Misjonarka z Tanzanii: bez Boga w sercu człowiek się męczy

Jeśli nie ma Boga w sercu, to całe życie człowiek się męczy – podkreśla w rozmowie z KAI s. Cecylia Bachalska ze Zgromadzenia Sióstr Białych Misjonarek Afryki. Zakonnica, która od trzech lat posługuje w Tanzanii opowiada o sytuacji pandemicznej w tym kraju, o swojej parafii, naturze Afrykańczyków oraz o tym, co jest najważniejsze w życiu.

Wanda Milewska (KAI): Po raz pierwszy wyjechała Siostra do Afryki w wieku 26 lat. Posługiwała siostra w Kenii i Tanzanii, przez 12 lat pracując w szpitalach jako pielęgniarka. Rozmawiałyśmy trzy lata temu, tuż przed siostry ponownym wyjazdem do Tanzanii. A gdzie teraz jest siostry dom?

Siostra Cecylia Bachalska: Teraz jestem w Domu Zakonnym w Dar es Salaam – byłej stolicy Tanzanii. To ponad pięciomilionowe miasto położone nad Oceanem Indyjskim i tu posługuję.

KAI: Co skłoniło Siostrę do wyjazdu?

– Jestem siostrą misjonarką Afryki, siostrą białą, nasze zakonnice posługują w różnych częściach Afryki. Władze zakonne po 10 latach mojej posługi w Polsce, posłały mnie do Tanzanii, co przyjęłam z wielką radością. I cieszę się, że mogę to posłanie misyjne tutaj realizować.

KAI: Jaka jest parafia, w której obecnie Siostra posługuje?

– To parafia pw. Karola Lwangi Męczennika Ugandy. To wspólnota dobrze działająca, ponieważ ludzie są aktywni i to zarówno kobiety, jak i mężczyźni, a także dzieci. Najmniejszą aktywność zauważa się niestety wśród młodzieży. W każdym razie ludzie świeccy mają dożo do powiedzenia w swojej parafii. Cała parafia jest podzielona na małe chrześcijańskie grupy. W takiej wspólnocie może być 10, 12 czy 15 rodzin, które się razem modlą raz w tygodniu i rozważają Pismo Święte. Przebywając w gromadzie widzą, jakie są ich potrzeby, dowiadują się, czy ktoś jest chory, czy potrzebuje jakiejkolwiek pomocy, a może sakramentu. Ci ludzie są w bliskiej współpracy z parafią, wspólnoty są bardzo aktywne.

KAI: W Dar es Salaam mieszkają nie tylko katolicy…

– Kościół katolicki jest bardzo żywy i bardzo aktywny. W mieście jest ponad 120 parafii, często bardzo dużych. Są też muzułmanie, których już o 4 rano słychać, jak wołają na modlitwę. Trzecia część – podobna w liczbach do dwóch pozostałych – to wyznawcy religii tradycyjnej. Jest to zatem środowisko bardzo zróżnicowane i tym bardziej potrzebni są misjonarze.

KAI: Jak układa się współżycie z ludźmi innych wyznań?

– Mogę stwierdzić, że dobrze. W bardzo bliskim sąsiedztwie naszej parafii mieszkają muzułmanie. Gdy mnie widzą – pozdrawiają: Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. Natomiast gdy ja ich widzę, mówię do nich „Assalamu alaikum” – pokój z wami. Odpowiadają po arabsku: „I z Wami niech będzie pokój”. Pomiędzy naszym religiami panuje współpraca i zrozumienie.

KAI: Czy czas pandemii jest w Afryce przeżywany inaczej niż w krajach europejskich?

– Tu, gdzie mieszkam, jest bardzo gorąco. Dla bezpieczeństwa zalecane jest noszenie maseczek, ale jest dowolność – kto chce, ten nosi. Wiemy, że choroba istnieje, że niektórzy ludzie umierają, ale, pomimo tego, zasady te nie obowiązują tak rygorystycznie jak w Polsce.

KAI: Czy prowadzona jest akcja szczepionkowa?

– Tutaj na razie nie mówi się na ten temat. Osoby, które chcą być zaszczepione, wyjeżdżają do innych krajów i tam kupują szczepionki i się szczepią. Natomiast tu, w kraju nie ma takiej opcji, żeby się zaszczepić.

KAI: Jaka jest w czasach pandemii sytuacja w kościołach, czy Msze św. odbywają się on-line?

– Do kościoła przychodzi tyle ludzi, ile chce przychodzić. Na święta kościoły były wypełnione, przybyło bardzo dużo ludzi. Jeśli chodzi o księży, niektórzy zakładają maseczki, tak samo i wierni: kto chce ten zakłada. Natomiast przed wejściem do kościoła wszyscy myją ręce i dezynfekują dłonie. Jest to jedyna zmiana, która jest obecnie widoczna.

KAI: Jakimi ludźmi są Afrykańczycy? Mówi się o nich, że są wiecznymi optymistami…

– Z natury są pogodni i radośni. Być może to słońce sprawia, że czują się dobrze. Jeżeli my, Polacy, widzimy najczęściej tę pustą część szklanki, oni doceniają, że w połowie jest jednak pełna.

KAI: Czy parafia, w której Siostra posługuje potrzebuje pomocy?

– Pomoc finansowa oczywiście jest potrzebna także naszej parafii, bo należy ona do tych biedniejszych. Można wesprzeć ludzi chorych, dzieci z bardzo ubogich rodzin, które nie mają możliwości uczęszczania do przedszkola, czy także biednych parafian.

Ja potrzebuję modlitwy. Bez Bożego błogosławieństwa i Bożej opieki nie byłabym w stanie absolutnie nic tutaj zrobić, więc każda modlitwa i Msza św. w mojej intencji jest bardzo cenna. Bardzo się cieszę z takiej formy pomocy.

Najłatwiej mnie znaleźć w mediach na facebooku pod adresem: s. Cecylia Bachalska Msola, można do mnie pisać i się ze mną kontaktować.

KAI: Co według Siostry jest najważniejsze w życiu?

– Wydaje mi się, że odnalezienie Boga, relacja z Nim i życie według tej relacji. Bo jeśli nie ma Boga w sercu to całe życie człowiek się męczy.

***

S. Cecylia Bachalska ur. się w Żmigrodzie pod Wrocławiem, jako dziecko przybyła z rodzicami do Gorzowa Wielkopolskiego, gdzie ukończyła szkołę podstawową oraz liceum pielęgniarskie. Jej rodzice pochodzą z Kresów Wschodnich.