Kęty: Msza św. za śp. bp. Adama Dyczkowskiego w jego rodzinnym mieście

Mszy św. żałobnej w intencji śp. bp. Adama Dyczkowskiego przewodniczył 23 stycznia w Kętach bp Roman Pindel. W kęckim sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia, w którym zmarły duchowny przyjął pierwsze sakramenty i udzielił w przeszłości prymicyjnego błogosławieństwa, modlili się podczas Eucharystii m.in. kapłani, siostry zakonne, członkowie Bractwa św. Jana Kantego, przedstawiciele rodziny zmarłego 10 stycznia br. emerytowanego biskupa zielonogórsko-gorzowskiego, a także parafianie.

Kazanie podczas liturgii żałobnej wygłosił pochodzący z Kęt ks. Jacek Kobiałka, proboszcz parafii w Strumieniu. Duchowny przypomniał sylwetkę zmarłego hierarchy. Zaznaczył, że rozpoczął on drogę do Boga od chrztu w tej właśnie świątyni.

„To tu także przystąpił do pierwszej komunii świętej i przyjął sakrament bierzmowania. To tu, w tym mieście, ziemi św. Jana Kantego, bł. Ludowiki, matki i córki Borzęckiej, klasztoru ojców reformatów, sióstr klarysek, zmartwychwstanek, w szlachetnej rodzinie państwa Dyczkowskich zrodziło się powołanie do kapłaństwa” – podkreślił kaznodzieja i wyjaśnił, że jako młody kapłan ks. Adam od początku chciał pracować na tzw. ziemiach odzyskanych.
Przybliżając proces edukacyjny przyszłego biskupa, duchowny zwrócił uwagę na dynamiczny wymiar jego kapłaństwa otwartego na różne formy duszpasterstwa. Odnosząc się do jego zawołania biskupiego „Sursum corda”, wskazał, że hasło to „stało się ciałem” w życiu śp. bp. Adama. „Podnosił serca w górę i ku Bogu” – dodał, dzieląc się osobistymi wspomnieniami związanymi z postacią kęckiego rodaka.

Ks. Kobiałka, charakteryzując duchowość zmarłego, zwrócił uwagę, że śp. bp. Adam miał zawsze czas dla Kęt i często odwiedzał swoje rodzinne miasto nad Sołą. Podzielił się także niezwykle pochlebnymi opiniami, jakie usłyszał o byłym biskupie zielonogórsko-gorzowskim z ust księży tej diecezji.

„Śp. księże biskupie Adamie! Od najmłodszych lat byłeś wielkim czcicielem Matki Bożej Pocieszenia, św. Jana z Kęt, bł. Ludowiki i wielu innych świętych i błogosławionych. Niech oni teraz wprowadzą cię w procesji przed Boży majestat po nagrodę nieba. ‘Żegnaj Harnasiu’ – tak pewnie zwróciliby się do ciebie teraz twoi studenci z duszpasterstwa akademickiego, a my, twoi rodacy i wielcy dłużnicy, obiecujemy o Tobie pamiętać w naszych modlitwach” – zakończył.

W uroczystościach pogrzebowych bp. Adama Dyczkowskiego, zaplanowanych na 26 stycznia w kościele pw. Pierwszych Męczenników Polski w Gorzowie Wlkp. udział weźmie delegacja wiernych z kęckiej parafii pw. śś. Małgorzaty i Katarzyny, z proboszczem ks. Zbigniewem Juraszem, oraz przedstawiciele Bractwa św. Jana Kantego, którego honorowym członkiem był także bp Adam.

Śp. bp Adam Dyczkowski urodził się 17 listopada 1932 r. w Kętach w rodzinie Feliksa i Marii z d. Jurasz. Jego ojciec był nauczycielem matematyki w kęckim liceum ogólnokształcącym. W rodzinnej miejscowości przyszły biskup ukończył szkołę podstawową, gimnazjum i liceum. W 1952 r. wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego we Wrocławiu. 23 czerwca 1957 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bp. Bolesława Kominka. W latach 1957-64 na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim odbywał studia specjalistyczne, które uwieńczył uzyskaniem tytułu doktora w zakresie filozofii przyrody. Następnie pracował we Wrocławiu jako wikariusz parafii katedralnej, duszpasterz młodzieży akademickiej i inteligencji, a także wykładowca filozofii w seminarium duchownym.

21 września 1978 r. został mianowany biskupem pomocniczym we Wrocławiu. Święceń biskupich 26 listopada 1978 r. udzielił mu abp Henryk Gulbinowicz. Jako zawołanie swej posługi biskupiej przyjął słowa Sursum corda (W górę serca). Był wikariuszem generalnym, odpowiedzialnym za duszpasterstwo akademickie, duszpasterstwo inteligencji, nauczycieli, harcerzy i innych środowisk zawodowych. Działał w Dolnośląskim Komitecie Odrodzenia Harcerstwa pełniąc w nim funkcję przewodniczącego oraz w Towarzystwie Przyjaciół Ossolineum jako członek zarządu, a także w Społecznym Komitecie Panoramy Racławickiej. W ramach Konferencji Episkopatu Polski był wiceprzewodniczącym Komisji ds. Duszpasterstwa Akademickiego, wchodził też w skład Komisji ds. Zakonnych, ds. Duszpasterstwa Ogólnego oraz ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia.

25 marca 1992 r. został mianowany biskupem pomocniczym w nowo utworzonej diecezji legnickiej. 17 lipca 1993 r. otrzymał nominację na biskupa zielonogórsko-gorzowskiego. 19 lipca 1993 r. objął kanonicznie rządy w diecezji, ingres do katedry gorzowskiej odbył 5 września 1993 r., a ingres do konkatedry w Zielonej Górze – 12 września tegoż roku. Jako biskup diecezjalny wspierał aktywność wiernych świeckich poprzez promocję stowarzyszeń katolickich, a zwłaszcza Akcji Katolickiej i Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Na czas jego posługi przypadły istotne wydarzenia w życiu diecezji, takie jak obchody pięćdziesięciolecia polskiej administracji kościelnej w Gorzowie Wlkp. (1995 r.), wizyta papieża Jana Pawła II (1997 r.), rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego bp. Wilhelma Pluty (2002 r.) oraz tysiąclecie śmierci pierwszych męczenników Polski w Międzyrzeczu (2003 r.). Po osiągnięciu 75. roku życia złożył rezygnację z urzędu. 29 grudnia 2007 r. przeszedł w stan spoczynku. Na emeryturze zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Zielonej Górze.