Zakończył się diecezjalny etap procesu beatyfikacyjnego s. Roberty Zofii Babiak

Uroczysta sesja zamykająca na szczeblu diecezjalnym proces beatyfikacyjny Służebnicy Bożej s. Roberty Babiak odbyła się 24 czerwca w Domu Generalnym Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Starej Wsi. Siostra Babiak w 1940 r. rozpoczęła pisanie dziennika duchowego, w którym zapisała m.in. modlitwę nazwaną później „koronką miłości”.

Siostra Babiak miała także wpływ na ówczesnego biskupa przemyskiego przekazując mu przesłanie Pana Jezusa dotyczące dwóch przykazań miłości. Miało to niezwykły wydźwięk na tle toczącej się II wojny światowej.

Podczas trwającego prawie siedem lat procesu udało się zgromadzić materiał dowodowy, który liczy prawie 2500 stron tworząc archetyp akt procesowych, wraz z załączonymi egzemplarzami ważniejszych publikacji wydanych drukiem. Wkrótce transumpt akt – wraz z tłumaczeniem na język angielski – i jego tzw. kopia publiczna zostaną zawiezione do Rzymu, do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, gdzie toczyć się będzie dalszy ciąg procesu beatyfikacyjnego.

Podczas uroczystej sesji abp Adam Szal, metropolita przemyski zaznaczył, że s. Roberta Zofia Babiak ma także aktualne przesłanie dla współczesnych ludzi. – Pozostaje nam zawieźć akta do Rzymu i modlić się o to, aby dalsza procedura posuwała się do przodu, żeby Pan Bóg dawał tez łaski gdy wysłucha naszych modlitw za wstawiennictwem, za protekcją kandydatki na ołtarze, żeby pokazał, że jest to rzeczywiście zgodne z Jego wolą i że postać ta rzeczywiście zasługuje na to, abyśmy czcili ją jako błogosławioną kościoła Katolickiego – apelował metropolita przemyski.

W skład Trybunału weszli: abp Adam Szal, metropolita przemyski, ks. prał. Józef Bar, Józef Bar, delegat biskupi, ks. prał. Stanisław Czenczek, promotor sprawiedliwości, ks. prał. Tadeusz Bratkowski, notariusz aktuariusz, s. Małgorzata Syska, notariusz adiunktus oraz s. Krystyna Kasperczyk, postulator.

S. Roberta – Zofia Babiak urodziła się 24 czerwca 1905 r. w Brandwicy k. Rozwadowa (dzisiejszej Stalowej Woli). Tam przebywała do 1912, kiedy to Babiakowie wrócili do rodzinnego Stubienka k. Przemyśla. Co ciekawe, na ich życie i kształtowanie postaw religijnych miała wpływ, wynikająca ze struktury demograficznej tych terenów, kultura chrześcijańskiego Wschodu i Zachodu, bowiem ojciec był obrządku grecko-katolickiego, a matka – łacińskiego. W obrządku łacińskim ochrzczone zostało troje spośród jedenaściorga dzieci Babiaków.

Zofia w 1924 roku podjęła starania o przyjęcie do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Starej Wsi, lecz wstąpiła tam dopiero w 1929 r., po śmierci ojca. W następnym roku przyszła do Zgromadzenia również jej młodsza siostra Michalina – s. Cypriana (zmarła w 2006 roku).

19 marca 1932 r. złożyła pierwszą profesję zakonną, a 19 marca w 1937 r. śluby wieczyste. Na ile pozwalały jej siły, zajmowała się szyciem i haftowaniem paramentów liturgicznych, oraz na prośbę sióstr pracujących wśród dzieci, układała wiersze na okolicznościowe występy.

Na polecenie spowiednika, o. Michała Matlaka, w 1940 r. rozpoczęła pisanie dziennika duchowego. W jej zapiskach uwidacznia się głębokie zrozumienie Trójcy Świętej, Miłosierdzia Bożego, Eucharystii i innych tajemnic wiary. W 1941 r. zapisała w nim m.in. modlitwę, nazwaną później „koronką miłości”.

8 kwietnia 1942 r. s. Roberta otrzymała od Pana Jezusa polecenie przekazania ordynariuszowi diecezji przemyskiej, bp. Franciszkowi Bardzie przesłania dotyczącego dwóch przykazań miłości, co w kontekście wydarzeń wojennych, miało szczególny wydźwięk. 28 września tegoż roku przełożona generalna, matka Eleonora Jankiewicz, dostarczyła ks. biskupowi Bardzie tekst napisany przez siostrę Robertę, a także swoją pozytywną o niej opinię. Rozpoczyna to proces rozeznawania przez księdza biskupa prawdziwości objawień siostry Roberty. 22 października 1943 r. bp Barda odwiedził siostrę Robertę w Starej Wsi i dość długo z nią rozmawiał, a 16 stycznia 1944 r. napisał list pasterski na temat zachowania przykazania miłości Boga i bliźniego.

Zmarła w opinii świętości, 12 lipca 1945 r. w domu generalnym w Starej Wsi i została pochowana na miejscowym cmentarzu.