorium przewodniczy kard. Schönborn. Na czele Rady Fundacji stoi były rektor seminarium duchownego w Bambergu ks. Michael Hofmann, a przewodniczącym zarządu jest o. Stephan Otto Horn. Fundacja służy badaniu i krzewieniu teologii „w duchu nauczania prof. Ratzingera” i duchowości papieża. Działa ona za zgodą Benedykta XVI, który na ten cel przekazał fundusz założycielski. W jej ramach utworzono m.in. stanowisko profesora gościnnego na uniwersytecie w Ratyzbonie.

Fundacja składa się z dwóch grup: prawie 30-osobowego grona uczniów i młodych doktorantów teologii, spośród których ponad połowa pochodzi z krajów języka niemieckiego, a pozostali – z różnych krajów, od Chile i USA, przez Francję, Rumunię i Grecję po Afrykę.