Zmarł Kazimierz Žilys, zasłużony litewski jezuita

Wczoraj, 15 lutego 2021 roku o godz. 19:30, zmarł w szpitalu w Warszawie o. Kazimierz Žilys SJ, zarażony koronawirusem. Odszedł do Pana w 75. roku życia, 48 roku powołania zakonnego i 47. roku kapłaństwa. Przez wiele lat pracował na terenach radzieckiej Litwy, Białorusi i Ukrainy. Po rozpadzie ZSRR był duszpasterzem Litwinów w Grodnie. W ostatnich latach posługiwał w Sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Warszawie.

Ojciec Kazimieras Žilys SJ (Kazimierz Żilys SJ) urodził się 4 marca 1945 roku we wsi Liginiszkis na Litwie w rodzinie Józefa i Weroniki z domu Krauyalite. Miał starszego o dwa lata brata Jonasa (ur. 1943). Szkołę podstawową ukończył w Kukliszkach (Kukliszkes) w 1963 roku i dalej kształcił się w Wilnie w zakresie inżynierii lądowej. W 1965 roku został powołany do służby wojskowej w Armii Radzieckiej, którą odbywał w jednostce wojskowej w Nowosybirsku. Tam również chodził do szkoły średniej. W 1968 roku podjął w Kownie pracę operatora dźwigu.

Rok później rozpoczął formację kapłańską w Wyższym Seminarium Duchownym w Kownie, a do nowicjatu Towarzystwa Jezusowego wstąpił 15 lipca 1972 roku w Bijuciszkach (Bijutiszkis) na Litwie, gdy jezuici działali jeszcze w ukryciu. Pierwsze śluby zakonne złożył 12 grudnia 1972 a święcenia kapłańskie przyjął 17 kwietnia 1973 w Kownie z rąk bpa Józefa Łabunasa. Po święceniach posługiwał przez rok w parafii św. Rocha w Jeźnie (Jieznas, 1973-1974), a następnie jako wikariusz w parafiach w Daugach (Daugai, 1974), w Olicie (Alytus, 1974-1976) i jako proboszcz w miejscowości Przełaje (Perloje).

W roku 1978 został skierowany do pracy na Ukrainie w Winnicy, gdzie przez trzy lata był proboszczem. W roku 1981 powrócił na Litwę i posługiwał kolejno w Olicie (Alytus) i w Nedzingė. Z dniem 6 października 1983 roku został proboszczem w Indurze, w diecezji grodzieńskiej, na terenie Białorusi, gdzie pracował do roku 2000. W 1992 roku Arcybiskup Tadeusz Kondrusiewicz wysłał ojca Žilysa do Dallas (USA) na dwuletnie studia przygotowujące do pracy w telewizji.

Następnie w Jastrzębiej Górze odbył Trzecią Probację i 4 marca 2002 złożył uroczystą profesję zakonną czterech ślubów w Katedrze pw. św. Franciszka Ksawerego w Grodnie na ręce o. Jerzego Karpińskiego SJ. W latach 2001-2016 był w tej katedrze wikariuszem i rozwijał duszpasterstwo trzeźwości. Ponadto prowadził studio telewizyjne Diecezji Grodzieńskiej, a także był duszpasterzem Litwinów mieszkających w Grodnie oraz kapelanem grodzieńskiego więzienia i domu poprawczego w Nowogródku. Jako pierwszy utrwalił na kasetach wideo ważne wydarzenia z życia Kościoła na Białorusi.

Do Polski przyjechał w 2016, by poddać się leczeniu i pomagać w pracy parafialnej przy Sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Warszawie. Równocześnie otaczał opieką duszpasterską Litwinów mieszkających w Warszawie. Od lipca 2020 roku należał do Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego. Był Litwinem i obywatelem zarówno Białorusi jak i Polski, jednym z nielicznych jezuitów pracujących na terenie Związku Radzieckiego. Posługiwał się językiem litewskim, rosyjskim, polskim, ukraińskim, białoruskim i angielskim. Grał na organach, fortepianie i akordeonie. Autor wydanej w Polsce książki „Podpolnicy” poświęca mu rozdział zatytułowany „Księdza widzieli pierwszy raz w życiu”. Mieszkańcy Grodna nazywali go „nieustępliwym głosicielem prawdy, autorytetem dla więźniów, niestrudzonym spowiednikiem”, którego można było zawsze zastać w konfesjonale.

Dla wielu pozostanie człowiekiem-legendą, który walczył z ateizmem i nie wahał się nazywać grzechu grzechem. Zmarł 15 lutego 2021 roku. Odszedł do Pana w 75. roku życia, 48. powołania zakonnego i 47. kapłaństwa.